En we hebben er weer een nieuwe mamablogger bij! Geke is getrouwd, heeft twee zoons en een dochter. Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. Dat doet ze in haar eerste blog over het moedergevoel.
Daar zat ik dan, met mijn moedergevoel op de bank. Eerlijk gezegd was ik flink teleurgesteld in haar. Ik was nog maar een maand moeder en ze liet me nu al in de steek.
Een maand geleden werd onze oudste zoon geboren. Omdat hij een paar weken eerder kwam dan verwacht moest hij de eerste weken aansterken op de neonatologie. Verschillende verpleegkundigen hebben voor hem gezorgd. En wij kregen van al deze verschillende verpleegkundigen ook allemaal verschillende adviezen. Ik, als ware informatiespons, zoog alle informatie in me op. Elk gesprek dat ging over hoe ik het allemaal moest doen als hij thuis zou zijn, eindigde met: '... en luister vooral naar je moedergevoel!'.
Was in de eerste weken de stijgende lijn van het aansterken van ons wondertje nog ver te zoeken, ineens was daar de stijgende lijn, en steiler dan ooit. Het moment dat we hem uit het ziekenhuis meenamen was euforisch. Daar liepen we dan, manlief met de maxi-cosi onder de arm. En ik gewapend met een foldertje over rust, reinheid en regelmaat en mijn moedergevoel.
Instinct
Moedergevoel. Dat instinct dat moeders hebben en waar geen vader tegen in durft te gaan. Hetgeen dat kinderlevens kan redden. Dat wat ervoor zorgt dat moeders weten wat er met hun kind moet gebeuren, ook al is dat tegen alle adviezen van verpleegkundigen en artsen in.
Eenmaal thuis blijkt onze baby de rust, reinheid en regelmaat regels niet zo te kunnen waarderen. Wapen 1 was dus uitgeschakeld, alleen wapen 2, moedergevoel, was nog over. Tijdens een ontroostbare huilbui ging ik ten einde raad op de bank zitten in de hoop van mijn moedergevoel te horen wat ik moest doen. Maar op het gekrijs na hoorde ik niks. Moet ik het dan zelf maar weer oplossen? Was mijn moedergevoel nu aan het falen?
Waar was mijn moedergevoel al die tijd?
Twee jaar later is de huilbaby uitgegroeid tot een heerlijk vrolijke peuter. Zijn broertje van 10 maanden zit in een hele andere fase. Hij brengt al maanden huilend de nachten door. Na uiteindelijk 8 maanden zo te overleven kreeg ik van een vriendin de tip om hem melkvrij te laten eten en drinken. Een melkintolerantie bleek het probleem te zijn. Wat een opluchting na al die maanden wanhoop vanwege een huilend kind 's nachts. Maar waar was mijn moedergevoel al die tijd? Waarom ben ik niet naar de huisarts gegaan om als een leeuwin te strijden tot er een oplossing zou komen? Schuldgevoelens komen op, tegenover mijn zoontje, omdat ik hem al die tijd zoveel pijn heb laten leiden. En ook tegenover mijn man, die met een hoop meer nachtrust had kunnen werken als dit probleem eerder verholpen was.
Ook maar een mens
Ik keek mijn moedergevoel aan en wat zag ik? Ik zag dat mijn moedergevoel ook maar een mens was. Heel eerlijk gezegd lijkt ze ook een beetje op mij. Ze is een denker. Ze ziet overal de voors en de tegens en kan daardoor besluiteloos worden. Ze kan voluit genieten van impulsieve acties en kleine geniet momentjes. Maar vooral kan ze niet uit haar woorden komen als ze onder druk komt te staan. Ze is op haar best als ze haar ding kan doen op haar eigen tempo en op haar eigen manier.
Voortaan gaan we het samen doen, mijn moedergevoel en ik: samen lachten, samen huilen en vooral samen genieten.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje