Zwangerschapsdementie. Volgens de wetenschap is het bewezen dat zwangere vrouwen inderdaad een minder goed werkend geheugen hebben. Toch valt dat in mijn geval nog wel een beetje mee.
De sleutels lagen in de meeste gevallen op de juiste plek, ik ben niet vaker dan anders vergeten wanneer kleuterzoon hulpje was op school en ik ben nog niet vergeten mijn pinpas uit het pinautomaat te halen. Toegegeven, waar ik voor mijn zwangerschap geregeld een ongemakkelijk gevoel had dat ik ergens iets aan het vergeten was, gebeurde er tijdens mijn zwangerschap helemaal niks. Het ongemakkelijke gevoel maakte plaats voor een soort gat met niks.
Tijdens een zwangerschap functioneren mijn hersenen dus nog redelijk. Maar na de bevalling blijft maximaal de helft van mijn hersenen het doen, op een goeie dag. Bij mijn oudste twee kinderen werd ik hier regelmatig mee geconfronteerd. Het leidde tot veel onzekerheid en frustratie.
Pas bevallen van mijn derde had ik dus geprobeerd mezelf hierop voor te bereiden en wilde ik graag scherp blijven. Ik was van plan om de dingen die gedaan moesten worden langzaam op te bouwen om vertrouwen in mezelf te krijgen. Dus toen dochterlief nog geen twee weken oud was besloot ik om met haar mijn oudste zoontje van school op te halen.
Dus: baby inpakken en in de Maxi-Cosi, niet vergeten de gordels van het stoeltje dicht te doen, moet ik nog verschoonspullen, doekjes en een speentje mee? Het onderstel van de Maxi-Cosi moet mee, mijn eigen tas. Gordels vast, auto van de handrem af voordat ik weg ga rijden, en o ja, de lichten aan. Tijdens het rijden erop letten dat ik gefocust blijf en zo komen we veilig aan bij school. Onderstel uit de auto, Maxi-Cosi uit de auto en op het onderstel, tas mee en op naar het schoolplein. Zwevend van trots liep ik met mijn dochter het schoolplein op. Alle ‘ahhhh was ik ze schattig!’ en ‘ohhh wat klein’ blij in ontvangst nemend.
Ik pluk mijn zoon van het schoolplein, maak nog een paar korte praatjes en loop terug naar de auto. Twee kinderen in de auto en vast, tassen van zoon en mij mee, lichten aan, handrem eraf en rijden maar. Vol zelfvertrouwen dat alles was gelukt, rij ik naar huis. Zou de kraamdementie dit keer dan toch meevallen? Blijkbaar is het gewoon een kwestie van scherp blijven. Fijn, dan weet ik dat.
Het onderstel
Thuiskomend haal ik zoon en dochter uit de auto en ga naar binnen. Ik vertel aan mijn man dat ik nog wel moet wennen aan de vele extra handelingen die ik moet doen, maar dat komt vast allemaal goed. En ineens daagt me iets. Het onderstel. Die heb ik niet meer in de auto gedaan. Die staat dus nog steeds op de stoep bij school. Het zelfvertrouwen dat ik voelde is ineens geen cent meer waard. Zucht! Toch maar overwegen om een briefje in de koelkast te leggen met: ‘Nee, dit is geen geschikte plek voor de sleutels’, en een checklist in de auto met: ‘Kind 1, kind 2 en kind 3, tassen, gordels, lichten aan en, o ja, het onderstel!’.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (0)