Rachelle had een bevallingsplan gemaakt waarin ze aangaf het liefst geen pijnbestrijding en keizersnede te willen. Omdat haar zoontje een sterrenkijker was, verliep het plan echter heel anders.
“Ik was veertig weken en vier dagen zwanger toen ik op controle kwam bij de verloskundige. Ik was moe en kon niet meer slapen. Mijn lichaam was er helemaal klaar mee. Ik kon er nog steeds van genieten hoe mijn zoontje zo lekker aan het bewegen was, maar hij mocht nu toch wel komen. Bij de verloskundige heb ik dan ook aangegeven dat het tijd werd. Na overleg besloten we om me te strippen. Als dat niet zou werken, zou ik twee dagen later ingeleid worden. Na het strippen had ik continu buikkrampen en veel slijmverlies. Die nacht heb ik heel onrustig geslapen, door de buikkrampen die steeds aanwezig waren. Het was een zeurende pijn, waardoor het slapen gewoon heel lastig was en ik continu wakker werd.”
Weeën
“Op 11 juli, de dag dat mijn moeder zeven jaar daarvoor was overleden, waren de weeën op gang gekomen. Toen ik ’s ochtends de verloskundige belde, kwam die direct langs. De vliezen waren nog niet gebroken. Ik had al vier centimeter ontsluiting. Dat was nog niet voldoende om naar het ziekenhuis te gaan. We spraken af dat ze om vier uur weer langs zou komen. Toen ze er weer was, had ik zes centimeter ontsluiting en was het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal in het ziekenhuis besloot ik samen met de verloskundige om de vliezen kunstmatig te breken. Hierna kwamen mijn weeën snel op gang. Ik wilde het zonder pijnbestrijding proberen. Na een uurtje kreeg ik te horen dat mijn zoontje een sterrenkijker was. Dit kon een probleem zijn met vaginaal bevallen. Mijn wens was om vaginaal te bevallen. Ik wilde geen keizersnede krijgen.”
Persdrang
“Na uren bezig geweest te zijn was mijn ontsluiting niet verder gekomen dan negen centimeter. Ik had continu weeën en enorm persdrang. Ik deed er alles aan om mijn zoontje nog te laten draaien. Zo zat ik een uur lang op handen en knieën en lag ik vaak op mijn rechterzij. Niets hielp. De verloskundige had intussen met het ziekenhuispersoneel gesproken en gezegd dat ik absoluut een ruggenprik moest krijgen. Ik was uitgeput en was er niet meer helemaal bij. Het zetten van de ruggenprik was echt niet leuk. Mijn rechterflank was helemaal aan het branden. Voor mijn gevoel zat de prik toch niet helemaal goed. Ik voelde de weeën niet meer, maar mijn persdrang was nog steeds aanwezig. Om twee uur ’s nachts kreeg ik te horen dat ik een spoedkeizersnede moest ondergaan.”
Narcose
“Ik was heel erg teleurgesteld. In mijn bevallingsplan stond: geen keizersnede, geen pijnmedicatie en nog meer dingen, die ik allemaal toch moest hebben. Onderweg naar de operatiekamer was ik nog steeds bezig met mijn persdrang. Ik probeerde er alles aan te doen om het in te houden maar het lukte gewoon echt niet. Ik moest steeds persen. Op de OK stond mijn lieve man naast mij. We hoopten samen onze kleine man geboren zien te worden. Mijn ruggenprik bleek inderdaad niet goed te zitten. Ik voelde nog steeds alles, waaronder het pincet waarmee ze in mijn buik knepen. Omdat het een spoedkeizersnede was, was er geen tijd meer om een nieuwe ruggenprik te zetten. Toen werd besloten dat ik onder gehele narcose zou bevallen. Ik barstte in tranen uit en huilde voor ik in slaap werd gebracht.”
Foto's
“Om 03:29 uur werd ons prachtige zoontje geboren. Hij heeft heerlijk bij papa in zijn armen gelegen. Anderhalf uur na de operatie kon ik mijn zoontje voor het eerst zien. Wat was ik gelukkig, al moest ik er aan wennen om voor het eerst moeder te worden. Een verpleegkundige heeft gelukkig foto's gemaakt van de keizersnede, waardoor ik er toch een beetje bij was. In mijn kraamperiode heb ik echt wel gehuild over hoe het is verlopen. Elke keer zie ik op tv mensen bevallen en moet ik huilen als de baby er is. Dit heb ik zelf op het mooiste moment met mijn eigen zoon niet eens meegemaakt. Dat heeft me heel veel pijn gedaan. Na een paar dagen mocht ik naar huis, samen met onze kleine man. Ik geniet ontzettend van hem en dat doe ik nog steeds. Het is een echt ondernemend mannetje, die al rondloopt sinds hij tien maanden was. Ik ben een trotse moeder en ongeacht hoe de bevalling is gegaan, heeft het me niet afgeschrikt. Ik zou het zo opnieuw doen, ook al is het alleen maar om het baby-baby gevoel weer te hebben. Ze groeien veel te hard.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje