Ik ben al 18 jaar moeder, dat wil niet zeggen dat ik het opvoeden nu op mijn duimpje ken. Het lijkt juist wel of het steeds moeilijker wordt.
Als 18-jarige mama van een baby herinner ik me nog dat ik een engelengeduld had. Irem was een huilbaby, maar dat maakte mij niets uit. Uren heb ik door de woonkamer gedanst om haar rustig te krijgen. Ik herinner mij nog dat ik ten einde raad midden in de nacht in Amsterdam West door de stromende regen liep om haar in slaap te wiegen. Ze had uren gehuild en ze viel vaak in slaap in de kinderwagen.
Zo ben je als ouder continu op ontdekkingsreis. Alles is nieuw. Je kunt je wel inlezen, maar uiteindelijk moet je alles zelf ondervinden. Ik kom er nu achter dat mijn beide kinderen totaal verschillend zijn, dus wat je bij de eerste leert hoeft niet persé ook zo te werken bij de tweede. Shai en Irem lijken totaal niet op elkaar. Niet van binnen en niet van buiten. Ze hebben twee verschillende vaders, dus dat is ook logisch.
Shai lijkt qua uiterlijk niet op mij, maar qua innerlijk zie ik zoveel overeenkomsten. Hij is koppig, heel gevoelig en houdt niet zo erg van leren. Hij houdt mij ook steeds voor dat ik mijn school ook niet heb afgemaakt. Irem lijkt misschien meer op mij qua uiterlijk, maar minder qua karakter. Ze weet nog niet zo goed wat ze wil en geeft soms snel op als ze ergens aan begonnen is. Ze geeft niets om gezond eten of sporten. Ze heeft wel gevoel voor mode, iets wat ik totaal niet heb. Irem gaat de kleding inkopen doen van mijn webshop. Ik hoop dat ze daar haar passie in vindt.
Motiveren
Ik heb al verschillende manieren geprobeerd haar te motiveren. Mijn vader heeft mij gemotiveerd door altijd te doen alsof ik niet goed genoeg was. Dit is in mijn ogen niet de manier, maar het heeft in mijn geval wel goed uitgepakt. Ik had als kind hierdoor altijd zoiets van “wacht maar, ik zal wel laten zien dat ik het kan”. De reden dat het ook goed is uitgepakt, is omdat mijn moeder juist weer overdreven was in het complimenteren. Als ik mijn moeder moet geloven, heb ik talent voor alles. Als kind is het wel erg fijn dat je moeder tegen je zegt dat je iets heel goed kunt.
Kan beter
Ik zit qua opvoeding tussen mijn vader en moeder in. Ik benadruk wel heel vaak dat het beter kan, maar geef wel aan dat het is, omdat ze veel meer in hun mars hebben. Ik maak dus eigenlijk wel een compliment, maar geef wel aan dat het beter kan. Ik zal nooit zeggen dat ze iets niet kunnen of het ze toch niet lukt. Ik ben wel het type dat juist aangeeft dat je alles kan bereiken, als je er maar wat voor doet en dat wat voor doen, is bij een tienerdochter soms wel een klein probleem. Het boeit haar op dit moment allemaal niet zo. Ikzelf ken die fase niet. Misschien omdat ik jong moeder ben geworden of misschien omdat we een ander karakter hebben. Ik heb het even los gelaten en ik heb het vertrouwen dat haar motivatie komt wanneer de tijd rijp is.
Trots
Uiteindelijk ben ik heel trots op mijn kinderen. Irem mag dan misschien nog niet goed weten wat ze wil. Ik weet zeker dat ze voor zichzelf zou kunnen zorgen, als ik er niet meer zou zijn. Dat is toch uiteindelijk wel heel belangrijk: dat je zelfstandige kinderen op de wereld zet.
Ik ben erg benieuwd naar jullie manier van opvoeden. Wat is in jullie ogen erg belangrijk om je kind mee te geven en hoe gaan jullie om met kinderen die school minder leuk vinden?
Liefs Faya
Fotografie: Martika de Sanders
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Alle mama’s opgelet! Ik kom jullie vanaf heden wekelijks inspireren en motiveren. Ik zal schrijven over voeding en sporten tijdens én na je zwangerschap. Daarnaast ga ik ook leuke video’s maken. Ik ben een ervaringsdeskundige op het gebied van loshangend vel op je buik, maar ook als het gaat om huilbaby’s of brutale pubers. Naast fitgirl ben ik namelijk ook al 18 jaar moeder. Lees al mijn artikelen hier.
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje