Ik was er zeker van: ik wilde een groot gezin. Liefst vier kinderen, als dat zou lukken natuurlijk. Dat leek me geweldig. Zo gezellig. Ik kom zelf uit een gezin met 'alleen' mijn broertje en ik en ik had al snel besloten dat ik dat wat karig vond.
Van ons meisje had ik een topzwangerschap waarbij ik me helemaal kon wentelen in het idee dat er een klein mensje in me groeide. Ik bekeek elke week hier op de site hoe groot ze was, wat haar minilijfje inmiddels al kon, prachtig! De bevalling van onze eerste was helaas minder rooskleurig. Na 30 uur puffen en pijn bleek ze niet goed te liggen en toen ze er eenmaal was, ademde ze niet. Gelukkig kwam alles goed, maar dit gaf me niet echt de boost van: goh, laten we hier een hobby van maken.
Andere ervaring
Onze deel twee was vrij snel gebrouwen, aangezien ik dat grote gezin nog voor ogen had. De kleine man had het naar zijn zin in mijn buik, maar mijn buik had het minder naar haar zin: negen maanden lang misselijk, kotsen en groen zien als ik een paar traptreden nam. Gelukkig kreeg ik als bonus dan wel weer een supersnelle, bijna 'prettige' bevalling (voor zover je dat over bevallingen kunt zeggen) en een geweldige kanjer van een knul.
Op naar de volgende! Ehm, nee. Met twee kleine smurfjes, slechte nachten en wat drama in de familie zeiden mijn eierstokken ineens: "Ho!" Terwijl ik er altijd zó ongelofelijk zeker van was geweest dat ik een groot gezin wilde, was ik er nu ineens net zo ongelofelijk zeker van dat dit het was. Ik was gelukkig met deze twee mensjes. Het was goed.
En dat is het nog steeds.
Twijfelen
Het is niet voor iedereen altijd zó duidelijk. Soms kun je jaren twijfelen of het nog 'verstandig' is om toch nog samen te proberen een kindje te krijgen. "Volg je hart, want dat klopt", las ik pas ergens. Dat zou ook mijn advies zijn met betrekking tot dit onderwerp. Natuurlijk heeft je verstand een hoop te zeggen. En er zijn omstandigheden waarbij het beter is om nog even te wachten. Maar over het algemeen zijn je hersenen degene die vanuit angst praten: kunnen we het wel betalen? Ben ik wel goed genoeg als ouder? Wat als het kind de genen van mijn vader krijgt? In wat voor wereld zet ik het kind? Allemaal waar. Allemaal goede vragen om jezelf te stellen.
Maar laat de uiteindelijke conclusie aan je hart over. Als het voor jullie samen (en soms zelfs voor jou alleen) goed voelt, dan denk ik dat dat de weg is om te gaan. Je weet nooit hoe het leven loopt... Maar ik geloof dat er veel meer mensen spijt hebben van dingen die ze uit angst niet hebben gedaan, dan de dingen die ze wel hebben gedaan.
Wat denk jij?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Rosanne van der Laarse is moeder van twee heerlijke druktemakers en dus ervaringsdeskundige op het gebied van 'ouder zijn'. Ze weet hoe ongelofelijk lastig opvoeden kan zijn, zelfs als alles redelijk 'naar behoren' gaat. Ook weet ze door ruim 13 jaar ervaring in de Jeugdzorg dat dat nog maar het begin kan zijn, en dat veel ouders voor veel grotere uitdagingen staan.
In 2014 is ze gestart met haar praktijk De Kinder- en Opvoedcoach; waar ze coaching en training geeft aan kinderen, jongeren en ouders. Haar missie is haar bijdrage te leveren aan meer gelukkige gezinnen in dit land. Dat geluk zit vaak in de kleine dingen.
Reageer op dit artikel
reacties (0)