Bij de twintigweken-echo van mijn dochter kwamen we erachter dat mijn placenta deels voor de baarmoedermond lag. Ik had een placenta previa (laagliggende placenta) en die zou mogelijk letterlijk de weg naar een natuurlijke bevalling blokkeren. 0,2 tot 0,3% van de zwangere vrouwen krijgt te maken met een laag- of voorliggende placenta.
“Niks aan de hand!” zei de verloskundige nog geruststellend. In zo’n negen van de tien gevallen trekt de placenta met het groeien van de baarmoeder bij de ‘uitgang’ weg. De placenta kan alleen maar verder weg schuiven en niet meer terug. De afspraak was dan ook dat ik me er niet meer druk over ging maken en dat we rond 30 weken zwangerschap een extra meet-echo zouden plannen om te bekijken waar de placenta zich op dat moment zou bevinden.
Meet-echo
Een kleine twaalf weken later ging ik met knikkende knieën terug naar de verloskundige. Deze zwangerschap was niets meteen goed gelopen, dus ik was er bang voor dat het ook deze keer niet direct goed zou zijn. Ik kreeg gelijk. De placenta lag 1,2 centimeter bij de baarmoedermond vandaan en niet de gewenste 2 centimeter zoals nodig was voor een natuurlijke bevalling. Ik kreeg een hand en werd doorverwezen naar een gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik was zó intens verdrietig dat ik - naar alle waarschijnlijkheid - niet nog een keer een natuurlijke bevalling mee zou mogen maken.
Terwijl ik een aantal dagen op mijn afspraak in het ziekenhuis moest wachten, googelde ik me suf. Een placenta previa - een laagliggende placenta - mag niet onderschat worden en kan ook voor bloedverlies zorgen tijdens de zwangerschap. In dat geval word je opgenomen in het ziekenhuis en wordt er bekeken of je kindje het goed maakt. In de meeste gevallen is er niks aan de hand en mag je, als je even bloedvrij bent, weer naar huis. Wel moet je - afhankelijk van de termijn - een stuk rustiger aan gaan doen: werken, langere stukken lopen, sporten of seksen is er in veel gevallen niet meer bij. Dit geldt overigens niet als je nog geen bloedverlies hebt gehad.
In het ziekenhuis bleek dat mijn baarmoeder een groeispurtje had gemaakt en met een grote ruk de placenta een eind bij de uitgang vandaan getrokken had, ruim voorbij de 2-centimetermarge die aangehouden wordt voor een natuurlijke bevalling. De gynaecloog gaf me een hand en ik werd teruggestuurd voor reguliere behandeling naar de verloskundige. Die was op haar beurt - naast opgelucht om me weer te zien - ook een beetje verbaasd: meestal trekt de placenta niet meer voldoende weg als je 32 weken zwanger bent geweest. Dolgelukkig was ik! Ik hoefde niet nu al een geboortedatum voor mijn kindje te kiezen en mocht, als alles goed zou blijven gaan, haar puffend en wel zelf op de wereld gaan zetten!
Bloedbad
Ik was precies 40 weken en 0 dagen zwanger, toen ik ‘s nachts in bed iets voelde stromen. “Jaaaa vruchtwater! Daar gaan we!” riep ik opgewekt naar mijn man, toen ik uit bed sprong om het licht aan te knippen. Ik zag echter helderrood bloed langs mijn benen omlaag druppelen. Voor ik het wist zat ik in de ambulance, hing ik in het ziekenhuis aan een CTG-apparaat en kreeg ik allerlei inwendige onderzoeken. Na nog twee keer naar huis te zijn gestuurd en nog twee keer - na zeer ernstig bloedverlies waardoor mijn badkamer in locatie voor een horrorfilm veranderde - met spoed naar het ziekenhuis te zijn gereden, werd mijn bevalling ingeleid en mijn dochter gezond geboren. Via de natuurlijke weg, zoals ik zo graag had gewild. Dat dan weer wel.
Toch bleef het verhaal van de laagliggende placenta mij bij. De gynaecoloog was ervan overtuigd dat mijn placenta echt wel ver genoeg bij de uitgang vandaan lag. Het bloedverlies kon ze niet verklaren. De verloskundige was stelliger: het móest de placenta wel geweest zijn, die toch in de laatste dagen van mijn zwangerschap voor ellende had gezorgd.
Oorzaken
Hoe het ook zij: voor een eventuele volgende zwangerschap zou dit een probleem kunnen worden. Vrouwen die namelijk eerder met een laagliggende placenta te maken gehad hebben, vrouwen die een meerling verwachten en vrouwen met een hogere leeftijd lopen meer risico. En soms heb je gewoon dikke pech. Zoals ik, met mijn 29 jaar, mijn eenling en mijn eenmalige probleem.
Dit is slechts mijn eigen verhaal, met een aantal feiten zoals ik die van mijn medische begeleiders heb begrepen. Er zijn - wat betreft de placenta previa - heel veel verschillende verhalen te bedenken en ik weet dus zeker dat ze niet allemaal zijn zoals de mijne. Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)