Het mooiste aan bevallen? Dat je eindelijk ziet wat voor prachtig mens er maanden lang in je buik heeft gezeten. Het ergste? Dat zijn niet eens de weeën en het belerende toontje van de verloskundige. Nee, dat zijn de vrouwen die schreeuwen dat je pas een bikkel bent zonder pijnbestrijding.
Mijn bevalling was een draak van een gebeurtenis. Zou ik het overdoen? Absoluut. Zou ik het weer zonder ruggenprik doen? Absoluut niet. Tot ergernis van velen. Want zelf doen is beter, een bikkel zijn het ideaal.
Pijnbestrijding is voor mietjes
Ik weet nog hoe trots ik was toen ik mijn eerste kind aan mensen liet zien. Een kakelvers pakket geluk had ik in mijn armen. Het interesseerde me geen reet meer hoe ik hem eruit had gekregen - het enige wat ik wist, was dat ik de volgende keer voor minder pijn zou gaan. Voor de rest: Eurocard Mastercard.
En toch konden mensen het niet laten om naast lieflijk naar mijn absoluut niet op een opa lijkende kind te staren, ook mij steels aan te kijken. “Zeg je nou dat je de volgende keer om een ruggenprik gaat vragen?” “Serieus? Pijnbestrijding? Maar je bent toch zo’n bikkel? Je hebt dit toch ook doorstaan?” “Ach lieverd, die pijn vergeet je de volgende keer ook weer.” “Maar je lichaam is gemaakt om dit zonder allerlei chemische troep te doorstaan!” Het was een greep uit de reacties die ik kreeg. “Eh, nou ja, ik kijk nog wel”, zei ik eerst nog om er geen ding van te maken. Tot ik laatst voor de tachtigste keer een vriendin hoorde zeggen: “Pijnbestrijding? Ik ben geen mietje!” Jou, lieve schat, en alle 174.999 vrouwen die jaarlijks in dit land bevallen, wil ik toch graag wat vertellen.
Foto: Pixabay
Sterk
Pijnbestrijding tijdens bevalling is voor mietjes, mijn hol. Mijn post-natale, bijna-uitgescheurde, ex-door-aambeien-bewoonde hol.
Negen maanden lang draag je als vrouw een kind. Dikke kans dat je een deel daarvan al groen ziet van een cracker, drie uur doet over een toiletbezoek vanwege veel te harde keutels en buitengewoon raar gaat doen. Maar dat heb je ervoor over, omdat je de mooie doch ook dappere keuze hebt gemaakt de verantwoordelijkheid te dragen voor een nieuw leven.
Na 40 weken wachten, ploeteren, blij en doodsbang zijn komt dan het moment van uitdrijving. Drie, tien, twintig, zesendertig uur lang kun je als vrouw bezig zijn er een kind uit te poepen. Wee na wee vang je op. Washand na washand sla je van je voorhoofd omdat er verdomme helemaal niemand aan je mag zitten - van de pijn wens je iedereen die al naar je kijkt de meest vreselijke jeuk tussen zijn schouderbladen toe. Na eeuwenlang commando’s van de verloskundige opvolgen en je vagina tot ongekende breedte oprekken, is daar het cadeau. Er glijdt een mens uit je.
Dat pers je uit je lichaam. Uit jou, dus. Een compleet mens.
En dan ga jij, lieve vriendin, mij vertellen dat ik geen bikkel ben als ik het voor mezelf wat dragelijker maak tijdens de bevalling? Ben je als zwangere, bevallende en (bijna-)moeder niet sterk genoeg? Ben je trouwens eigenlijk niet juist sterker als je zegt: “Ik kan dit niet alleen, ik heb wat hulp nodig?” Je bent in ieder geval een even grote bazin als degenen die het zonder ondergaan: je doet het dan niet alleen, maar nog steeds zelf.
Dus: “Zeg je nou dat je de volgende keer voor een ruggenprik gaat?” Ja. Dat zeg ik inderdaad. Ik ga tijdens mijn volgende bevalling om pijnbestrijding vragen. Of nee, ik vraag het niet: ik eis het.
Wat jij?
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like ons dan op Facebook en volg ons op Twitter!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Iedereen beleefd z’n bevalling anders … iedereen ervaart pijn anders. Dus waar hebben we het over ? Heel stiekem denk ik het weleens hoor “ stelletje schreeuwende mietjes”. Maar dan moet ik mezelf gewoon tot de orde roepen want dat slaat nergens op.
Vrouwen moeten sowieso eens stoppen met altijd commentaar op elkaar te hebben. Je bent niet beter als je zonder pijnstilling bevalt. Iedere bevalling is anders en iedere situatie is anders.
Bij mijn eerste ingeleid, weeënstorm, 3 uur persweeën tegen moeten houden.. ik had die morfinepomp echt wel nodig.
Bij mijn tweede in 6 uurtjes tijd heel relaxed thuis kunnen bevallen zonder pijnstilling. Dit had niks met bikkel zijn te maken, dit wad puur geluk dat de bevalling zo soepel ging.
Ik blijf het overigens echt absurd vinden dat hier in Nederland vrouwen regelmatig gedwongen zonder pijnstilling moeten bevallen omdat het “te druk” is op een afdeling. Dat is gewoon barbaars.
Ik heb tijdens de weeënstorm gesmeekt om pijnbestrijding maar ik moest zo lang wachten omdat het zo druk was op de afdeling dat het op een gegeven moment te laat was
2e met ruggenprik. Ruggenprik zat er nog geen 15 min in, toen vloog ze er bijna uit 😂 Heb de Anesthesioloog gezegd dat ik van de moderne geneeskunde houd haha.
Eerste wat ik toen riep in het ziekenhuis: gooi dat infuus Remifentanyl er maar in 😀 en ik schaam me er totaal niet voor. Zoveel beter zonder al die verschrikkelijke pijn..
En voordat mensen hier tegenin gaan: de eerste bevalling was thuis, zonder pijnbestrijding (duh) en geen vordering na 20 uren helse rug weeen. Dus ik weet wat het is zonder.. en daarom snap ik het nóg minder dat mensen hier fel tegen zijn 😂
Resultaat is toch hetzelfde? Met of zonder pijnbestrijding. En dat is je kind eruit krijgen.
Vroegah had met ook geen pijnbestrijding bij operaties. Zullen we dan ook alle operaties en behandelingen bij de tandarts lekker zonder pijnbestrijding gaan uitvoeren? 😒
Bij de eerste werd mijn bevalling ingeleid en moést ik na 2 dagen en nachten weeën met het ergste nog voor de boeg wel. Het was gewoon te lang. Altijd gezegd dat die ruggenprik mijn ervaring van de bevalling heeft “gered”.
Toch wilde ik bij de tweede weer zonder pijnstilling bevallen, voor de “full experience”, zeg maar. Het zou toch wel sneller gaan. Maar toen mijn ontsluiting bleef hangen op 3-4 cm en ik alweer 18 uur elke vijf minuten weeën had (en de verloskundige liet vallen dat dit daarom toch nog geen krachtige weeën konden zijn - “al zag ik er wel zo uit”) besloot ik na een heleboel “wat ben ik nou voor een vrouw dat ik dit dan al zo lastig vind”- gepieker dat ik hier dan maar gewoon slecht in was.
In heel veel dingen best goed, maar dit: nee. Hou op met die onzin en geef me die ruggenprik!
Gelukkig bleek in het ziekenhuis dat ik wel degelijk krachtige weeën had en mochten mijn vliezen gebroken worden en de ruggenprik gezet. Na drieënhalf uur was mijn dochter er.
Wat mij betreft was dat juist “the full experience”. Ik heb van die laatste uurtjes heel wat meer meegekregen dan van de hele dag ervoor (grote waas)!
Reageer op dit artikel
reacties (10) Stuur een bedankje