In ‘Mijn Bevallingsverhaal’ komen Babybytes-lezeressen aan het woord die een bijzondere bevalling hebben meegemaakt. Deze keer: Loriën. Zij beviel van een tweeling, maar er bleek iets helemaal mis met de placenta van een van de baby’s.
Loriën (31): “Op 1 februari 2016 werd ik ingeleid voor de bevalling van een tweeling. Na ruim een dag wachten braken op 2 februari rond 12.30 uur dan mijn vliezen. De weeën kwamen daarna al snel, maar echt pijnlijk waren ze nog niet. Rond 15.00 uur kwam de verloskundige en was ik wél al aan het puffen. Ik had alleen nog maar 4 tot 5 centimeter ontsluiting - wat een tegenvaller! Om 17.00 uur werden de weeën heel sterk, maar ik bleek op nog geen 6 centimeter ontsluiting te zitten. Ik werd onrustig en begon te shaken. Ik besloot te gaan douchen om een beetje te ontspannen. Het werkte: ik kreeg mijn benen weer een beetje onder controle. Tot mijn weeën opeens heel heftig werden, langer duurden en flink pijnlijk waren. Dat was het punt waarop ik het echt niet meer voor me zag: zit je dan, onder de douche, met 6, misschien 7 centimeter ontsluiting.”
Baby 1 Nadat Loriën aangaf de weeën niet meer weg te kunnen puffen, haalde de verpleegkundige haar onder de douche vandaan. Inmiddels waren ook alle hulptroepen ingeschakeld. De verloskundige constateerde dat Loriën 10 centimeter ontsluiting had. “Ik vroeg: ‘Mag ik dan nu meepersen?’ De verloskundige kon nog net ‘ja’ zeggen; meteen daarna had ze mijn zoontje in haar handen. Ik was zo opgelucht! Hij werd op mijn borst gelegd en ik kon vol bewondering en weeënloos naar hem kijken.”
Baby 2 Op het moment dat Loriën beviel van haar eerste baby, was de gynaecoloog nog niet aanwezig. Nadat hij arriveerde, kwamen de weeën voor het uitdrijven van baby 2 nog niet op gang. Loriën: “Ik hoorde de gynaecoloog bellen met de OK om alles paraat te zetten. Fuck, dacht ik, een keizersnede!”
Gelukkig begonnen de weeën alsnog op tijd en kon Loriën aan het persen slaan. “Dat was een klus, want de baby lag er niet zo goed voor: ze lag in een stuit. Ik bereidde me er mentaal op voor dat het een stuitbevalling zou worden, maar eigenlijk had ik daarvoor niet eens de tijd. Na een paar flinke persweeën lukte het de gynaecoloog niet de vliezen door te breken. Hij koos er daarom snel voor om dit te laten zitten en de baby eruit te laten komen zoals ze in de buik zat. Ik vreesde het ergste: alsnog naar de OK. Maar na 4 persweeën en 3 keer persen kwam mijn meisje naar buiten: in de vliezen, met de placenta. Uniek, volgens de artsen: dit gebeurt bij 1 op de 80.000 bevallingen.”
De tweeling van Loriën! Foto: Loriën
Er klopt iets niet Twee keer bevallen, twee gezonde baby’s: niets staat je geluk dan nog in de weg, toch? Niet helemaal… Loriën: “Nadat mijn dochter uit de vliezen was bevrijd, zag ik de gynaecoloog en verloskundige verbaasd kijken naar de placenta van mijn meisje. Er was iets mee, er klopte iets niet. De aanhechting van de navelstreng aan de placenta bleek af te wijken. Normaal zit deze in het midden van de placenta, maar bij mijn dochtertje zat ze aan de zijkant, waardoor het bloedvat los in de buik door de vliezen heen bleek te gaan. Hier is een naam voor: velamenteuze navelstrenginsertie. Dit komt vaker voor bij zwangerschappen, en bij een tweelingzwangerschap is er een iets grotere kans op. Tijdens de zwangerschap is het niet gevaarlijk. Bij de bevalling echter, kan het bloedvat makkelijk knappen, waardoor de baby binnen een paar minuten dood kan bloeden. Vrouwen met deze complicatie horen daarom aan het eind van hun zwangerschap goed gecontroleerd te worden en moeten altijd in het ziekenhuis bevallen. Als het nodig is, krijgen ze ook het advies een keizersnede te ondergaan.”
Boosheid en verdriet Nadat Loriën besefte wat er gebeurd was, ging er van alles door haar heen: “Ik werd overmand door enorme boosheid. De afwijking aan de placenta was eerder gezien door een echoscopiste bij 18 weken zwangerschap, maar dit werd door een andere weer weggewuifd. Je wilt natuurlijk ook horen dat alles in orde is, dus ik geloofde dat alles goed zat. Na boosheid kwam verdriet opzetten, verdriet om wat er had kunnen gebeuren. Het is mijn meisjes redding geweest dat ze in de vliezen geboren is. Dit had anders echt heel verkeerd af kunnen lopen. Ze heeft dus echt een engeltje op haar schouders gehad!”
Hoe het nu gaat met de tweeling? Loriën: “Ik heb nu twee gezonde baby’s van vier maanden oud. Ik ben de natuur zo dankbaar dat alles gelopen is zoals het is. Dit moest gewoon zo zijn. Ik hoop wel dat mensen die mijn ervaring lezen, zich ervan bewust zijn wat zo’n afwijking kan doen met een baby. Gelukkig kent mijn verhaal een goede afloop. Bij elk lachje besef ik hoe dankbaar en gezegend ik ben met deze prachtige, gezonde tweeling!"
Heb jij ook een heftig, ontroerend of bijzonder bevallingsverhaal en wil je dit delen? Vul dan het formulier hieronder in!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (4) Stuur een bedankje