Ik ben pedagogisch toch vrij goed onderlegd, maar ik moet zeggen dat ook ik even moest schakelen toen ik de kamer van een van de kinderen binnenkwam en zag dat ze uitgebreid ‘doktertje’ aan het spelen waren. In -jawel- de blote kont.
Nou heb ik niets tegen blote konten en vind ik dat kinderen de ruimte moeten krijgen om zichzelf en, in bepaalde mate, elkaar te ontdekken… maar toch, HOE reageer je nou op een goede manier op zo’n moment? Ik moest er toch iets van zeggen, aangezien ik vond dat de broeken wel aan mochten blijven.
Mezelf herpakkend ben ik erbij gaan zitten en zei ik: “Jee, wat leuk zeg. Jullie zijn doktertje aan het spelen?” “Uhuh”, reageerde het vriendje verlegen.
Ik vertelde dat ik dat vroeger ook wel eens met vriendinnetjes deed. En dat dat helemaal oké is, als je dat allebei leuk vindt. Alleen vond mijn moeder het wel fijn als de broeken aan bleven. “En dat vind ik eigenlijk ook wel”.
Hup, broekjes gingen omhoog en ze gingen vrolijk verder alleen dan zonder ronddansende piemeltjes.
Pff, volgens mij was dat goed gegaan: ik had het niet groter gemaakt dan het was (wat soms in mijn hoofd een valkuil is aangezien ik in mijn werk ook veel nare zaken meemaak), ik had laten weten dat het normaal was en ook tot hoever.
Wat ga je ermee om?
Maar hoe weet je dat als ouder? Wat is normaal in het ‘elkaar ontdekken’? Hier wat stelregels die gelden als het aankomt op de seksuele ontwikkeling van kinderen en hoe je er als ouder mee om kunt gaan:
Maak het niet te groot! Hoe heftiger jouw reactie op een voorval is, hoe heftiger zij het zullen ervaren. Ouders kunnen wel eens schrikken van kinderen die aan het onderzoeken zijn, zeker als het om blote lijfjes aan komt, maar bedenk even goed: wat gebeurt er nou eigenlijk echt? Wat is de intentie van jouw kind?
Consent: belangrijk bij het ontdekken van elkaar, hoe jong ze ook zijn, is dat beiden dat leuk vinden. Zo is het natuurlijk eigenlijk met alles wat betrekking heeft op je lijf en seksualiteit en dat begint zo jong als mogelijk. Die boodschap mag je je kind dan ook mee geven: Het is jouw lijf, jij bepaalt. Voelt het niet oké, dan doe je het niet. Uitzonderingen zijn wel handig om uit te leggen: als het kind hoge koorts heeft en geen paracetamol wil, zullen paps en mams soms moeten besluiten dat een zetpil nodig is…
Schade: een van de belangrijkste zaken, naast het stuk ‘consent’ is of een kind er schade aan ondervindt. Elkaar en jezelf ontdekken is leuk, maar als dat betekent dat je een stokje in je kont steekt of een knikker in je neus verstopt… dan heb je een ander verhaal. Dat kan namelijk schadelijk zijn voor je lijfje en dat wil je niet. Ook dat kun je goed uitleggen aan een kind.
Als je ouder of opvoeder wordt, is het goed om eens na te denken over wat jouw overtuigingen zijn met betrekking tot seksualiteit: hoe ben jij opgevoed? Kun je daarachter staan? Wat zou je jouw eigen kind willen meegeven over zijn of haar lichaam?
Good luck! En mocht je tegen een situatie aanlopen waar je echt niet uit komt, je mag me altijd mailen!
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Rosanne van der Laarse is moeder van twee heerlijke druktemakers en dus ervaringsdeskundige op het gebied van 'ouder zijn'. Ze weet hoe ongelofelijk lastig opvoeden kan zijn, zelfs als alles redelijk 'naar behoren' gaat. Ook weet ze door ruim 13 jaar ervaring in de Jeugdzorg dat dat nog maar het begin kan zijn, en dat veel ouders voor veel grotere uitdagingen staan.
In 2014 is ze gestart met haar praktijk De Kinder- en Opvoedcoach; waar ze coaching en training geeft aan kinderen, jongeren en ouders. Haar missie is haar bijdrage te leveren aan meer gelukkige gezinnen in dit land. Dat geluk zit vaak in de kleine dingen.
Reageer op dit artikel
reacties (0)