Krentenbaard is een besmettelijke huidziekte die vooral bij jonge kinderen voorkomt en moeilijk te voorkomen is. Voor de 3-jarige dochter van Rachel zorgde deze ziekte voor een ware nachtmerrie. ‘Door krentenbaard belandde mijn dochter in het ziekenhuis.’
“Het begon met wat plekjes op haar armpjes die enorm begonnen te jeuken. Nu heeft mijn dochter last van ernstige eczeem, dus ik keek er niet zo heel erg vanop. Ze had vaker last van jeuk en plekjes. Maar deze plekjes zagen er toch wel anders uit. Er zaten blaasje bij met wat pus. Wat 's ochtends begon met een paar plekjes, waren er laat in de avond een hele boel! Ook was ze wat hangerig en leek ze zich totaal niet lekker in haar vel te voelen.”
Krentenbaard
“De volgende dag had ik een afspraak bij de huisarts en die zei dat het om krentenbaard ging. Ik had er al een moeder van de kinderopvang over gehoord, maar niet bij nagedacht dat dit zo besmettelijk kon zijn. De huisarts wilde een antibiotica voorschrijven. Terwijl ze het recept wilde intypen, hoorde ik haar al zeggen dat de antibiotica die voor krentenbaard wordt gebruikt, niet beschikbaar was bij de apotheek waar ik het normaal ophaalde. Ik moest het centrum in.”
Tekort
“Daar aangekomen, bleek dat overal in Nederland een tekort was aan het antibioticum dat mijn dochter zou moeten krijgen. Zij hadden het ook niet meer op voorraad dus ik kreeg een andere soort mee. Thuis diende ik het meteen toe wat ook al niet echt makkelijk ging. Dat blijft altijd lastig met kleine kinderen om medicijnen toe te dienen.”
Grote open wond
“Ondertussen werd de uitslag bij mijn dochter steeds erger. Het waren geen kleine plekjes meer, maar echt hele grote waar ook vocht uitkwam. Het was zo zielig om te zien. Ze had enorme last en jeuk. Die nacht hebben we geen oog dicht gedaan. De volgende ochtend belde ik de huisarts weer om te zeggen dat het steeds erger werd. Maar de assistente zei dat ik even moest wachten totdat de antibiotica zou aanslaan. Toch voelde het niet goed...
Achteraf denk ik echt dat ik veel te naïef en goedgelovig was en dat ik er meer op had moeten aandringen dat het echt niet goed ging met mijn dochter. Ik had veel meer op mijn moederinstinct moeten vertrouwen. Maar goed, ik wachtte nog even af. Die dag was loodzwaar en de nacht erop ook. Het leek wel of haar vel overal was verdwenen en dat het een grote open wond was, van haar kruin tot aan haar voeten. Haar voetjes waren het enige wat er nog normaal uitzag.”
Ziekenhuis
“De volgende dag zaten we weer bij de huisarts en die schrok zich helemaal wild. Mijn dochter zat er als een zielig hoopje bij en ik voelde me zo wanhopig. De antibiotica die ze had gekregen was duidelijk niet aangeslagen en het was nu blijkbaar uitgemond in een zeer ernstige huidontsteking. Mijn dochter moest onmiddellijk worden opgenomen in het ziekenhuis.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kreeg ze een antibiotica-infuus. Dat ging trouwens ook niet zonder slag of stoot. De verpleegkundige kon haar ader niet goed vinden. Eerst werd in de ene hand geprikt, toen in de ander en uiteindelijk nam een arts het over en lukte het wel. De blik in de ogen van mijn kleine meid zal ik nooit vergeten, ze keek me zo zielig, maar ook een beetje apathisch aan. Als ik eraan terugdenk, krijg ik nog tranen in mijn ogen.”
Huilen
“Ze werd in een quarantainekamer ondergebracht en ze kreeg een anti-jeuk pakje aan. Daar lag ze dan dat kleine hoopje. Hartverscheurend. Mijn ouders kwamen ook langs en mijn vader had ik in mijn hele leven nog nooit zien huilen, maar hij barstte meteen in tranen uit toen hij zijn kleindochter daar zo zag liggen. Hij vond het echt verschrikkelijk.”
Spelen
“Gelukkig mochten ik bij haar blijven slapen. Zij lag er redelijk rustig bij, maar door al dat gepiep van metertjes die de zuurstof bijhielden en een lege zak met medicatie of vocht, en al die verpleegkundigen die maar in- en uit kwamen lopen, had ik weer geen oog dichtgedaan. Mijn dochter daarentegen had redelijk geslapen, gelukkig.
Ze begon weer praatjes te krijgen. Ze wilde uit bed spelen met haar speelgoed en tekenen met haar stiften. Ik ging heel even naar de wc en toen ik terugkwam, moest ik wel een beetje lachen. Daar stond ze dan in haar mummiepakje, met haar haren alle kanten op vanwege de korsten, een rood gezicht van de wondjes en lippen en wagen die ze met paars en groene stift had onder getekend.
Ook de arts kwam binnen en moest lachen bij het zien van mijn dochter. Ze was blij dat ze weer een beetje was opgeknapt. Het ging de goede kant op gelukkig. En dat al zo snel!”
Het werd even een minder leuk moment toen de verpleegkundigen haar gingen wassen. Dat was geen pretje natuurlijk met zo'n open huid overal, maar gelukkig ging ze daarna weer vrolijk verder spelen.
Verschrikkelijke week
“In totaal moesten we drie nachten in het ziekenhuis verblijven. Mijn man nam de laatste nacht voor zijn rekening en toen kon ik eindelijk ook mijn oudste weer zien, die we uit voorzorg thuis hadden gelaten. Ik was echt kapot na deze verschrikkelijke week. Wie had gedacht dat krentenbaard zo uit de hand kon lopen!
De artsen vertelden ons dat we voortaan heel erg alert moesten zijn, juist vanwege haar eczeem. Dan is de huid al vaak open en dan kan een besmetting met krentenbaard heel snel uit de hand lopen. Dus dat wil ik andere ouders ook meegeven. Let goed op en onderneem zo snel mogelijk actie. Wij hadden veel meer moeten aandringen op hulp. Daar hebben we allebei heel erg spijt van. Gelukkig gaat het nu weer helemaal goed met onze kleine meid en is haar huis ook helemaal hersteld.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)