Wanneer je er helemaal blij achterkomt dat je zwanger bent, heb je meteen één vurige wens: dat de zwangerschap van begin tot eind goed verloopt. Bij Ruby mag dit laatste niet zo zijn: zij krijgt het HELLP-syndroom en moet met spoed worden opgenomen.
Als je weleens informatie over zwanger zijn hebt opgezocht, ben je het misschien tegengekomen: het HELLP-syndroom. Deze aandoening staat voor Haemolyse (bloedafbraak) Elevated Liver enzymes (leverfunctiesstoornissen) and Low Platelets (afbraak van bloedplaatjes). HELLP kan het gevolg zijn van een zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie), maar ook spontaan ontstaan. Door deze mogelijk levensbedreigende complicatie voelt de zwangere vrouw zich zieker en zieker. De enige manier om volledig van HELLP af te komen, is bevallen. Ruby kan hier helaas over meepraten: zij krijgt aan het begin van haar derde trimester met het syndroom te maken, wat heftige gevolgen heeft.
Ruby (28): “Ik ben 16 als ik ontdek dat ik zwanger ben. Jong en naïef als ik ben, denk ik het allemaal wel eventjes te gaan doen. Tot ik de 28 weken bereik. Ik ga voor een normale controle langs de verloskundige, maar daar blijkt dat mijn bloeddruk te hoog is: ik heb een onderdruk van 100. Ook zitten er eiwitten in mijn urine. Op naar het ziekenhuis, dus.”
In het ziekenhuis “Aangekomen in het ziekenhuis, word ik met de minuut zieker. Ik blijk het HELLP-syndroom te hebben. Die nacht gaat het bergafwaarts, maar de verpleging neemt mij niet serieus. Ze vindt dat ik mij aanstel en dat ik ‘er maar even doorheen’ moet. Het enige wat ik op dat moment kan, is spugen. Ook zie ik alleen nog maar kleuren.”
Foto: Shutterstock Spoed “De volgende ochtend vertel ik aan de nieuwe ploeg hoe ik me voel. Voor ik het weet, staan er acht artsen aan mijn bed. Mijn onderdruk is dan 130. Ik kan elk moment een hersenbloeding krijgen, dus dienen ze me magnesium toe. Ik word daarna met spoed afgevoerd naar een ziekenhuis dat gespecialiseerd is in te vroeg geboren kindjes, want ik ben pas tegen de 30 weken zanger. In de ambulance val ik elke keer weg.”
Intensive care “In het ziekenhuis kom ik op de intensive care terecht, waar ze wachten tot mijn bloedplaatjes omhoog gaan. Die staan namelijk nu zo laag, dat ik niet kan bevallen. Mijn nieren werken op dat moment ook niet meer; mijn urine is zwart. Na een paar dagen bereiken mijn bloedplaatjes dan eindelijk een piek en word ik onder narcose gebracht. Als ik wakker word, krijg ik een foto in mijn handen gedrukt: “Dit is je dochter.”
Moeilijk “Na de bevalling volgen bizarre, moeilijke weken. Mijn dochtertje ligt zes weken in de couveuse voor ze mee naar huis mag. De nasleep duurt daarna nog jaren, en het verdriet van de gebeurtenis gaat nooit meer helemaal weg. Ook ontwikkel ik een angst voor de dood."
Gezin Hoewel haar eerste bevalling een heftige ervaring was, kiezen Ruby en haar partner ervoor om voor een tweede kindje te gaan. “Op de tweede moeten we acht jaar wachten. Na veel pijn, verdriet en jaren ziekenhuis in en uit gaan, word ik door een wonder weer zwanger. Nu hebben we een prachtige dochter van bijna 12 en een mooie zoon van net 1 jaar."
Heb jij ook een heftig, ontroerend of bijzonder bevallingsverhaal en wil je dit delen? Vul dan (anoniem) onderstaand formulier in!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)