Marike heeft HG, een extreme vorm van zwangerschapsmisselijkheid

Marike woont samen met Frank, is mama van peuter Javian (2). Momenteel is ze zwanger van haar tweede kindje. Een zwangerschap waar ze even op heeft moeten wachten en die helaas niet helemaal makkelijk verloopt. Marike heeft namelijk HG, een extreme vorm van misselijkheid tijdens de zwangerschap. Vandaag vertelt ze er meer over.

“Tijdens mijn eerste zwangerschap kreeg ik te maken met HG. Ik belandde met ongeveer negen weken in het ziekenhuis, nadat ik niet kon stoppen met overgeven, uitdrogingsverschijnselen had en te veel was afgevallen. In het ziekenhuis kreeg ik een infuus met vocht, medicijnen en kalium. De misselijkheid bleef - ondanks de medicijnen die ik slikte - wel in mindere mate aanwezig en er waren goede en slechte dagen, maar ik kwam wel aan en met name na de 30 weken ging het beter.”

HG

Hyperemesis Gravidarum betekent letterlijk 'overmatig braken in de zwangerschap', vrouwen die met HG te maken krijgen geven meerdere keren per dag over en kunnen vaak niets binnen houden zonder medicijnen of zelfs sondevoeding. Uiteraard komt daar gewichtsverlies bij kijken, soms gaat dat om tientallen kilo’s in slechts een paar weken tijd. Meestal wordt de diagnose van HG gegeven als iemand een ziekenhuisopname met infuus en medicijnen nodig heeft om beter te kunnen worden. HG stopt zelden bij twaalf weken, zoals bij normale zwangerschapsmisselijkheid het geval is, maar duurt vaak tot minimaal zestien weken of zelfs de hele zwangerschap.

Onbehandelde of slecht behandelde HG blijkt nog gevaarlijker dan werd gedacht. Er is namelijk onderzoek gedaan naar de kinderen van ondervoede zwangere vrouwen tijdens de hongerwinter. Deze kinderen zijn tijdens de zwangerschap voedingsstoffen tekort gekomen, waar kinderen van moeders met HG die niet voldoende wordt behandeld ook last van hebben. Deze kinderen hadden later meer risico op gezondheidsproblemen. Zo lang de moeder goede medicijnen of sondevoeding krijgt en hierdoor weer eten en drinken tot zich kan nemen, zijn er niet meer risico's dan bij een ‘normale’ zwangerschap. Natuurlijk zijn er vaak extra zorgen bij zwangere vrouwen, maar die hoeven bij een goede behandeling dus niet nodig te zijn.

Marike vervolgt: “Hoewel ik veel vergeten was van de eerste zwangerschap, was er wel de angst voor herhaling, ik heb dan ook lang getwijfeld en samen met mijn vriend hier vaak over gesproken. Er was 33% kans dat ik niet opnieuw HG zou krijgen en stiekem hoopten we enorm dat ik daarbij zou horen. Daardoor, en doordat we veel ervaring en hulp hadden van deskundigen, durfde ik het uiteindelijk toch aan.”

Nog een kinderwens

Toen onze zoon een jaar was, vermoedde ik dat ik zwanger zou zijn. Ik was op dat moment nog aan het twijfelen over een nieuwe zwangerschap, maar omarmde direct deze vermoedelijke zwangerschap. Toen ik toch mijn menstruatie kreeg, was de klap zo groot dat ik wist dat de wens groter was dan de angst en was het direct duidelijk dat we ervoor zouden gaan. Er volgde een zwaar jaar met vreemd bloedverlies, veel negatieve ovulatie- en zwangerschapstesten en uiteindelijk een verwijzing naar de gynaecoloog. Na alle onderzoeken bleek er geen verklaring te zijn voor de uitblijvende zwangerschap en toen stonden wij opeens met een positieve zwangerschapstest in handen. We waren verward, angstig voor een slechte afloop, maar bovenal dolgelukkig dat het eindelijk wel gelukt was!

Toch weer HG

Rond de zes weken werd ik misselijk en na contact met de verloskundige besloten we weer medicijnen te gaan gebruiken. Ik mocht gelijk met een hogere dosis van Emesafene beginnen vanwege mijn voorgeschiedenis en zo bleef het overgeven gelukkig beperkt. Ik vergeleek het in deze weken ook met gewone zwangerschapsmisselijkheid, want tegen de avond ging ik mij ook wat beter voelen en lukte eten en drinken wel redelijk. Helaas ging het bij acht weken mis, want ik begon met overgeven en het ging elk uur onverminderd door. Uit mijn urine bleek dat ik 4+ ketonen had, dat houdt in dat je lichaam is begonnen aan afbraak en aangezien ik bijna geen vet had, was dat bij mij een begin van spierafbraak. Met ketonen in mijn urine en uitdrogingsverschijnselen, zat er niks anders op dan opgenomen te worden in het ziekenhuis. Waar ik een kleine week aan het infuus heb gelegen en vocht en medicijnen kreeg toegediend.

Nog een ziekenhuisopname

Er waren goede en slechte dagen, op een goede dag kon ik net een half uurtje de deur uit en op een slechte dag was ik toch weer aan het overgeven. Er waren vaker goede dagen tot het na drie weken weer mis ging… Het non-stop overgeven begon weer toen ik twaalf weken zwanger was, de verloskundige kwam langs en constateerde wederom ketonen in mijn urine en uitdrogingsverschijnselen. Via de spoedeisende hulp kwam ik wederom in het ziekenhuis terecht. Uiteindelijk kreeg ik weer een infuus met vocht en medicijnen.

En nu?

Sinds thuiskomst zijn er weer goede en slechte dagen, maar nu kan ik iets meer focussen op herstellen in plaats van overleven. Ik merk duidelijk aan mijn spieren dat ze moeten herstellen. Dus ik probeer wat meer oefeningen te doen om mijn spieren weer wat sterker te krijgen. Daarnaast krijg ik naast de gewone voeding die ik tot mij kan nemen energierijke voeding erbij omdat ik natuurlijk zo snel mogelijk van mijn gewichtsverlies af moet.

Sinds mijn tweede opname begon het echt op te vallen dat de HG deze keer erger is dan de eerste keer. Ik heb meer medicijnen nodig en de goede dagen zijn ’slechter’ dan de vorige keer. Ik kan nu bijvoorbeeld nog niet werken, wat erg lastig is als zelfstandig ondernemer, want er is ook geen inkomen nu en toch veel medische kosten.

Helemaal op 100% draaien zal wel niet meer gebeuren deze zwangerschap, daar probeer ik mijzelf ook op in te stellen. Maar gelukkig kom ik langzaam wel weer wat aan qua gewicht en wordt de lijst met eten wat ‘veilig’ is steeds wat langer. Alleen drinken blijft lastig, tot nu toe kan ik eigenlijk alleen spa rood een beetje fatsoenlijk drinken. Maar van de diëtiste leerde ik om vocht te halen uit fruit, groente en dingen zoals vla en yoghurt. Zo blijf ik in elk geval uit het ziekenhuis, hoop ik.

Hulp

Het is heel lastig om normaal te functioneren, want met name ’s ochtends heb ik wat extra hulp nodig met ontbijt voor mij en Javian. Op goede dagen red ik het alleen met Javian overdag totdat mijn vriend thuis komt, vooral dankzij de middagdut die ik iets langer rek dan normaal. Op slechte dagen heb ik de hele dag hulp nodig voor Javian, maar ook voor mijzelf. Gelukkig is die hulp er vanuit mijn lieve vriend en familie en is er ook steun op afstand van lieve vrienden en vriendinnen die gelukkig goed snappen dat even gezellig afspreken er lang niet altijd in zit. Daarnaast heb ik veel steun aan de besloten facebookgroep van de stichting ZEHG, hierin zitten allemaal vrouwen die ook met HG te maken hebben (gehad) en precies weten wat er allemaal speelt en niet opkijken van slechte dagen of even klagen. Er is altijd steun daar, heel fijn.

Daarnaast zijn wij zo ontzettend blij dat ik weer zwanger mag zijn, dat de wetenschap dat er een baby in mijn buik groeit al zoveel goed maakt. Het feit dat mijn buik al zeer vroeg begon met groeien en ik ook de baby al af en toe mag voelen, helpt zo enorm om moed te houden."

Lieve Marike, bedankt voor je openhartige verhaal. We wensen je een gezonde, voorspoedige zwangerschap toe. Hopelijk zonder ziekenhuisopnames! Wil je op de hoogte blijven van Marike's zwangerschap? Kijk dan op haar blog www.mamalifestyle.nl! 

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons