Daar zitten Nina en haar vriend dan, nietsvermoedend bij de verloskundige voor een echo. “Het moment dat de echoscopiste zegt, 'zo hier zitten ze dan'. Wat zeg je? Ze? En ja hoor, twee mooie kloppende hartjes maar de grootste schok van je leven. Een enorme schok...
Schok
“Als je de schok voorbij bent, ga je nadenken over alles. Hoe zal de bevalling gaan, ga ik ze voldragen op de wereld zetten, zal de ene een stuk groter zijn dan de ander... Wat gaat er allemaal gebeuren met mijn lichaam en als ze er eenmaal zijn, hoe gaan we dat allemaal doen?”
Zware laatste weken
“Na 34 weken zwangerschap moest ik wekelijks op controle komen in het ziekenhuis. Bloeddruk meten, navelstreng controle, alles helemaal goed. Met 36 weken kreeg ik een inwendige controle. Ik bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. Nog geen activiteiten dus afwachten maar. De laatste weken en vooral de laatste dagen waren zwaar, heel zwaar. Ik was het zat, die grote buik, alles was vol met vocht, de opvliegers en het moeilijk kunnen bewegen”.
Vruchtwater
“Ik zou ingeleid worden met 37 weken en 3 dagen. Dus de dag daarvoor zou ik alles nog even klaar zetten om de volgende dag zo te kunnen vertrekken. Alles ging goed tot ik in bad stond, een plop voelde onder in mijn buik en er wat langs mijn benen stroomde. Oh wacht, dit is volgens mij vruchtwater. Het was helder met kleine vlokjes erin. Gauw het ziekenhuis gebeld, mijn man uit bed geroepen en nog even onder de douche gesprongen. Ik voelde voor de rest nog niks.
“Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ging het hard. Op de wc kreeg ik de eerste wee. Au, dat doet pijn zeg... Anderhalf uur later controle van de verloskundige, ze ging voelen en keek omhoog: ‘Zo je hebt 8 cm ontsluiting, we gaan beginnen’. Toen ging het echt allemaal als een sneltrein. Naar een andere kamer gebracht, twee verloskundige, twee verpleegsters, twee kinderartsen, mijn man en ik waren in de kamer”.
Geen persdrang
“De weeën werden steeds heftiger, maar ook kwamen ze in mijn rug. Ik mocht geen pijnstilling meer, ik was al te ver. Ik kon geen houding vinden en de weeën in mijn rug kon ik niet wegpuffen, maar ik ging door. Ja, 10 cm ontsluiting, ik mocht meedrukken met de volgende wee. Ik had het idee dat ik voor niks aan het persen was, liep blauw/paars aan en kreeg geen persdrang. Op gevoel ging ik persen en echt met het idee dat er niks gebeurde. Maar daar zagen ze zijn volle bos haar tevoorschijn komen, 50 minuten na de eerste pers was daar onze mooie zoon! Hij werd op mijn borst gelegd, navelstreng doorgeknipt en daarna bij papa op zijn borst gelegd”.
Enorme persdrang
“Ze begonnen op mijn buik te duwen omdat onze dochter in stuit lag, toen kwam de gigantische persdrang die ik bij mijn zoon niet had. Ik kon haar niet meer houden, het moment dat zij eruit kwam had de arts haar vliezen gebroken. Er zit 7 minuten tussen beide geboortes, en met twee persen was daar onze prachtige dochter. Ze huilde heel af en toe, was blauw en had een korte navelstreng. Ze werd meegenomen en even aan de zuurstof gelegd. Tien minuten later lag ik daar, met mijn tweeling in bed. Wat een moment was dat. Al met al heeft de complete bevalling van onze tweeling vijf uur geduurd. Een bevalling voor in de boeken!”
Dit verhaal is ingezonden via het contactformulier onder het artikel en is geplaatst onder een schuilnaam.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje