Je wilt er altijd voor je kinderen zijn. Maar wat als dat even niet kan, omdat je er voor jezelf moet zijn? Omdat je net dat telefoontje hebt gekregen dat een van je ouders overleden is... Omdat je zelf een behandeling moet ondergaan tegen een ziekte... of omdat je net weet dat jullie gaan scheiden.
Wat moet je, als het leven je even heeft genekt en je zelf niet meer weet wat je moet? Hoe kun je er dan nog voor je kinderen zijn? Als je eigen verdriet al zo zwaar voelt?
Een stukje waarheid
Ik denk dat het hoe dan ook belangrijk is om je kinderen, hoe oud ook, een stukje van de waarheid mee te geven. Nee, je hoeft ze niet te belasten met alle zware details en met hoe groot jouw verdriet is. Maar ze voelen echt wel dat er iets is... en als je hen in het ongewisse laat dan zullen ze altijd een manier vinden om dit op zichzelf te betrekken. Dus neem hen een klein stukje mee in jouw verdriet. Op een manier die bij hun leeftijd past.
Zo kun je een kind heel goed uitleggen dat jij heel erg verdrietig bent dat opa of oma dood is, want nu kun je ze niet meer knuffelen, en jij hield zo veel van hem of haar. Het is voor een kind juist mooi als je dat kunt delen, en misschien wel even samen kunt huilen. En het is zelfs goed om te laten zien dat jij ook een mens bent, met je eigen verdriet en angst.
Niet verantwoordelijk voor jouw geluk
Zo lang je er maar voor zorgt dat jouw kind niet voor jou hoeft te gaan 'zorgen'. Dat jouw verdriet niet zijn of haar last wordt. Dat hij of zij zich niet verantwoordelijk gaat voelen voor jouw geluk.
En ook dat kun je benoemen: dat er even niets is wat dit verdriet weg kan halen, maar dat dat gewoon vanzelf gaat in de komende weken, maanden of jaren. En dat je nu heel verdrietig bent, maar dat je ook weer heel blij zult gaan zijn. Alleen nu even niet.
Op die manier hoef je je verdriet niet te verstoppen en kan een ingrijpende gebeurtenis zelfs de band met je kind versterken. Als je maar goed oog houdt voor jezelf en voor je kind.
En heb je het idee dat dat je even niet lukt? Dan is er vast iemand die dichtbij staat die die taak tijdelijk van je over kan nemen en jouw oren en ogen kan zijn op het moment dat de tranen letterlijk en figuurlijk jouw zicht op je kind vertroebelen.
En hou in gedachten: aan het einde van elke tunnel, hoe lang die ook lijkt, is er weer licht.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Rosanne van der Laarse is moeder van twee heerlijke druktemakers en dus ervaringsdeskundige op het gebied van 'ouder zijn'. Ze weet hoe ongelofelijk lastig opvoeden kan zijn, zelfs als alles redelijk 'naar behoren' gaat. Ook weet ze door ruim 13 jaar ervaring in de Jeugdzorg dat dat nog maar het begin kan zijn, en dat veel ouders voor veel grotere uitdagingen staan.
In 2014 is ze gestart met haar praktijk De Kinder- en Opvoedcoach; waar ze coaching en training geeft aan kinderen, jongeren en ouders. Haar missie is haar bijdrage te leveren aan meer gelukkige gezinnen in dit land. Dat geluk zit vaak in de kleine dingen.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje