De complimenten en positieve reacties vliegen je om de oren als je onthult dat je zwanger bent: ‘Wat prachtig, wat mooi'. 'Ik vond zwanger zijn zo leuk'. 'Gefeliciteerd, wat leuk voor je’. Met pijn in haar buik en een glimlach neemt Nienke (40) de complimenten in ontvangst. ‘Ik ben wel misselijk, zeg ik erbij’”.
Overgenomen door een kindje
“Met het groeien van mijn buik, worden de reacties niet minder. Maar mijn gevoel van somberheid wel. Net als bij mijn eerste zwangerschap lijkt er een donkere deken over me heen te komen. De lucht wordt donker en ik voel me opgesloten in mijn lichaam. Mijn lichaam is overgenomen door een kindje. Een welkom kindje. Waar ik zelf voor kies. En dat maakt het nog moeilijker om mijn somberheid te tonen”.
Niet zeuren
“Ik wil geen zeur zijn. Ik ben veertig jaar en gezegend met een gezond, tweede kindje. Een zusje of broertje voor mijn dochtertje. Mijn vriendinnen zijn veelal ouder, (ongewenst) kinderloos of partnerloos. Zij hebben deze keuze niet, ik wel en ik heb er voor gekozen. Dat er geen roze wolk is, moet ik voor lief nemen. Doorbijten, het hoort erbij”.
Schuldgevoel
“Het is je gegeven in het leven. Ik voel me schuldig, deel geen foto's en praat er liever niet over. Ik verlang naar het leven wat zij leiden. Alleen al de buikspieroefeningen die ze mogen doen op elk moment van de dag en dat speciaal biertje met kaas op zondagmiddag. Ze maken me jaloers, omdat ik die piekjes waarin je blij met jezelf bent, niet voel. Geluksmomenten zijn al lang niet meer in mijn dagen voorgekomen”.
Benauwd
“Met dat de dagen korter worden, neemt mijn misselijkheid af. Het hield me tegen om gezond te eten, te sporten en gezelschap op te zoeken. Continu voelde ik me lichamelijk moe en ziek. Nu het minder wordt, maar de dagen donkerder merk ik dat ik niet vrolijker wordt. Ik word 's nachts vaak benauwd, heb nare dromen en snak naar adem. Mijn hartslag is hoog en de zwarte nachten maken me bang”.
“Ik wil dat het licht wordt en de baby niet in mijn buik zit. Ik wil mezelf zijn, niet opgesloten in mijn lichaam. In de badkamer met de lampen aan, probeer ik mijn ademhaling te laten zakken. Op mijn telefoon scroll ik door Instagram en Facebook, om mijn eigen aandacht af te leiden van mijn lichaam. Als ik mijn hartslag voel zakken, durf ik weer naar bed te gaan. Het zijn paniekaanvallen. Bij de verloskundige vertel ik over de benauwdheid en dromen. ‘Ga wat rechter op slapen. Meer kun je niet doen’.”
Mag niet klagen
“Als mensen vragen hoe het gaat, vertel ik vrij rationeel. ‘Ach, zwanger zijn is niet mijn hobby, ik vind het leuker als het kindje er is. Ik mag niet klagen, lichamelijk gaat het goed’. Mijn schuldgevoel over mijn negatieve gevoelens overheerst. Ik ben jaloers op de vrouwen die het fantastisch vinden, en tegelijkertijd vraag ik me af of ze dat echt vinden. Dat kan toch niet? Het is toch helemaal niet leuk als je lichaam je zo beperkt? Je hormonen je afvlakken en eten een noodzakelijk kwaad wordt. Soms verlang ik naar een fles wijn achter mijn kiezen, om maar even van alles af te zijn. Ook slapen is een manier om mezelf uit te schakelen. Werken helpt ook”.
Taboe?
“Op social media stromen de gesponsorde berichten binnen, ook celebrities met dikke buiken prijken vrijwel naakt op mijn Instagram. Ja, prachtig. Blij voor je. Ben je echt blij? Vraag ik me af? Ik voel me eenzaam in mijn depressieve gevoelens. Niemand herkent het. Er zijn meer mensen die zwanger zijn niet zo leuk vonden, maar de wereld lijkt gebouwd op unanieme blijheid hieromheen. Hoe hebben mijn oma's dit gedaan met acht kinderen? Hoe sleepten zij zich door de zwangerschappen, ze moeten lichamelijk en geestelijk enorm sterk zijn geweest. Of er is een hoop verzwegen. Hoe groot is dit taboe?”
Met mezelf opgescheept
“Nu ik verlof heb, komt alles nog harder binnen. Ik heb geen afleiding, mijn buik krampt 's avonds en 's nachts samen. Het zijn voorweeën. Ik ben eerder met verlof gegaan omdat mijn dochter met 37 weken al kwam en ik deze keer wat meer rust wil hebben, maar langzaamaan word ik bang dat het misschien deze keer wel 40 weken duurt. Zes weken met mezelf opgescheept, geen afleiding, steeds meer buik, steeds minder wat ik kan doen”.
Depressie
“Het woord 'genieten' valt talloze malen om me heen. ‘Geniet van je verlof! Fijne tijd’. Ik kan wel janken. En doe dat ook, grote dikke tranen. Zeker als ik lees over iemand anders die met verlof gaat en er naar uitkijkt. Het verleidt me om te Googlen op depressies bij zwangerschap en mijn tranen worden een waterval van herkenning…”
Noot van de redactie:
Dit verhaal is anoniem ingezonden via het contactformulier. Helaas is het een herkenbaar verhaal voor veel vrouwen. Zeker omdat er een taboe op rust, want wie zwanger is ‘moet blij zijn’. De reactie van de verloskundige is ook erg herkenbaar. ‘Ga wat rechter op slapen. Meer kun je niet doen’. Oftewel, je trekt aan de bel, maar je verhaal wordt gebagatelliseerd.
Zit je er echt doorheen? Je kunt hier professionele hulp voor zoeken. Therapeute Tilda Timmers, geeft op BabyBytes al jaren advies over postpartum depressies, maar helpt ook vrouwen die donkere gedachten hebben tijdens de zwangerschap. Herken je bovenstaande en denk je: dit gaat over mij. Ik voel me ook niet op een roze wolk zitten in mijn zwangerschap? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. En ik ga je door deze periode en die van na de bevalling heen helpen. Voor meer informatie, kijk op froufroubegeleiding.nl. De begeleiding wordt vergoed door de zorgverzekering.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Hier ook twee zwangerschappen gehad waarbij ik me vreselijk belabberd voelde. Moe, misselijk, hoofdpijn, maar vooral heel depressief. En wat duren die maanden dan lang...En inderdaad, al die mensen die als je met verlof ging zeiden: "geniet er van". Waarvan dacht ik dan. Natuurlijk was en ben ik super dankbaar voor 2 gezonde kinderen, maar genieten van mijn zwangerschappen is helaas nooit gelukt. Houd vol, je weet waar je het voor doet!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje