Ik heb heel erg de behoefte om je dingen te vertellen sinds ik zelf moeder ben. Omdat ik nu alledaagse dingen in een ander perspectief zie. Jouw perspectief namelijk, toen je nog voor mij moest zorgen.
Ik was geen makkelijk kind, dat besef ik me nu. Eigenlijk besefte ik me dat al eerder, maar je kunt het verleden nu eenmaal niet terugdraaien. Echter nu ik zelf moeder ben, besef ik het me alleen nog maar meer: je was en bent een gewéldige moeder voor me en ik heb het je verdomd lastig gemaakt. Want ik weet nog dat ik als kind veel huilde; ik was vaak verdrietig en chagrijnig. Waarom weet ik niet. Feit blijft dat ik een moeilijk kind was en je vaak tot wanhoop dreef. Maar jij bleef bijna altijd geduldig. En je bleef naar oplossingen zoeken. Je was dan misschien niet van het luisteren en troosten, maar je wilde me dolgraag helpen en daarom ging je praktisch te werk en zocht je naar oplossingen.
Toen ik ouder werd heb ik vaak gezeurd dat je zo bezorgd was. Als ik uitging. Als ik op zonzeezuipenziekenhuis-vakantie ging. Bezorgd over mijn toekomst. Over mijn psychische gesteldheid. Over mijn vriendjeskeuze. Natuurlijk vond ik dat irritant. Maar oh boy, wat snap ik je goed. En wat lijk ik eigenlijk op jou. Want zodra mijn kleine voor het eerst op mijn borst lag, kreeg ik al een paniekaanval. Als-ie maar gelukkig wordt. Als-ie maar niet de verkeerde keuzes maakt. Als-ie maar geen ongeluk krijgt. Help!
Ook vond ik dat jij en papa veel te streng waren. Ik mocht in mijn ogen niks. En vriendinnetjes wel. Zoals regelmatig junkfood eten. Of dure merkkleding krijgen. Tot in de late uurtjes uit. En daarom was ik boos. Chagrijnig. En vond ik jullie stom. Maar nu? Nu wil ik eigenlijk mijn kinderen net zo opvoeden als jullie mij hebben opgevoed. Want ik zou niet weten hoe het beter kan. Jullie waren en zijn perfect als ouders. En ik had het niet anders gewild, achteraf gezien.
Ik heb zoveel respect hoe jij als moeder voor het gezin zorgde. Zeven dagen in de week, 24 uur per dag stond jij voor ons klaar. En ik weet nu hoe zwaar dat is. Loeizwaar. En dan kan ik nog een aantal dagen in de week ‘ontsnappen’ naar mijn werk. Want ja, dat voelt nu als vakantie. Je kunt nog zo vaak tegen mensen zeggen hoe zwaar het is om moeder te zijn, en tuurlijk, men zal begripvol ja-knikken en denken dat ze zich er iets bij voor kunnen stellen. Maar pas als je moeder bént, begrijp je het écht.
Lieve mama, bedankt dat je er altijd voor me was. Voor het koken. Voor het naar school brengen. Voor het helpen met mijn huiswerk. Voor me áltijd willen helpen. Ik ben blij dat ik op jou lijk. Ook al betekent dat dat ik nooit meer zorgeloos zal zijn sinds ik moeder ben. Ik hou van je en het spijt me dat ik me nooit écht heb gerealiseerd en gezegd hoe goed je voor ons zorgde. Want dat deed je, en dat doe je nog steeds. En daarom hou ik van je, van de zon tot aan de maan en weer terug.
Liefs,
Marloes
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje