Ik ben erin getrapt. Met open ogen en vol verstand, maar zonder gedegen voorkennis van de realiteit. Gewoon een jongensdroom, kalverliefde en hoop voor de toekomst. We waren niet zo jong als de meeste anderen die aan dit avontuur beginnen, maar best nog wel groen.
Het begon allemaal bij de selectieprocedure, waar ik met zweethanden op het verlossende telefoontje wachtte en het nieuws kreeg dat hij de keuringen gehaald had. Een pittig jaar op de KMA (Koninklijke Militaire Academie) volgde, waarna het traject verder ging op de EMVO (Elementaire Militaire Vlieger Opleiding). Hier werd hij op de grondschool van het 131 squadron opnieuw bedolven onder studiemateriaal en examens en mocht tenslotte het luchtruim verkiezen.
We doorliepen het samen en met lede ogen zag ik de druk, stress en vermoeidheid toenemen. Onze relatie werd een weekendrelatie en naar de eindstreep toe groeide de onrust bij het steeds kleiner worden van de groep. Maar gelukkig waren er ook veel momenten van opluchting, blijdschap en lol. Wanneer examens goed waren gegaan of ze het gewoon heel gezellig hadden met elkaar. Ik stond er buiten, maar tegelijk beïnvloedde het mijn dagelijks leven.
Na het behalen van de EMVO vertrokken we voor het vervolg van de vliegschool voor ruim een jaar naar Amerika waarbij ik vanzelfsprekend mijn huis, haard en carrière achterliet. Vele maanden, studieuren én vlieguren later kreeg hij tenslotte de felbegeerde 'wing’ opgespeld. Little did I know; de eindstreep bleek het startpunt.
'Eén team, één taak’ Nog altijd is ons leven verweven met en doordrongen van defensie. De oefeningen en uitzendingen zijn uiteraard geen verrassing. Stipt ontvangen we het jaarrooster van alle groepen binnen het squadron en uit dit hysterische kleurenschema kan ik opmaken wanneer mijn man op oefening of uitzending gaat en wanneer hij speciale trainingsdagen heeft. Tot op heden lukt het me daar ons eigen monsterschema van te maken. Zijn jaarrooster, het schoolrooster van de kinderen, mijn werkrooster en de clubjes waar de kinderen lid van zijn: het moet allemaal naadloos in elkaar passen. Wat lastiger is, is alles wat juist niet in het jaarrooster staat. Nachtvliegen bijvoorbeeld, of speciale trainingen die gewoon in Nederland zijn. De dagen waarbij hij dus volgens de jaarplanning thuis is, maar in feite niet aan de eettafel verschijnt, geen kinderen naar bed brengt en bij thuiskomst tot in de late uurtjes moet studeren. Dagen waarbij hij de wasmand met vliegerkleding blijft vullen, maar we soms ’s nachts in bed pas ‘hey, how are you?’ tegen elkaar kunnen uitspreken. Hij is in Nederland en ligt in zijn eigen bed, niets te klagen toch?
Ik ben erin getrapt. Met open ogen en vol verstand. Hadden we hiervoor gekozen als we dit van tevoren hadden geweten? Absoluut. We zijn hier samen naartoe gegroeid. Hij de militair. Ik het thuisfront. Hij gaat met een gerust hart op missie in de wetenschap dat wij het als gezin aankunnen. Het strakgeregelde schema, het vermogen om met de veranderingen om te gaan en het vermogen om onszelf op de tweede plek te zetten. De militair is niet enkel degene met de rang en badges op het pak. De militair zijn de kleine kinderen, die met tranen staan te zwaaien op de parkeerplaats van de basis. De partner die nadien de scherven bij elkaar raapt en zorgt dat iedereen weer verder kan. Militair, dat zijn wij met z’n allen.
Nabrander Terwijl ik de mededeling op me in laat werken dat hij deze week wederom pas laat in de avond klaar zal zijn met werken, ben ik een dikke envelop met tekeningen en brieven aan het uitzoeken. Tekeningen en brieven die we hebben opgestuurd toen hij in Mali zat en die achteraf met de resterende militaire spullen zijn teruggekomen. Het zien van al deze papieren geeft me het gevoel van een kater. Ik sorteer de mooiste exemplaren eruit, gooi de rest weg en we besluiten dat hij bij de volgende uitzending de leuke dingen zelf zal uitzoeken en de rest ter plekke ritueel zal verbranden. Hij zit op de bank en kijkt naar mijn gebogen schouders. Het hoort erbij en toch is het soms onverwachts incasseren. Defensie. Het is wie we zijn én wie we soms even niet willen zijn.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje