Negen maanden lang alleen maar verschrikkelijk last hebben van je zwangerschapskwalen... Voor deze BabyBytes-lezeres was de zwangerschap een ware hel. Toen het eenmaal zover was, wilde ze éérst een ruggenprik, 'want ik had al negen maanden lang last van pijn.’
“Mijn zwangerschap was een hel! Dit was de vierde en samen met m’n verloskundige spraken we af dat de baby niet voor de 40e week vanzelf kwam dat we gingen inleiden op m’n uitgerekende datum.
Wat een helse pijn die zwangerschap... Het eerste trimester was ik kotsmisselijk, moe, chagrijnig, misselijk misselijk én nog eens misselijk. Ik werd er gek van. Niets hielp. Ook ondanks alle adviezen die ik kreeg van m’n huisarts en verloskundige... het ging maar door...”
Bekkenpijn
“Bij 38 weken vreselijke had ik ontzettend veel last van bekkenpijn en pijn in mijn onderrug, niet te beschrijven. Boodschappen kon ik al bijna niet meer. Alles moest voor mij gedaan worden en niet te vergeten: er waren ook nog drie kinderen die een mama nodig hadden.”
Ziekenhuis
“Toen ik 39 weken zwanger was, ging ik naar het ziekenhuis, want het werd vrijwel zeker een inleiding en het was niet meer relevant om bij mijn verloskundige te blijven. Maar het ziekenhuis en mijn verloskundige bleven contact houden. Bij 39 weken en zes dagen mocht ik gaan bevallen dan was dit dus niet meer medisch.
Ik kwam aan in het ziekenhuis waar ze mij gingen toucheren. Ik had ontsluiting en had een krappe 1 centimeter. Nou lekker.... Mijn vliezen waren nog niet gebroken en helse pijn werd met het uur erger. Zo ging ik teleurgesteld weer terug naar huis. Ik werd meteen gebeld en ik kreeg te horen dat ik op mijn bevaldatum 31 maart vroeg in de ochtend moest bellen.”
Geen verloskamers beschikbaar
“40 weken zwanger. Die ochtend had ik m’n wekker gezet, ook al was dat niet echt nodig, want slapen ging ook al bijna niet meer. Ik belde het ziekenhuis om 7:00 uur. De gynaecoloog vertelde mij dat er geen verloskamers vrij waren en dat ze ik laat in de ochtend teruggebeld zou worden.
Om 12:00 uur ging m’n telefoon. Het was de gynaecoloog. Ze vertelde me weer dat ze het te druk hadden en dat ik om 14:00 uur zou worden teruggebeld.
Om 13:30 uur werd ik gebeld met de melding dat ik mij om 17:00 uur mocht melden. Jeetje nog later en later. Ik was al moe en slapen ging ook al niet meer. Maar goed, om 17:00 uur reden m’n man en ik naar het ziekenhuis. Aangekomen en aangemeld moesten we nog even wachten, omdat het wederom te druk was.”
Geen weeën
“Ik werd om 20:00 uur naar binnen geroepen. Eindelijk! Ik kreeg alle controles en bleek al 2 centimeter ontsluiting te hebben. ‘Mooi’, dacht ik, ‘Dat gaat nog lang duren’. Ze prikten m’n vliezen door en daarna wilden ze tot 22:00 uur wachten of m’n lichaam zelf weëen zou aanmaken. Maar ik wist dat mijn lichaam geen goeie weëen maakte en had dit ook aangeven, maar ze wilden het toch een kans geven.”
Ruggenprik
“Om 22:30 uur kwamen ze terug en zagen dat m’n lichaam inderdaad geen weeën aanmaakte. Op dat moment wilden ze een weeën opwekker geven, maar ik gaf aan dat ik éérst een ruggenprik wilde, omdat ik al negen maanden lang met pijn rondliep. De anesthesist kwam om 23:30 uur en ik kreeg de ruggenprik. Ook de weeënopwekker ging aan. Ik voelde alleen maar pijn en zei dat de ruggenprik z’n werk niet had gedaan. Het bleek dat het slangetje niet goed was. Het slangetje werd vervangen en wat een opluchting: ik kon weer ademen.”
Slapen
“Om 02:30 uur kwam de verloskundige kijken hoever m’n ontsluiting was en die was op dat moment 4 centimeter. Ik dacht nog: ‘Als het zo langzaam gaat dan ga ik maar even proberen te slapen op m’n zij’. Ik lag op m’n zij en hoorde de verloskundige elke keer binnenkomen en dat ze met mijn man praatte. Ik was te moe om m’n ogen open te doen, maar hoorde alles. Ze vertelde m’n man dat ze het niet begreep. Ik lag te slapen, de monitor gaf geen weeën aan terwijl de weeënopwekker hoog stond. Ik kon gewoon geen antwoord geven en liet het allemaal maar m’n man doen.
Poepen!
“Om 2:45 uur ging ze weg, en op dat moment deed ik m’n ogen open en zei tegen m’n man: ‘Ik moet nú poepen! Nu meteen! Roep de verloskundige of iemand. Roep iemand, ik moet naar de wc!’
M’n man drukt op het knopje maar voor mij kwamen ze niet snel genoeg en ik riep hard dat iemand nu moest komen. Hij liep de gang op en riep naar iemand. Vervolgens stroomden ze allemaal de kamer binnen. De verloskundige ging me toucheren en het verbaasde haar dat ik al 10 centimeter ontsluiting had en dat de baby al was ingedaald. Dit ging voor haar ook te snel, dat zag ik aan haar.
Ik bleef zeggen dat ik moest poepen. Ze zei: 'Nee, je moet persen! Ik zei: 'Nee, ik moet poepen. Ik ga eerst poepen en daarna persen’. Toen vertelde ze mij: 'We gaan eerst persen en daarna help ik je met poepen!’ Achteraf was dit best grappig. Vervolgens luisterde ik goed naar haar. Ze zei: ‘Poep maar zoals je dat doet op de wc.’
En met een perswee lag m’n mooie meid op m’n borst. Zodra ik haar op mijn borst kreeg, was alle pijn weg en besefte ik dat de hel van de afgelopen negen maanden het allemaal waard was!”
Jouw bevallingsverhaal
Wil jij ook vertellen over jouw bevalling? Graag! BabyBytes is altijd op zoek naar nieuwe bevallingsverhalen. Via dit formulier kun je je verhaal (eventueel anoniem) naar de redactie versturen. Wij zijn benieuwd!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)