Zo’n acht maanden geleden begon het verhaal van Milou: “Een kindje krijgen, wat leuk! We zullen gewoon stoppen met de pil en zien waar we uitkomen, we willen echt een liefdesbaby maken. Niets was minder waar…”
Stoppen met de pil
“Toen ik stopte met de pil, kreeg ik wat ik toen dacht na 33 dagen, mijn menstruatie. Op dat moment kon ik niet helemaal mijn focus leggen op zwanger worden, want er was net iemand in m’n familie overleden. Wel had ik enkele weken later een geplande afspraak met de gynaecoloog gemaakt, om nog eens een check up te doen”.
Intens gelukkig
“Toen ik langs ging bij de gynaecoloog, was alles normaal. Ze liet voor de zekerheid bloed prikken om alle waarden te testen. Een week later kreeg ik tijdens m’n werk een telefoontje van de gynaecoloog. Ik was bloednerveus, wat kon het zijn? ‘Gefeliciteerd mevrouw, je bent zwanger’. Ik was helemaal in de war, maar zo intens gelukkig. Ik kon de lach niet van mijn gezicht houden. Mijn man was die dag aan het werk en ik wilde hem graag verrassen. Hij kwam thuis en ik had een pakje met ‘best daddy’ voor hem klaarliggen. Ons geluk kon niet meer op. We maakten plannen, hadden al een heel beeld voor ons hoe we dit zouden doen”.
“Na enkele weken, had ik bloedverlies. Ik was meteen in paniek. Ik ging naar het ziekenhuis. In tijden van corona, alleen. Ik zat daar alleen te wachten. Toen de gynaecoloog mij onderzocht na de bloedafname, zei ze: ‘Mevrouw, uw kindje is helaas overleden’. Mijn wereld stond stil. Ik kon enkel nog naar het plafond staren, de tranen liepen over mijn wangen. Het was ons wondertje, wat moest ik tegen m’n man zeggen?”
Stil
“De dagen erna waren stil en donker. Een pijn die ik nog nooit had ervaren. Wij wilden dat kindje, met hart en ziel. Iedereen in de omgeving zei dat ik wel weer zwanger zou worden, maar wij wilden die zwangerschap, dat kindje. Ik voelde me alleen. Na mijn miskraam heb ik alsnog na een maand een curettage nodig gehad en een cyste moeten laten verwijderen”.
“Inmiddels is het vier maanden geleden en maak ik elke maand wel cysten aan. Elke maand als ik ongesteld word, ga ik van binnen kapot. Er is een leegte in huis. Iets wat we zo graag willen opvullen. Elke maand is er eentje teveel. En daar gaat onze gedachte ook: we gaan een liefdesbaby maken, we plannen elke maand. Alles is geteld en gerekend, zodat we zeker elke maand een eerlijke kans hebben om ons weer zo intens gelukkig te voelen”.
Niet alleen
“Na dit, zijn we helemaal niet meer hetzelfde. Je blijft gebroken, je blijft eraan denken en erbij stilstaan dat zwanger worden niet bij iedereen van een leien dakje gaat. Sommige mensen moeten hiervoor veel overwinnen. Maar ik geloof er nog in, ooit komt de dag dat ik een wondertje mag ontmoeten. Aan alle vrouwen die dit meemaken, jullie zijn niet alleen…”
Dit verhaal is ingezonden via het contactformulier onder het artikel en is geplaatst onder een schuilnaam.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)