BabyBytes heeft er een nieuwe mamablogger bij: Yune. Ze woont samen met haar vriend Martijn en is moeder twee jongens. De komende tijd schrijft ze over haar gezin waarin autisme een grote rol speelt. Haar eerste blog gaat over opvoeden, want... hoe doe je dat?
Opvoeden, niemand weet precies hoe het moet, en iedereen doet maar wat hij of zij denkt dat goed is. Krijg je bij je zwangerschap veel coaching en begeleiding, is het na de bevalling maar minimaal. Een aantal bezoeken in de kraamweek, en eentje bij de zes weken controle. Daarna sta je er min of meer alleen voor samen met je partner en sommigen zelfs alleen.
In de boeken wordt geschreven over het hebben van een dorp, een groep mensen die de vader en/of moeder kunnen helpen en ondersteunen bij praktische zaken en bij emotionele en opvoedingings vraagstukken: “It takes a village to raise a child".
Vangnet
Helaas hebben niet alle ouders dit veilige vangnet. Zo ook ik en mijn partner. Ons vangnet is niet zo groot. Enkel mijn vader die eens in de twee weken bij ons een paar dagen komt logeren. Het is een aardige en lieve vader, maar toch met een andere manier van opvoeden en corrigeren (lees: ouderwets). Soms botst dat met onze manier van opvoeden.
Mijn schoonouders zijn al wat ouder (in de 80) en ik zou niet snel mijn kinderen lang alleen laten met hen, ondanks dat het schatten van mensen zijn. En een vaste vriendenkring in de nabijheid hebben we niet, en dat is jammer...
We hebben gelukkig wel een fijn contact met de buren schuin tegenover ons, die zelf ook drie kinderen tussen de 1 en 4 jaar hebben. En waar ik soms even tegenaan kan spuien met opvoedingsvragen. Soms is het alleen observeren; hoe zij het doet. Het is heel erg fijn om in de praktijk te zien hoe iemand opvoedt en corrigeert. Dat geeft een reëler beeld dan wat je soms leest in boeken.
Hulp bij opvoeden
Bij de opvoeding van ons oudste zoon, nu 2,5 jaar, krijgen we sinds een paar maanden hulp. Wij hebben bij het CJG (centrum voor jeugd en gezin) ondersteuning aangevraagd en gekregen.
De mevrouw die ons ondersteunt, geeft ook praktisch inzicht in hoe de situatie nu is, waar we nu staan, hoe de verhoudingen zijn tussen ons als gezin. Dat inzicht kan ons helpen verder te groeien. Dit deed zij overigens met de methode ‘Kleine ik, en grote ik’, met behulp van legopoppetjes. De ‘grote ik’ is je relationele denkende ik, de ‘kleine ik’ is meer onbevangen en reageert meer vanuit gevoel en impuls. Het was fijn om dit te visualiseren en uitgelegd te krijgen. Zo begrijp je waarom je soms reageert vanuit je ‘kleine ik’, in plaats vanuit de ‘grote ik’.
Niet erg als je het even niet meer weet
Het is belangrijk, als je tijdens de opvoeding tegen dingen aanloopt, hulp te vragen. Het is niet erg om toe te geven dat je het niet meer weet, of redt. Het is altijd beter dan de situatie te laten escaleren met alle gevolgen van dien.
Met wat geluk en doorzettingsvermogen kunnen ik en mijn partner betere opvoeders worden en zijn. Want als papa en mama word je namelijk niet geboren, dat word je, door tijd en ervaring (en soms met een beetje hulp).
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Elisa (35 jaar) woont samen met Martijn in het groene Veenendaal, moeder van twee kinderen, Sòren en Anduïn, schrijft om x aantal weken een blog over het gezinsleven als mama in het autisme spectrum, de struggles en overwinningen en alles eromheen.
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje