Ik lig doodstil met blote billen in bed. "Eigenlijk moet je even met je benen omhoog gaan liggen", hoor ik naast me. Eigenlijk wel, maar ik besluit dat de duizende potentiele kindjes die op het matras eindigen in plaats van in mij ook niet waardig genoeg zijn; dat zijn geen echte strijders. Uiteindelijk moet er toch een soort natuurlijke selectie plaatsvinden, en de zwaartekracht functioneert daarbij als eerste hindernis, de eerste selectieprocedure bij de ballotagecommisie.
Misschien is het wel een beetje beginners-optimisme, tenslotte was het bij ons eerste kindje in één keer raak. Onze zoon was niet gepland, maar een ongelukje kunnen we hem ook niet noemen. Daarmee zouden we hem verschrikkelijk tekort doen. Een ‘fantastische verrassing’ doet meer eer aan het geweldige kind dat we nu hebben. En na drie jaar vinden we het dan eindelijk tijd om ons gezin uit te breiden met een tweede (hopelijk) even fantastisch kindje.
Zingen in de kerk We zijn al een maand of twee aan het oefenen. We gebruiken ondertussen al lang geen anti-conceptiva meer en zingen gewoon hele aria’s in de kerk waarbij we netjes blijven zitten tot de allerlaatste noot. Aan de andere kant hield ik mijn vruchtbare dagen niet in de gaten en ons traninigs-regime was wat aan de lakse kant. We oefenden vooral wanneer wij daar zin in hadden, en niet op de momenten die er toe deden.
Tot voorkort. Terwijl we Funda afstruinen op zoek naar nieuwe huizen, komen we op het onderwerp: noodzakelijke hoeveelheid slaapkamers en de grote van ons toekomstige gezin. Wild fantaseren we over een volgende zwangerschap waar misschien wel een drieling uit onstaat - we achten de kans erg klein - en dat we dan gewoon in een keer klaar zouden zijn. Tenzij het natuurlijk drie zoons zouden worden want dan kan je mij direct afvoeren naar de PAAZ. Al baby-mijmerend blader ik mijn agenda door en kom tot de conclusie dat we nu - zo ongeveer - vol de coitus zouden moeten bedrijven. Onze paringsdans duurt slechts luttele seconden en bestaat hoofdzakelijk uit een 'zullen we dan maar?' Voor ik het goed en wel besef liggen we boven in bed.
Handdoek Drie kwartier later... Nee grapje! Acht minuten later liggen we naast elkaar uit te blazen op bed. "Dit is mijn favoriete onderdeel aan kinderen krijgen" zucht ik sarcastisch, terwijl ik inmiddels mijn benen toch iets omhoog hou. "Wat? Seks?!" vraagt mijn wederhelft verbaasd en een beetje beteuterd aan mij. "Nee! Sperma!" roep ik snel in een poging mijn eigen onhandige opmerking te minimaliseren, waar ik maar half in slaag. Na dertig minuten rustig liggen, vind ik het wel welletjes en vinden een aantal trage zwemmertjes het einde van hun korte leven in de handdoek. En met die handeling is het Grote Wachten begonnen.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje