Papa’s zijn best handig, dus zullen we hem maar houden?

Papa’s zijn misschien wel de onbeschreven helden van het babyforum. Het is een gedachte die me bekruipt terwijl ik mijn tenen in het fijne, Franse geel-witte zand krul en in de verte mijn eigen uitverkoren man de papa zie uithangen.

Vaders krijgen niet altijd de credits die zij verdienen en dan vooral niet op een forum waar moeders de boventoon voeren. Toch zijn er genoeg dingen waar vaders - en dan spreek ik uit persoonlijke ervaring - in uitblinken. Zoals spannende jongensavonturen waar gebruiksvoorwerpen als stokken, stenen, modder, hengels en vuur(werk) niet geschuwd worden. Het type avontuur waar mannenhumor hoogtij viert (lees: samen giebelen over scheetjes - en waar je als moeder bij thuiskomst ook maar beter niet naar kan vragen).

Of de adviserende rol van vader bij het verwijderen van de eerste pluizige haartjes op kin en bovenlip, met uiteraard een overvloed aan scheerschuim, het scherpste scheermesje en een klein, wit dotje wc-papier op het snijwondje als resultaat. Maar ook de bijzondere band tussen een vader en dochter. Als dochter van een vader kan ik me nog goed heugen hoe ik als een kleine prinses op zijn schouders hoog boven alle anderen uitstak, met mijn armen stevig om zijn voorhoofd geslagen. Bovendien schijnen papa’s het ‘alleskunnen’ tot een kunst verheven te hebben: fietsbanden plakken, boomhutten bouwen, comateuze computers tot leven wekken en als het moet leren ze ook nog haren vlechten.

Het zandmonster

Terug op het strand schuif ik mijn voeten nog wat verder in het zand zodat alleen de wreef van mijn voet zichtbaar is boven het haast zijdezachte strand. Ik luister naar de zee die zich met een natuurlijk ritme op het strand stort en op de achtergrond hoor ik een symfonisch kinderkoor aan vreemde talen die ons continent rijk is. Boven al die kinderstemmetjes stijgt er voor mijn oor één vrij duidelijk uit. Met hoge gilletjes van opwinding en plezier rent mijn - nu nog spierwitte - zoon over het strand gevolgd door zijn - nu al veel te bruine - vader die hem als een soort zandmonster opjaagt. Ik hou mijn hand boven mijn ogen om de stralende Franse zon uit mijn ogen te weren zodat ik het aandoenlijk spel kan aanschouwen. Kas rent door de branding, aan de ene kant belaagd door woeste golven en van achter door een woeste papa. Vandaag is het zondag en Vaderdag. Hoewel we van tijd de laatste paar dagen nog maar weinig besef hebben en het heerlijk traag voorbij kruipt in de met wijn en baguette gevulde avonden - en magen -, kunnen we Vaderdag toch niet zomaar aan ons voorbij laten gaan.

Zullen we hem houden?

Het bekertje in blauw crêpepapier ligt al een paar dagen boven op de hoogste kast in ons kleine optrekje, naast het haastige bij de HEMA gekochte cadeautje. We hebben het beschilderde bekertje helemaal vanuit Nederland meegesleurd naar Frankrijk, waar het die bewuste zondagochtend op het plastic ontbijtbord prijkt naast de gigantische glimmende croissant zoals ze alleen hier gemaakt worden. Aan het rietje dat in het zelfgeschilderde koffiebekertje is gestopt en boven het blauwe papier uitsteekt, hangt een groen briefje ‘Papa, jij bent mijn favo-rietje’.

Terwijl Kas aan de ontbijttafel nog een stukje croissant in zijn mond propt constateert hij luid: “Papa’s zijn best handig, hè mam? Ze kunnen namelijk autorijden en de hond uitlaten.”
“Zullen we hem dan maar houden?”, vraag ik aan Kas die meteen enthousiast begint te knikken. Papa mag voorlopig nog even blijven, tenslotte is hij eigenlijk best handig.

Lees ook de vorige columns van Sanne. 

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons