Het is de nachtmerrie van iedere ouder: je kindje verliezen. A. overkomt het: nietsvermoedend gaat ze voor een laatste controle naar de gynaecoloog. Drie dagen later moet ze, na een ingeleide en verkeerd gelopen bevalling, afscheid nemen van haar zoontje.
A.: “Het is vrijdag 27 mei als ik voor mijn laatste controle naar de gynaecoloog ga. De maandag erop zal ik worden ingeleid, omdat ik diabetes heb. Als ik bij de gynaecoloog kom, blijkt dat ik een hoge bloeddruk heb, er eiwitten in mijn urine zitten en ik vocht vasthou. De arts besluit me zaterdag in te gaan leiden.”
De bevalling
Als A. 37 weken zwanger is, wordt ze ingeleid. “Tot mijn verbazing blijk ik al 1 centimeter ontsluiting te hebben. Ze kunnen alleen niet bij mijn vliezen, dus plaatsen ze in het ziekenhuis een ballonnetje. Plots breken mijn vliezen wél. De ontsluiting verloopt verder prima, en om 21.30 uur heb ik 10 centimeter ontsluiting.”
Hoewel het met de baby goed gaat, verloopt het persen lastig. “Na uren komt eindelijk zijn hoofdje eruit, maar hij blijft hangen, omdat zijn schouders te groot zijn. Met een zuignap, veel knippen en allerlei verschillende houdingen, probeert de gynaecoloog met man en macht ons zoontje ter wereld te brengen. Om 02.32 uur wordt Jayden geboren, maar zonder enig teken van leven.”
Opeens ademen
“De artsen reanimeren onze zoon 20 minuten lang. Net op het moment dat ze het willen opgeven, begint hij opeens te ademen. Hij wordt overgebracht naar een ander ziekenhuis, waar ze alles uit de kast trekken voor ons mannetje. Helaas zijn de vooruitzichten slecht: er is weinig tot geen hersenactiviteit en een hoop organen hebben een flinke klap opgelopen. Bij mij laat de moederkoek niet los, dus die moet operatief verwijderd worden.”
De klap die A. en haar man krijgen, is enorm: “Het lijkt wel een horrorverhaal. Het gaat om je kindje dat je 37 weken bij je hebt gedragen tijdens een perfecte zwangerschap, zo klein, zo onzeker. Er gaat als moeder zijnde van alles door je hoofd. Ik wil hem vasthouden en hoop dat hij het mag redden, maar iedere keer als ik daaraan denk, zie ik ons zoontje in een kistje liggen. Helaas wordt dit steeds meer werkelijkheid. Ik heb een bevalling achter de rug met 15 mensen om mijn bed; ik heb alle hoeken van de kamer gezien. Er zat bloed op de muren, op de mensen. Er zijn gewoon geen woorden voor. We hopen op een wonder, maar zien het somber in.”
Overleden
Hoe hard het medisch personeel en Jayden zelf voor zijn leven vechten, het mag niet baten. Na een keiharde strijd overlijdt Jayden op 31 mei om 07.51 uur. Voor A. en haar partner breekt een onwerkelijke tijd aan: “Het is een bizar verhaal waar geen einde aan lijkt te komen. Telkens kom je achter nieuwe dingen. Ik heb diabetes type 1, en daardoor hadden ze een groter kindje verwacht. Hierom moest ik ingeleid worden. Jayden bleek echter bij de geboorte nog groter te zijn dan voorspeld: in plaats van 54, was hij 62 centimeter lang. Dit betekent weer dat ook zijn kistje moet worden aangepast. De dagen voor zijn overlijden hebben we in angst geleefd. Je weet dat het moment gaat komen, maar de klap die we op 31 mei hebben gehad, is niet te beschrijven."
De ziekenhuizen waarin Jayden is behandeld, zijn erg van slag van deze gebeurtenis. Samen met A. en haar partner willen ze dan ook graag in gesprek en achterhalen waar het het nu precies is misgegaan.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Wat vreselijk om je kindje te verliezen. De lengte is al ruim boven gemiddeld. Dan zal gewicht ook wel aardig zijn geweest. En 5 uur lang persen? Wat een horror bevalling inderdaad. Vreselijk. Veel sterkte met het verlies.
Reageer op dit artikel
reacties (7) Stuur een bedankje