De ochtenden dat mamablogger Krista en haar partner beiden werken en zoonlief naar het kinderdagverblijf gaat, kunnen nogal hectisch verlopen. Maar hoe precies, kan heel erg verschillend zijn en kent twee extremen.
Ochtend 1
Om half acht kom ik zijn kamer binnen. Ik doe het gordijn open en vervolgens het raam. Het enige geluid dat ik hoor, is een diepe tevreden ademhaling. Ik zeg zijn naam en strijk over zijn wang. Hij draait zich om en slaapt verder. Ik aai over zijn rug en vertel hem dat het tijd is om eruit te gaan. Langzaam gaan zijn ogen open. Na een paar minuten kan ik hem overhalen om ook echt uit bed te komen. Als ik de luier heb verschoond en hem druppeltjes vitamine D wil geven, draait hij net zijn hoofd om en de druppels belanden op zijn wang. Eerst even schoonmaken.
‘Geen druppeltjes,’ zegt hij. Vooruit, dan eerst maar even omkleden.
‘Wel druppeltjes,’ zegt hij en deze keer belanden ze in zijn mond.
Ik probeer zijn sokken aan te doen. ‘Nee, andere sokken,’ zegt hij
‘Die met de graafmachine zitten in de was,’ reageer ik terwijl ik me bedenk dat het misschien handig is om een extra paar daarvan te kopen. De sokken met de krokodil (het is eigenlijk een soort donousarus/monster, maar wie maakt dat wat uit?) zijn het geaccepteerde alternatief. Een trui over zijn hoofd trekken wordt daarentegen niet geaccepteerd. Dan nemen we die wel mee naar beneden.
Beneden aangekomen wil meneer de pot pindakaas zelf pakken en het lukt hem maar net om die heelhuids op het aanrecht te zetten.De slab is onderwerp van discussie, maar uiteindelijk gaat die om. Als hij aan tafel zit met een broodje pindakaas en een beker melk voor zijn neus schuift hij het bord weg, waarop de beker omvalt. ‘Geen pindakaas!’ Nadat mama heeft schoongemaakt en hij een paar minuten naar zijn broodje heeft gestaard, pakt hij toch het broodje en eet het met miniscule hapjes langzaam op. De (nieuwe) melk gaat rap naar binnen. ‘Wil je nog een beetje melk?’ Hij zegt van niet, tot mama zijn gezicht en handjes probeert schoon te maken. Dan wil hij toch nog een beetje melk, waarna hij met miniscule precisie elk stukje pindakaas van zijn handjes gaat vegen.
Het ontbijt is eindelijk klaar, dus we kunnen schoenen en jas aan doen. Maar zoonlief wil geen schoenen aan, maar laarzen. Als ik met de laarzen aan kom zetten, wil hij toch liever schoenen. Uiteindelijk worden het toch de laarzen. ‘Zal mama helpen?’ ‘Nee, zelf doen,’ is het antwoord. Met jeukende handen kijk ik toe hoe hij zich in zijn laarzen worstelt. Als ik hem ervan heb overtuigd dat hij toch echt een jas aan moet, omdat het koud is buiten en mama ook een jas aan heeft, doet hij die ook zelf aan, maar de rits mag mama wel dichtdoen. Dan maakt hij de deuren en het tuinhekje met veel moeite zelf open en kunnen we naar de auto. Natuurlijk mag ik niet achter de auto langs lopen, dat moet eromheen. Onderweg nog even stoppen om te zwaaien naar de buurkindjes die naar school gaan. Dan slaat hij letterlijk de hulp bij het in de auto klimmen af. Voor de gein (en omdat we tijd zat hebben…) gaat hij niet in de autostoel maar ernaast zitten. Na wat aansporen, worstelt hij zich toch in die peperdure autostoel, waarbij zijn schoen uit gaat. Als die weer aan zijn voet zit, wil hij ook zelf zijn gordel vastmaken. Dan is het geduld van mama op. Onder luid protest en wat geduw en getrek, maak ik de gordel vast en rij met gierende banden en een gierend kind tegen half 9 weg.
Om half 7 hoor ik; ´Mama, wakker!´. Hij wil nog wel even bij papa en mama in bed, die nog heerlijk lagen te slapen. Na een minuut of tien gaat de wekker of zegt hij dat hij eruit wil. Terwijl ik me aankleed, trekt hij alvast zijn pyama uit en hij helpt met zijn kleertjes aantrekken, welke ik dan ook maar uit de kast heb getrokken. Hij spert zijn mond wijd open voor de vitaminedruppels. Beneden gekomen pakt zoonlief het boordbeleg terwijl ik ons eten klaarmaak. Hij rent naar zijn stoel en doet zijn slab om. Daarna schrokt hij het brood naar binnen alsof hij nooit wat te eten krijgt. Een beker melk glijdt erachteraan. Samen maken we zijn handjes en mond schoon en hij rent naar de gang om zijn schoenen en jas te pakken. ‘Mama, helpen?’ vraagt hij zittende vanaf de trap. De schoentjes gaan aan en ook de jas. Dan kijk ik op de klok. Kwart over 7; het kinderdagverblijf is nog niet open.
Hoe gaat jullie ochtendritueel?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Krista woont samen met Marco, zoon Kay (2015), dochter Minte (2019) en hond Chico in een huis aan de rand van het bos. Ze werkt als Senior adviseur Huisvesting bij een zorginstelling. In haar vrije tijd schrijft zij graag zo veel en divers mogelijk; zowel boeken, als korte verhalen en leuke stukjes over het moederschap, kijk maar op kristavanderhulst.nl. Dansen is ook een grote hobby van haar evenals zwemmen, lezen, series kijken en wandelen door het bos. Krista is verslaafd aan lipbalsem, chocola en knuffelen met haar kinderen.
Reageer op dit artikel
reacties (0)