Mijn jongste (1) staat hard huilend in de tuin. Hij is net van zijn fietsje gevallen. Ik pak hem op en troost hem met alle moederliefde die ik in me heb. Totdat hij mijn man in het vizier krijgt. ‘Papa!’, roept hij hartverscheurend. Hij stopt pas met huilen als ik hem aan zijn vader heb gegeven. Want papa moet hem troosten.
We gaan samen fietsen. Ik waag het erop. ‘Wie wil er bij mama op de fiets?’ ‘Nee!’, roept mijn jongste. ‘Ik wil bij papa’, roept de oudste. Dan kijkt Tijl (3) even van mij naar zijn vader. ‘Ik ga wel bij mama’, zegt hij. ‘Ik vind mama wél lief’. Uit fatsoen stapt hij bij zijn moeder op de fiets.
Kinderen trekken vanzelf naar degene toe die ze nodig hebben. Als onze kinderen honger hebben, moet papa komen. Hij zorgt immers altijd voor het eten. Volgens de geleerden is dit een fase waar je kleine schatje overheen groeit.
Papa is ook lief En ik reageer zoals het hoort. ‘Ach schatje, ja. Ik snap wel dat je graag naar papa wilt. Papa is ook lief hé?’ Of: ‘Morgen gaat papa je weer onder de douche zetten. Vandaag helpt mama jou.’ Ik laat subtiel merken dat ik het ook fijn vind als ik ze ergens mee mag helpen. Maar ergens knaagt er iets. De papa-periode duurt nu al best wel een tijd en ik denk dat ik het toch wel bij mezelf moet zoeken. Ik vroeg me af waarom mijn kroost zo naar hun vader toetrekt.
Allereerst is mijn man natuurlijk een man. Tijl en Bo zijn twee stoere kereltjes die hun vader adoreren. Papa is keistoer en papa durft de jongetjes zonder problemen op zijn nek te zetten. ‘Dat vindt mama een beetje spannend’. Maar wat mijn man ook goed doet, is leven in het moment. Als de oudste twintig minuten op de wc zit, pakt hij er een boekje bij en gaat voorlezen. Als het mooi weer is, laat hij de boel de boel en gaat lekker met ze naar de kabelbaan. Ik draai nogal eens een wasje tussendoor, bel met een vriendin of ruim de keuken op. Maar kinderen leven uitstekend in het nu. Ik ben nú Brandweerman Sam aan het spelen en ik maak me niet druk om de keukenvloer die bezaaid ligt met Duplo en broodkorsten met hagelslag. Dat zou ik ook wel wat meer mogen doen.
Hebben jullie kinderen ook zo'n papa-fase gehad?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Aefke (40) is getrouwd met Tijmen en heeft twee zoontjes (Tijl van 3 en Bo van 1). In het dagelijks leven is zij online communicatieadviseur en schrijft zij aan haar derde roman Lievelingskind. Het boek gaat over de zussen Karin en Renske. Renske leidt een losbandig leven en raakt zwanger van een tweeling, terwijl Karin (verpleegkundige) al jaren zwanger probeert te raken. Op het moment dat Karin’s laatste IVF-poging mislukt, knapt er iets in haar. Intussen vermijdt ze waar ze het eigenlijk over moet hebben: haar diepgewortelde kinderwens.
 staat hard huilend in de tuin. Lees het hele artikel op Babybytes.){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje