Mariska dacht een nachtje bij te gaan slapen in het ziekenhuis, maar kreeg ineens een heel snelle bevalling.
“Al vanaf week 14 liep ik bij de fysio- en bekkentherapeut vanwege aan zwangerschap gerelateerde bekkenklachten”, vertelt ze. “Toen ik iets meer dan 37 weken zwanger was, was het voor mij bijna niet meer te houden. De verloskundige bood aan het ziekenhuis te bellen met de vraag of ze plek hadden voor een nachtje slapen met pijn- en slaapmedicatie, zodat ik in ieder geval even kon bijtanken. ’s Avonds bracht mijn man me naar het ziekenhuis. Ik werd aan de monitoren gelegd en zei tegen mijn man dat hij lekker naar huis kon gaan om de oppas van ons zoontje af te lossen. Alle onderzoeken werden goedgekeurd en ik kreeg de medicatie. Na heel even lekker lezen voelde ik mijn ogen al dicht vallen. Genieten, dacht ik, een hele nacht slapen.”
Blaas
“Ik werd opeens wakker met het gevoel heel nodig te moeten plassen. Ik wist niet hoe lang ik al geslapen had, dus ik vond het niet heel gek dat de druk zo groot was. Zo’n groot babyhoofdje dat misschien wel op een hele volle blaas aan het duwen is. Vanwege de medicatie moest ik op het knopje voor de verpleegkundige drukken. Dit duurde heel even en ik keek op mijn telefoon voor de tijd. Het bleek nog maar een uur later te zijn ongeveer middernacht. Toen ik eenmaal op het toilet zat zei ik tegen de verpleegkundige dat ik wee-achtige krampen had. Stiekem voelde het zelfs al als persweeën, maar dat wilde ik niet toegeven. Dat kon toch niet? Ze vertelde me even lekker te gaan liggen, zodat het misschien wel weer weg zou trekken. Nauwelijks tien minuten en twee flinke weeën later, belde ik toch weer op het knopje voor de verpleging.”
Paniek
“Ik werd eerst weer naar de wc gestuurd, maar de arts werd er ook bijgehaald, omdat dit toch niet zomaar krampen waren. Ondertussen raakte ik toch wel in paniek. Dit kon toch niet gebeuren? Mijn man was er niet eens en ik wilde eigenlijk thuis bevallen! Er werd me verteld dat ik mijn man maar even moest bellen terwijl we op de dokter aan het wachten waren. Toen hij opnam dacht hij eerst dat ik verkeerd wakker was geworden door de medicatie. Het enige dat ik kon zeggen was: ‘het gaat niet goed, het gaat hier niet goed’. Hij heeft me nog geprobeerd gerust te stellen, maar dit hoorde ik niet meer. Intussen was de arts binnen komen lopen. Mijn man hoorde haar tijdens het onderzoek opeens zeggen ‘Ik voel het hoofdje. Is de vader al gebeld?’. Toen raakte mijn man toch wel een beetje in paniek. We wonen een goede 25 minuten van het ziekenhuis vandaan en de oppas was al naar huis. Gelukkig woont mijn man’s broer twee straten verderop. Dus hop de auto in en gaan!”
Persen
“Ondertussen deed ik er alles aan om de persweeën weg te puffen. Ik kon wel huilen en bleef in paniek. Dit kon toch niet gebeuren zonder dat mijn man erbij was? Voor mijn gevoel zou mijn man het niet meer redden. Ik kon het niet lang meer volhouden: ik moest echt persen. Om 17 minuten over 1 kwam mijn man binnen rennen. Eindelijk mocht ik van mezelf echt persen. Om 26 over 1 was daar onze prachtige zoon! We maken het gelukkig allebei heel goed, fysiek gezien. Mentaal heb ik echt even nodig gehad om te verwerken hoe dit allemaal gelopen is. Achteraf denken we dat de extreme bekkenpijn van die dag toch al een vorm van weeën zijn geweest. Er kwam echter niks regelmatig en ook tijdens de vooronderzoeken in het ziekenhuis kwam er niet naar voren dat ik weeën had. Het was heel bijzonder, maar wat ben ik blij met ons mooie mannetje! Als ik het mensen moet uitleggen zeg ik maar dat ik geen bevalling heb gehad, alleen een geboorte.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)