Soms moet je heel veel geduld kunnen opbrengen als je een kindje wilt krijgen. Deze BabyBytes-lezeres kan erover meepraten. Want al alles hoop eigenlijk vervlogen is, gebeurt er dit…
“In 2007 zijn mijn man en ik getrouwd. Naïef als we waren zijn we vrij snel daarna gestopt met anticonceptie en dachten we: “Binnen een jaar hebben we wel een kind!” Nou, liep dat even anders…”
“Eind 2009 was er nog steeds geen enkele positieve test te bekennen en maakten we onze gang naar de huisarts. Na een doorverwijzing naar de afdeling fertiliteit van het ziekenhuis zijn er diverse testen gedaan om te kijken of onze kinderloosheid verklaarbaar was. Alle seinen stonden op groen! Ik heb zelfs een kijkoperatie ondergaan om te zien of alles oké was in mijn baarmoeder. Alles was prima in orde. Dus om de natuur toch een klein handje te helpen zijn we begonnen aan een IUI-traject. Hormonen vlogen in het rond, elke maand een negatieve test (of er was geen test nodig) zorgde ervoor dat door mijn obsessie voor het zwanger worden. De relatie met mijn man kwam onder hoogspanning te staan.”
Pauze
“Na de 15e IUI-poging besloten we een pauze in te lassen en in die pauze hebben we heel veel leuke dingen gedaan. Vakanties, uit eten gaan, nog meer vakanties... Ondertussen kregen onze vrienden wel kindjes en waren we blij voor ze. Al stak het elke keer wel een beetje... waarom zij wel? Uiteindelijk duurde de pauze zo'n 5 jaar.
We zijn eind mei 2017 op vakantie geweest naar het mooie Noorwegen een vakantie om nooit te vergeten, in alle opzichten! Toen we thuiskwamen viel het me op dat het al even geleden was dat ik mijn menstruatie heb gehad!? Zou het dan toch? Ik durfde geen test te halen, ik was bang dat mijn man geen kindjes meer wilde na al die ellende van 5 jaar terug. Gelukkig was niets minder waar!
We besloten een test te halen en een sixpack bier voor mijn man. Na de test gedaan te hebben, durfden we bijna niet te kijken. Zagen we dat goed? Ja, we zagen het goed! Het kan dus toch! We waren de hemel te rijk!”
Geen hartje
“De eerste echo was een aantal weken later gepland... Helaas kregen we slechtste nieuws wat je kunt krijgen. Er klopte geen hartje, er was een missed abortion en met medicatie werd uiteindelijk de miskraam op gang gebracht. Toch probeerden we het positieve eruit te halen. We konden zwanger worden! Dus na een korte rouwperiode zijn we naar de huisarts gegaan voor een nieuwe verwijzing naar het ziekenhuis. Deze keer ging de arts niet voor half werk en zijn we meteen begonnen met IVF. Ik maakte veel eitjes aan, maar uiteindelijk is er geen een bevrucht geraakt. De arts dacht uiteindelijk dat het schilletje van het eitje de boosdoener was en ik kreeg andere hormonen, die het schilletje wat zachter zouden kunnen maken. Ook die hadden helaas niet het gewenste effect, dus de arts gaf aan dat ze ICSI als laatste wilde proberen.
Weer mocht ik aan de slag met hormonen en puncties. Elke uitgangsecho was spannend! Zouden er genoeg eitjes groeien? De puncties waren nog spannender, maar zijn me 100% meegevallen. Daarna de spanning van het goed bevruchten van de eitjes. Yes! Er waren drie goede embryootjes! Uiteindelijk werd eind 2018 een embryootje teruggeplaatst. Wat was het spannend. Die wachtweken waren vreselijk, maar ik durfde niet eerder te testen.
Op de dag van de test was ik nog steeds niet ongesteld. En de test gaf aan... een knaller! Maar we durfden nog niet blij te zijn, want ja... die eerste echo.”
Echo
“De dag van de eerste echo ging ik met lood in mijn schoenen naar het ziekenhuis. Ik ging liggen en... er was een hartje! Hoera! Maar ook een gereserveerdheid, want er kon nog zoveel misgaan. Uiteindelijk bleek bij de termijnecho dat het vruchtje bij 10 weken was gestopt met groeien, geen hartactie meer. Wat een drama! Al die ellende voor niets. Weer een missed abortion en weer moest de miskraam met medicatie worden opgewekt.”
ICSI
“We namen weer een pauze, maar deze keer een stuk korter. Ongeveer een half jaar na de miskraam zijn we opnieuw gestart met een ICSI. Half september 2019 werd een sterk embryootje teruggeplaatst op hoop van zegen! Op 23 september 2019 mochten we testen... weer durfde ik niet eerder, maar de tekenen waar daar. Ik was de hele dag door zo misselijk! De dag was daar... wat een knaller... weer! En toen half oktober de eerste echo. Er was een hartje te zien, dit was een sterk hartje! Ik heb in de weken daarna meerdere malen huilend bij de verloskundige aan de telefoon gehangen omdat ik niets meer voelde... ik was zo bang! En toen kwam de termijnecho, de echo waar het de vorige keer foute boel was...”
Huilen van geluk
“In de behandelkamer zag de verloskundige dat ik dood ging van de zenuwen en besloot ze eerst te gaan kijken en daarna de papierwinkel af te handelen. En we zagen... een vrolijk dansend boontje met een bonkende hartslag! Alles was goed! Ik moest zo huilen van geluk!
Tot aan de 25 weken heb ik niet echt durven genieten van de zwangerschap, tot ik hem ging voelen schoppen. Op dat moment durfde ik mijn angst te laten varen. Ik was zwanger na 11 jaar en het ging goed! In mei dit jaar kwam ons zoontje met een keizersnede (welja, dat kon er ook nog wel bij) ter wereld gekomen en zijn we ineens papa en mama van het liefste kereltje van de hele wereld.”
Alle ellende waard geweest
“Als ik er nu op terug kijk, is het alle ellende waard geweest. De lange pauze van ruim vijf jaar is goed geweest. Het heeft ons volwassen gemaakt en ons helemaal klaar gestoomd voor het ouderschap.
Als ik in 2017 niet spontaan zwanger was geraakt, waren we waarschijnlijk nu nog steeds kinderloos, we hadden geen hoop meer. Maar toen... we wilden geen spijt hebben van de dingen die we niet hebben geprobeerd. Daar geen spijt van hebben! We hebben het grootste wonder wat je maar kunt voorstellen eindelijk in onze armen mogen sluiten!”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)