De deurbel gaat en ik slof op mijn gemak naar de voordeur. Het zal wel weer een of andere verkoper danwel goede doelentijger zijn. Ik hoop eigenlijk dat als ik lang genoeg over de weg naar de deur doe, de bron achter de interruptie vanzelf weer verdwijnt. Maar eenmaal in de gang zie ik door het kleine vierkante raampje van de voordeur de jongeman nog steeds op mijn stoep staan en ongeduldig om zich heen kijken.
Ik trek de deur open en groet de jongen op de meest vrolijke toon die ik zo vroeg op de ochtend kan opbrengen. “Ik kom voor de... Eh... Voor… Voor... Je weet wel!”, stottert de jongen wat bleu terwijl hij met zijn hoofd naar de onopvallende witte bestelbus achter zich knikt. Het voelt alsof ik midden in een slechte filmscene ben beland. Ik heb geen idee waar deze jongen op ongelukkige, maar discrete wijze naar vraagt. Hij komt voor de wat? De drugs? De geroofde kunst? Het lijk? Ik staar de jongen nietsvermoedend aan onder een ongemakkelijke stilte die eeuwig lijkt te duren waarbij we op de achtergrond de krekeltjes kunnen horen. Er gaan bij mij nog geen lampjes branden. “Je komt voor...?” herhaal ik. “De kratten?” vraagt de jongen onzeker en voorzichtig op een fluisterende toon. Shit, natuurlijk! Het is de ophaaldag voor Moeders voor Moeders! Vlug sleep ik de zware en volle blauwe kratten richting de voordeur en excuseer me veelvuldig. De arme jongen vertrekt weer met een hoofd als een boei en een paar liter urine rijker. Ik geef mijn pregnancy brain de schuld
Blauwe plastic flessen
Sinds de zesde week van de zwangerschap vang ik trouw mijn urine op in een wit plastic maatbekertje en bewaar het in grote onooglijke blauwe plastic flessen. De preoccupatie met urine was niet het eerste waar ik me op verheugde bij het prille babygeluk, maar is daarom niet minder belangrijk. Een snelle en probleemloze conceptie is helaas niet voor iedereen weggelegd en als ik een andere vrouw kan helpen met dat wat ik anders toch gedachteloos door de wc spoel, dan doe ik dat graag. Het is een kleine moeite om tien weken mijn plasjes te bewaren, hoewel ik inmiddels ook stiekem wel een beetje uitkijk naar het einde en de dag waarop de allerlaatste volle flessen worden opgehaald. Als is het alleen maar omdat ik het idee van twintig liter pies in mijn gang een beetje vies vind.
Tot dan plassen we vrolijk verder. We plassen tenslotte voor het goede doel! En natuurlijk absoluut niet voor het cadeautje dat je bij aanvang krijgt, hoewel ik wel blij was dat de bedelarmband inmiddels heeft plaatsgemaakt voor het microvezel dekentje! Score!
Wil je Sanne's andere hilarische zwangerschapscolumns lezen? Dat kan hier!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Sanne (bouwjaar 1987) en sinds 2012 de trotse moeder van Kas. Ik woon al veels te lang samen met mijn wederhelft Bas. Onze huisraad wordt verder aangevuld met één kat en twee honden die we door de jaren heen hebben verzameld. Ik ben gek op koken, films kijken, gamen en heb meer guilty pleasures dan ik eigenlijk wil toegeven.
Ik schrijf sinds 2012 op Babybytes over mijn avonturen als nieuwe moeder onder het pseudoniem Panini en nu mag ik verder als vaste columnist van Babybytes.
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje