Opvoeden is niet mijn sterkste kant. Ik geloofde nooit zo in regels en structuur, omdat ik zelf wars ben van starheid en protocollen. Ik gedij het beste in chaos en als er ergens heel systematisch gewerkt wordt dan ren ik zo hard mogelijk weg.
Mijn moeder zei altijd dat zij 'ook altijd maar wat deed' in onze opvoeding en aangezien mijn zus en ik prima terecht zijn gekomen, leek me dit voldoende bewijs om verdere adviezen over rust en regelmaat voor kinderen in de wind te slaan. Zolang je liefde geeft komt alles goed, was mijn motto.
Toen kreeg ik een jongenstweeling. De eerste jaren heb ik heel veel meebewogen. Er was wel een grens, maar die lag pas op het punt dat er echt wat mis kon gaan. Wilden zij alles uit de kasten trekken? Prima, dan ruim ik het toch even op. Liever óp tafel dan áán tafel zitten? Why not! Zelf eten met de consequentie dat er pindakaas in het haar zit? Ach...! Op de bank springen, met dingen gooien, schreeuwen, daar gaat toch niemand dood aan?
Ok, ok dan toch maar regels
Nee klopt, daar gaat niemand dood aan. Je wordt alleen op den duur zelf knettergek en daardoor absoluut geen leuke moeder. Om maar te zwijgen over de reacties vanuit de omgeving. Met veel weerstand heb ik mezelf naar een opvoedcursus gesleept, gewoon van het ouder kind centrum: Triple P. Echt even terug naar de basis, dat was voor mij al heel fijn. Gewoon simpele regels maken in het huis en deze per periode introduceren. Aan tafel blijven we zitten, we praten op normale toon, we doen elkaar geen pijn. Niet dat dit nu altijd zo gaat, maar er is meer rust. Voor een deel voelt het echter ook als trucjes leren en damage control.
Liefdevolle aandacht
Ondanks dat ik nu strengere regels hanteer en af en toe een time out inlas, blijf ik van mening dat liefde en aandacht de basis zijn. Ik probeer consequenter te zijn en dat lukt soms. Soms ook totaal niet en is het een grote schreeuwende chaotische bende. Maar er is altijd liefde waar we naar terug gaan. Daar zit heel veel respect en aandacht voor elkaar, waardoor je steeds opnieuw blijft verbinden en werkt aan vertrouwen.
Sorry dat was mijn fout
Als ik flip, dan zeg ik sorry tegen mijn kinderen. Voor mij betekent dat respect hebben voor mijn kinderen. Dat leer je niet op de opvoedcursus, het voelt dan toch een beetje instrumenteel en nep. Voor mij is beide nodig, een bed van liefde met hier en daar wat regels.
Hanteren jullie thuis strenge regels?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik ben Joke en ik ben newborn- en gezinsfotograaf bij Precious People Media. Ik vind het belangrijk dat een fotoshoot bij mij niet alleen hele mooi foto’s oplevert, maar ook een bijzonder fijne ervaring is. Het helpt daarbij enorm dat ik zelf moeder ben van drie kleine kinderen (4,2 en bijna 1).
Reageer op dit artikel
reacties (2) Stuur een bedankje