Haar handje ligt in de mijne, zacht en slap. Ze is moe en voelt zich niet zo lekker. Met mijn woorden beur ik haar op door te zeggen dat we ‘slechts een klein boodschapje gaan doen en het allemaal wel goed komt’. Ze gelooft me, daar ben ik haar moeder voor.
Zijdelings kijk ik naar haar. Met gebogen maar gespannen schoudertjes stapt ze met me mee. Bij de winkelwagens zijn haar ogen gevuld met tranen en zak ik door mijn benen om haar vast te houden. Met haar hoofd stevig tegen mijn borst streel ik de haren in haar nek. Ik vraag niets en zij zegt niets. Voorbijgangers kijken ons bevreemd aan, waarschijnlijk vooral omdat ze traditionele Malinese kleding draagt. Hoewel haar haren blond zijn en haar huid hagelwit, is ze vandaag namelijk Afrikaans.
Ze verbreekt de stilte en zegt dat ze zich niet zo leuk en blij voelt, van binnen. Ik knik en zeg dat ik dat ook weleens heb en dat het niet geeft. Ze haalt diep adem, klimt in de winkelwagen en eist in alle zieligheid een worstje bij de vleeswaren en een blokje kaas bij de versafdeling. Ik voel met haar mee en herken mijzelf in haar. Het gespannen ruggetje met opgetrokken schouders, het vermannen. Terwijl ik mijn boodschappenlijstje afvink, maak ik me zorgen. Hoe kan ik haar het beste helpen? Moet ik er wel of geen aandacht aan besteden? Zal de afwezigheid van haar vader weer meer invloed hebben dan ik doorhad?
Als we thuiskomen neemt haar gedrag een andere wending en zet ze zich af tegen haar jongere zus. Niets deugt van wat ik haar aanreik en ze ligt als een plaid over de bank gedrapeerd. Zo snel als haar emotie een draai maakt, maakt mijn medeleven plaats voor irritatie.
Na verschillende vermaningen en loze waarschuwingen voel ik mijn eigen snaar steeds meer gespannen raken. En hoewel ze feitelijk eigenlijk best goed luistert, is het de grote mond en nonchalante houding die mijn nekharen overeind doen staan. Een halve middag later zitten mijn eigen schouders bijna tegen mijn oorlellen en komen de speelgeluiden van de kinderen drie keer zo hard bij me binnen.
Als de baby ligt te slapen besluit ik er even tien minuten uit te piepen door op zolder een was aan te zetten. Als ik alles boven klaar heb en de trap afloop zucht ik nog een keer diep. Daar gaan we weer.
Beneden heeft de zussenoorlog wonderbaarlijk plaatsgemaakt voor de slappe lach. Ze hebben allebei een skeeler aan en proberen als één persoon ieder met één been vooruit te komen. Ik maak een verse kop African-Sunrise-thee (Afrika voert de boventoon hier vandaag) en nestel me tevreden glimlachend bij de eettafel. Wat zijn het toch een heerlijke kinderen.
De mixed emotions van het ouderschap: hormonen zijn er niks bij.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje