We leven in een tijd waarin ouders hun kinderen met de auto naar school brengen. De scholen zijn hier veelal niet zo bij mee. Zeker niet als soms twee ouders ieder met de auto gaan om ieder één kind met de auto naar dezelfde school te brengen.
Maar nu zie ik dat misschien toch liever dan wat ik sommige mensen zie doen om kinderen naar school of de crèche te brengen. De een nog gekker dan de ander, soms gewoon grappig en soms gewoon ongelooflijk stom en gevaarlijk.
Geniale constructies
Helaas moeten veel ouders heel vroeg naar werk, hebben ze veel reistijd en kunnen ze daardoor niet zelf hun kindjes wegbrengen. Niet iedereen heeft een auto en sommige ouders hebben meer kinderen dan je op een gewone fiets mee kunt nemen. Noodgedwongen verzinnen ouders geniale en minder geniale constructies om het voor hun kinderen, henzelf en voor hun portemonnee zo probleemloos mogelijk te laten verlopen. Dat snap ik natuurlijk ook wel, ik ben zelf tenslotte ook niet perfect.
Keep on driving
De middelbare scholier die vijf kinderen in de tweepersoons-bakfiets naar school brengt is nog wel schattig. Maar de vader met drie kinderen onder de 7 jaar op een snorfiets, vind ik persoonlijk dan net iets te ver gaan. Het ziet er wel grappig uit hoor, maar ík word al regelmatig bijna van mijn sokken gereden. En hij brengt zijn drie oogappeltjes met korte broek en T-shirt op de snorfiets weg? Zonder speciaal zitje! Als het de vader van mijn kindjes was geweest had ik één boodschap voor hem zodra de kinderen op school waren: “Keep on driving!”
Maar ook de oma die ik laatst tegen kwam. Kwiek zeker, maar wel al ergens in de 70, op de zogenaamde mamafiets. Redelijk fit als de meeste mama’s, is het soms al moeilijk om de fiets onder controle te houden met twee rugzakken, een handtas en twee kinderen van minimaal 14 kilo. En dan heb je dus de oma die - door rood - zo het kruispunt op rijdt omdat ze, afgeleid door haar slingeren, niet op tijd kan remmen.
Bijzondere fietsers
Dan de twee ouders op de fiets, twee afzonderlijke gevallen hoor, die ik regelmatig tegen kom. De ene rijdt op een soort citybike, met zo’n dunne, wiebelige bagagedrager. Achterop zit een meisje van rond de negen jaar oud. Zij zit met blote benen en koddige sandaaltjes achterop. Het is 9 (!) graden buiten, die nacht heeft het nog licht gevroren en ik zit letterlijk te klappertanden op de fiets. Zij heeft geen kussentje om op te zitten (dat moet echt heel oncomfortabel zijn) en bij iedere bocht is steeds één van haar slungelige blote beentjes enkele centimeters van de spaken verwijderd.
De andere fietser heeft een meisje van een jaar of vijf achterop de bagagedrager staan. Je leest het goed, ik schat haar misschien net vijf en ze staat! Ze houdt zich vast aan de schouders van de persoon die fietst. Ze draagt teenslippers. Ik zie haar stoeien om haar voetjes in de slippers te houden en krampachtig de jas van de fietser vast te houden. Elke stoepje, elk bochtje, houd ik mijn hart vast. Ik wil niet eens denken aan wat er kan gebeuren als ze haar evenwicht verliest.
Leer eens van fouten!
Is er niet in het verleden jarenlang onderzoek gewijd aan veilig vervoer van kinderen? En nu nog, door onder ander de consumentenbond, worden ieder jaar weer meerdere tests van allerlei zitjes en stoeltjes uitgevoerd. Horen mensen niet te leren van fouten die anderen in het verleden hebben gemaakt?. Hoe kan iemand naar schatting zes- á zevenhonderd euro uitgeven aan een hippe fiets en niet te moeite nemen om online dat extra beugeltje te bestellen zodat er een veilig kinderstoeltje op kan worden gezet.
Zuinig zijn
Ik heb geen idee hoe lang je erover hebt gedaan om zwanger te raken, hoeveel je hebt genoten of geleden tijdens de zwangerschap, hoeveel je hebt moeten doen om een gezond kind op de wereld te kunnen zetten. Poeh, alleen al überhaupt het kind de wereld in brengen… Dan wil je toch ook dat je kindje veilig is en blijft? Het is perfect geboren, je wilt er toch alles aan doen om het perfect te houden?
Gelukkig zijn dit uitersten en geniet ik in de ochtend van het aanzicht van de prachtige, perfecte kinderen voor- en achterop de fiets, in de bakfiets en op het zitje op de snorfiets die kletsen, lachen, huilen, met en zonder helmpje op. Ik vind het dan heel leuk om geintjes met de kinderen te maken of ouders te complimenteren over hun kinderen of de manier waarop ze met elkaar omgaan. Maar waarom kan ik dát dan wel en krijg ik het dan niet voor elkaar die andere mensen te zeggen dat ik het gevaarlijk vind wat ze doen?
Tja, ik schreef het hiervoor al, zelf ben ik ook niet perfect...
Hoe breng jij je kindje naar de opvang of naar school?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Anna is sinds oktober 2012 getrouwd met Davy. Haar dochter Emma maakte haar in oktober 2013 moeder. Dochter Robin volgde in december 2015. Hoewel de meiden niet lang na elkaar geboren zijn, is het krijgen van kinderen niet zonder slag of stoot gegaan.
Naast mama-zijn, werkt Anna tien jaar op een notariskantoor in Amsterdam Zuid, aanvankelijk als secretarieel medewerker en inmiddels al een paar jaar als notarisklerk. Een spannende en uitdagende baan. Haar werk is een ontlading van thuis en thuis is de ontlading van haar werk, zo houdt dit elkaar in balans.
Naast haar liefde voor de kinderen en haar passie voor het werk, is Anna super geinteresseerd in natuurlijke voeding, tuinieren, sport ze zoveel mogelijk en is ze verzot op het kijken van films en series.
Reageer op dit artikel
reacties (7) Stuur een bedankje