Daar zat ze, mijn lieve vriendin met haar vier dagen oude dochter. Ik had de eer dat ik tijdens de kraamweek nog op kraambezoek mocht komen. Toen ik naar boven liep om naar de slaapkamer te lopen zag ik haar zitten in haar bed. Ze had het zwaar gehad, tijdens de zwangerschap en tijdens de bevalling. Maar de straalde! Haar dochtertje lag naast haar in haar wiegje een beetje te pruttelen. Het was duidelijk bijna tijd voor haar voeding. Terwijl ik haar begroette met een knuffel en een verwonderde blik op het prachtige kleine mensje kon ik alleen maar denken: ‘dit is de vrouw op haar krachtigst’.
Kraambed
Ik moest denken aan mijn eigen kraamweken. De eerste was heel raar. Mijn oudste zoontje is te vroeg geboren en moest nog een maand op de neonatologie blijven. Zelf werd ik na drie dagen vriendelijk maar dwingend verzocht naar huis te gaan. Ik voelde me verloren omdat ik zo ver van mijn zoontje was. Ik kon maar twee keer per dag een uurtje bij hem zijn, dat was voor mijn gevoel veel te weinig. De tweede en derde kraamweek waren gelukkig rustiger. Ik had mijn baby bij me en ik kon vanaf mijn kraambed genieten van al het moois en leuks wat er op mij af kwam. Maar goed, de ongemakken waar je als kraamvrouw mee te maken krijgt zijn meestal ook nog wel flinke hobbels. Hechtingen, bekkenpijn, stuwing en vooral moe zo moe! Was dat nou de vrouw op haar krachtigst? Geke op haar krachtigst? Tja… zo voelde het niet.
Oneerlijk verdeeld
Ik moest denken aan een gesprek wat ik ongeveer een half jaar geleden had met iemand. Ik heb al jaren lang contact met een tiener. Ik kende haar vanaf dat ze 12 was en inmiddels is hij 20, geen tiener meer dus. En inderdaad je leest het goed, het was een zij en inmiddels een hij. Na een bijzonder proces waarin hij gezocht heeft naar zijn identiteit merkte hij dat hij in het verkeerde lichaam zat, namelijk in een vrouwenlichaam. Vanaf zijn 18de is hij onder behandeling en sinds een tijdje gebruikt hij mannelijke hormonen. Tijdens één van onze bijklets ochtenden zei hij: “Geke, het is heel erg oneerlijk verdeeld in de wereld. Sinds ik de mannelijke hormonen gebruik heb ik veel meer energie en veel meer kracht. Ik was ineens een stuk eerder bij afspraken, gewoon omdat ik veel harder kan fietsen. Ik heb minder slaap nodig en voel me gewoon fitter. En o ja, ik kan eten als een vuilnisbak zonder aan te komen. Met mannelijke hormonen heb je gewoon veel meer energie en kracht, maar wie moeten er in de wereld het zware werk doen? Het zwanger zijn, bevallen, borstvoeding, en dat allemaal met soms ook meerdere kinderen om zich heen… De vrouw dus. Dat is gewoon oneerlijk!”
Mannengriep
Deze woorden zetten me aan het denken. Het voelde ergens als erkenning dat hij dat zo zei. Tegelijkertijd, is het inderdaad oneerlijk? En wat kunnen zowel mannen als vrouwen leren van dit gegeven? En ook, hoe doen wij vrouwen dit allemaal? Na een tijdje nadenken dacht ik ineens aan de term ‘mannengriep’. Nou ben ik zelf gezegend met een man die niet snel piept en heel hard kan werken, ook in huis. Maar de term mannengriep bestaat niet voor niks, sommige mannen kunnen niet goed tegen kwaaltjes en maken daar, volgens hun vrouwen, een enorm drama van. Misschien is het zo dat mannen zo gewend zijn aan het feit dat ze zich energiek en krachtig voelen dat ze er niet tegen kunnen als er iets aan de hand is. En zijn wij vrouwen meer gewend om geregeld gedoe aan ons lijf te hebben, denk alleen al aan alle gedoe en ongemakken die er rondom de menstruatie kunnen ontstaan. Wij vrouwen hebben al lang geleerd dat je ook met een iets minder lekker zitten lijf je gewoon kan functioneren.
Mentale kracht
Ik denk dan ook dat wij vrouwen onze kracht uit een andere bron halen dan uit een fysieke bron. Wij kunnen de dingen doen die we moeten doen, gewoon puur op mentale kracht! Of zoals een ouder echtpaar met zelf zes kinderen eens zei: “het is een zegen dat vrouwen de kinderen krijgen en niet de mannen”. Yes vrouwen, wij kunnen dat gewoon!
Power vrouwen
Dat betekend niet dat je je altijd krachtig voelt. Je voelt je soms (of eigenlijk vaak) moe. Je voelt je beroerd als je zwanger bent en je hebt pijn, om van de bevalling maar te zwijgen. Je kunt je soms leeggezogen voelen omdat er al uren lang zeuren peuters heen zijn. Je wilt graag slapen en je kunt je niet meer kan herinneren wanneer je voor het laatst een nacht hebt doorgeslapen. Maar we gaan door, omdat we weten dat we het kunnen. Dat is onze kracht! Dus kijk elke ochtend in de spiegel en kijk niet naar alles wat er niet goed gaat, maar kijk jezelf in je ogen en zeg tegen jezelf: “Yes! Ik kan het!”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje