“Jij bent echt de aller ALLER stomste moeder van de hele wereld!” gilt mijn dochter voor de derde keer vanaf de bank. De tranen lopen over haar rode wangen en het vuur schiet uit haar ogen. Ze mag niet meer op de iPad vandaag en daarmee heb ik het gedaan. Totaal. Ze haat me.
Normaal zou ik dit gedrag niet accepteren, maar vandaag benoem ik dat ik het niet leuk vind dat ze dat zegt en dat een iPad geen reden is om zo boos te worden, maar laat ik haar verder even begaan.
Ik spreek dagelijks ouders over hoe ze met gedrag van hun kinderen om moeten gaan, maar - heel eerlijk - er zijn momenten dat ik ook wel eens denk: 'ja, en nu dan?' Als ik zelf aan mijn tax zit, of als ze de hele dag ruzie zoeken met elkaar (en dan vooral zo’n lekker regenachtige dag dat je niet naar buiten ‘kunt’). Ook ik sta wel eens met mijn mond vol tanden of draai me om en rol met mijn ogen, want tja, wat móet je soms.
Natuurlijk mogen je kinderen niet los op je gaan. Natuurlijk is schelden niet goed en zijn er bepaalde manieren van met elkaar omgaan. Maar er is volgens mij ook voor ‘opvoeden’ een tijd en plaats, en soms is ‘even laten’ wat mij betreft het beste wat je kunt doen.
Andere reden
Dochterlief was boos omdat ze niet op de iPad mocht, maar eigenlijk is ze niet helemaal lekker, was ze moe; donkere randjes onder haar ogen en vindt ze het best spannend dat ze volgende week weer naar school gaat. Naar groep 3 nog wel.
Dat was wat ze niet zei, maar wat er wel was. En soms is dat wat niet gezegd, wordt maar er wel is meer dan genoeg om het ‘even te laten’. Omdat de boosheid niet altijd is wat het lijkt. Omdat er veel meer onder zit. Omdat dat nog niet uit te leggen is, en ze dat zelf nog niet snapt. Omdat het soms nodig is om even te tieren zonder dat iemand je vuurtje nog verder op stookt.
Verder kijken
Ik ben er helemaal voor om gedrag aan te pakken, maar ben er nog meer voor om goed te kijken wat er achter dat gedrag zit. Dat wil niet zeggen dat je alles maar goed moet vinden, maar wél dat je verder kijkt dan je neus lang is. Dat je je afvraagt wat nou maakt dat je kind doet, zoals hij of zij doet.
Nadat dochterlief haar boosheid eruit had gegooid, kwam later het verdriet en de moeheid eruit. Ik mocht haar troosten en zo viel ze tegen mijn borst aan in slaap. Daar waar ik eerst dacht: 'wat moét ik hier nou weer mee?' bedacht ik me nu dat ik dat toch best goed had aangepakt.
Wat denk jij?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Rosanne van der Laarse is moeder van twee heerlijke druktemakers en dus ervaringsdeskundige op het gebied van 'ouder zijn'. Ze weet hoe ongelofelijk lastig opvoeden kan zijn, zelfs als alles redelijk 'naar behoren' gaat. Ook weet ze door ruim 13 jaar ervaring in de Jeugdzorg dat dat nog maar het begin kan zijn, en dat veel ouders voor veel grotere uitdagingen staan.
In 2014 is ze gestart met haar praktijk De Kinder- en Opvoedcoach; waar ze coaching en training geeft aan kinderen, jongeren en ouders. Haar missie is haar bijdrage te leveren aan meer gelukkige gezinnen in dit land. Dat geluk zit vaak in de kleine dingen.
Reageer op dit artikel
reacties (0)