Het is twee dagen voor vertrek als we de bom laten vallen dat papa weer op oefening gaat. Er wordt wat laconiek gereageerd met ‘oh, oké’ en ‘dat is toch niet zolang als naar Mali’ en we gaan over tot de orde van de dag.
Maar gaandeweg zie ik dat het nieuws binnenkomt, vooral bij de oudste. Met buitenproportionele liefde wil ze mij continu knuffelen, aanhalen en zeggen dat ze van me houdt. Als ik langsloop omarmt ze mijn bovenbeen en geeft daarop een dikke kus. 'Ik hou zó van jouw benen' volgt erachteraan.
Niet veel later moet ik voor wat kleine boodschappen het dorp in en de oudste wil mee. Als ze verderop in de winkel aan het neuzen is en ik zeg dat we gaan, hupst ze mijn kant op en kraamt een liefelijke ‘tuuuuuuuurlijk mammie’ uit. De kassadame en ik kijken elkaar bevreemd aan. In de volgende winkel herhaalt zich eenzelfde riedel en als we teruglopen naar de auto prevelt ze dat het ‘zó fijn is om te winkelen en goed te luisteren’.
Filmpjes van afscheidnemende militairen Tijdens haar iPad-moment zoekt ze naar (zelf typend in de zoekbalk, waar blijft de tijd?) dramatische filmpjes op YouTube van afscheidnemende en thuiskomende militairen en snikt stilletjes mee. Ik wordt verzocht de andere kant op te kijken, ze wil niet gezien worden. Ook kijkt ze steeds opnieuw naar ons eigen afscheids- en homecoming filmpje van Mali en laat daarbij de emoties de vrije loop. Ik kijk naar haar en het doet pijn in mijn hart.
Dit kan toch niet goed zijn? Zó overmatig aan mij vastklampen klinkt me als een probleem in de oren en ik surf op internet naar antwoorden. Wederom antwoorden die niet echt te vinden zijn, maar in de hoek van scheiden en overlijden kom ik een heel eind. Het hoort er toch echt bij en ze zal vanzelf haar weg weer vinden hierin.
Het alleen-zijn-programma De dagen verstrijken en met onze aftelkalender inclusief de highlight van de komende tijd is het grote en ongrijpbare geheel voor de kleuters ineens weer overzichtelijk en gekaderd. Ook mij valt het alleen-zijn-programma mee en varend op een strakke routine komen we zowaar zelfs nog toe aan hobby’s en andere leuke dingen.
Als we in de avond met z’n drieën in het stapelbed liggen streelt ze bedenkelijk mijn haren. “Mama, jij zal papa vast wel erg missen, want jij bent nu veel alleen.” Ik knik om te bevestigen dat ik papa mis, maar leg uit dat ik me mede door hen nooit alleen hoef te voelen. Ze denkt na en komt met haar allerbeste oplossing: “Plak jij morgen mijn sticker maar mama, dan gaat de tijd namelijk sneller.” En zo zit ik de volgende ochtend op mijn hurken bij de koelkast de mooiste sticker van het velletje uit te kiezen. Een vogeltje; dat de tijd maar weer snel voorbij mag vliegen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje