Roos coacht: over loslaten en opvangen

Daar sta je dan, met je neus tegen het raam van het kinderdagverblijf geplakt. Je probeert de brok in je keel weg te slikken, maar je voelt de tranen al branden achter je ogen. 

“Jeetje, doe normaal! Verman jezelf. Kom op, dit hoort erbij!” spreek je jezelf toe.

Natuurlijk 'hoort' het erbij. Als dit jouw keuzes zijn of als dit is hoe jouw leven is ingericht. Maar vind je het nou echt zo gek dat je daar met tranen in je ogen staat en je los moet rukken van dat raam? Dat je je zorgen maakt over of de begeleidsters wel goed voor jouw kleintje zorgen? 

Het is verdorie het aller ALLER mooiste in jouw leven wat je daar bij anderen achterlaat en jij bent daar ook nog eens verantwoordelijk voor. En dat voel je, in elke vezel van je lichaam. 

Zorg uit handen geven

Nee, het is niet fout dat anderen tijdelijk voor jouw kind zorgen. Maar ja, dat kan wel ongelofelijk moeilijk zijn. Het druist namelijk bij veel moeders in tegen hun ‘moedergevoel’. We zijn niet allemaal hetzelfde, maar zeker als ze nog erg jong zijn hebben we het gevoel dat wij onze kinderen moeten beschermen. WIJ en niemand anders.  Zo voelt dat. En of het nu reeël is of niet, dat maakt niet uit. Het voelt nou eenmaal zo. 

“Je hebt heimwee naar je kind en loopt met je ziel onder je arm.”

Oké, je voelt je dus lost. Je hebt heimwee naar je kind en loopt met je ziel onder je arm.
Dat hoort er dus voor de meesten van ons bij. De meeste moeders voelen zich die eerste periode van ‘weer gaan werken’ of ‘je kind bij een ander laten’ vreselijk verscheurd. Aan de ene kant heb je eindelijk je handen vrij en kun je weer eens met de deur dicht rustig naar de wc. Aan de andere kant mis je je moppie, maak je je zorgen en als het echt mee zit voel je je ook nog ongelofelijk schuldig.

Probeer vooral niet te streng voor jezelf te zijn. Wees lief, zoals je voor een vriendin zou zijn. Dit is even moeilijk, dat mag. Gun jezelf de ruimte. 

Waar komt het vandaan?

Maar wat als het niet ’even’ moeilijk is? Wat als dat verschrikkelijke gevoel blijft? Het is belangrijk na te gaan wát je precies voelt en waar dat gevoel vandaan komt:

• Misschien zit er een overtuiging achter jouw gevoel die je helemaal niet helpt. Bijvoorbeeld: “Ik ben een slechte moeder omdat ik mijn kind bij een ander achterlaat”. Je zou dan eens goed naar die overtuiging kunnen kijken: wat brengt die overtuiging me? Klopt die overtuiging überhaupt wel? En zo niet, hoe zou ik die om kunnen buigen? Welke overtuiging kan ik er voor in de plaats zetten?
• Misschien is er wel een element dat maakt dat jouw gevoel maar aanhoudt? Waar je aan kunt denken is dat het moment van wegbrengen je gewoon heel zwaar valt, of dat het je ’s ochtends veel haasten en stress geeft? In dat geval kun je er over nadenken hoe je dát stukje anders zou kunnen doen. Misschien kan iemand anders je kindje wegbrengen? Of misschien is het ochtendritueel aanpassen op de dagen dat je kindje naar het kdv gaat een idee, zodat het je minder stress oplevert. 
• En wat ook kan is dat je gewoon geen goed gevoel hebt bij de plek waar je kindje naartoe gaat. Dat kan. Belangrijk is om na te gaan of je dat bij meerdere mensen/ plekken hebt en of het beter zou helpen als je kindje naar een ander kdv of een andere opvang zou gaan? Zo ja? Doen! Je gevoel is er niet voor niets.

Ik zeg niet dat je je kind overal paniekerig weg moet sleuren omdat jij nog last hebt om los te laten. Nee. Maar als jouw gevoel ergens niet strookt, je geen vertrouwen kunt hebben in de opvang van jouw kind en je wel een andere oplossing ziet: GO FOR IT! Het gaat om het aller aller mooiste wat je hebt en als een andere oplossing jou een beter gevoel geeft zal dit uiteindelijk beter uitpakken voor jou én voor je kind. Geloof in jezelf!

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons