Scheiden doet pijn, punt. Het is voor alle partijen rot omdat het een tijd is van veel emoties, van afscheid nemen en van grote veranderingen. Dat wil niet zeggen dat scheiden niet goed is. Nee, soms is het ‘t allerbeste wat je kunt doen. Maar zeker als je kinderen hebt zijn er spelregels voor scheiden.
Het is nooit, nooit, NOOIT de schuld van een kind dat er gescheiden gaat worden. Er zijn wellicht ouders die denken dat het kind er een rol in heeft gespeeld door bijvoorbeeld moeilijk gedrag. Maar ik herhaal: het is NOOIT de schuld van het kind. Als je dat wel denkt, denk dan nog een keer, en nog een keer, en nog een keer… Kinderen hebben het idee dat de wereld om hen draait (zo werken hersentjes nou eenmaal als ze jong zijn) en dus zullen ze er bij een scheiding vanuit gaan dat zij dit op de een of andere manier hebben gedaan. Het is heel erg belangrijk dat ze van zowel jou als hun andere ouder horen dat dat niet het geval is.
Het belangrijkste voor een kind met gescheiden ouders is dat het onvoorwaardelijk van beide ouders mag houden. In het kind zitten de genen van allebei de ouders. Zodra jij de andere ouder afvalt val je ongewild je kind af en -BOEM!- daar is het loyaliteitsconflict.
Dit houdt dus ook in: geen derdegraads verhoren. Als je kind bij de andere ouder is geweest wil je natuurlijk weten hoe het was en dat is oké. Uithoren of negatief commentaar geven is, wat mij betreft, daarentegen echt uit den boze.
Laat je kind weten dat jeonvoorwaardelijk van hem of haar houdt. Het feit dat de liefde tussen twee volwassenen over gaat, is iets anders dan de liefde die een ouder voor zijn of haar kind voelt. Dat weet jij, maar dat weet je kind niet. Zeker voor jonge kinderen betekent het feit dat jullie gaan scheiden dat het ook zómaar kan gebeuren dat het kind zelf verlaten zal worden. Het is de taak van beide ouders om ervoor te zorgen dat het kind weet dat de liefde van papa en mama voor hem of haar nooit over zal gaan. Dit is cruciaal voor een kind!
De boodschap Wanneer vertel je het de kinderen? Zodra er zekerheid is. Niet te vroeg: je wilt niet na twee weken het hele verhaal terug moeten draaien omdat jullie er toch samen uit zijn gekomen, dat kan niet. Maar wacht ook echt niet te lang: een kind voelt heel goed dat er iets mis is en dit wordt naarmate dit langer duurt alleen maar groter en enger in zijn of haar hoofd.
Hoe vertel je het de kinderen? Als het ook maar even gaat vertel je het samen met de andere ouder. Op die manier horen jullie kinderen één verhaal van jullie beiden. Als je ‘de boodschap’ allebei apart gaat geven dan zullen het toch twee andere verhalen zijn waardoor daar het loyaliteitsconflict al begint. Het is daarnaast natuurlijk belangrijk dat dit gebeurt op het niveau van het kind. Een kind van vier jaar ga je niet vertellen dat jullie al langer relatieproblemen hadden en dat mama een ander heeft. Geef informatie die het kind kan begrijpen en waar het kind iets mee kan: hoe ziet het er praktisch uit. Het fijne is dat, als je dit samen doet, er meteen vragen aan jullie beiden gesteld kan worden.
Geen ruzie waar de kinderen bij zijn. Bij scheiden hoort vaak veel verdriet en boosheid, bij in ieder geval één van jullie. Daar horen over het algemeen ook ruzies bij, dingen moeten worden uitgesproken; hoe moeilijk ze ook zijn. Dat is oké, dat is een proces waar je als volwassenen en partners doorheen moet. De kinderen horen hier niet bij te zijn. Ze horen en zien dan dingen die ze niet op een goede manier kunnen plaatsen en die alleen maar schade kan berokkenen.
Het kan nooit helemaal hetzelfde zijn bij beide ouders, en dat is oké. Grote kans dat jullie, ook in de opvoeding, niet helemaal op één lijn zitten. Vraag jezelf af als je je ergert aan deze verschillen of ze er wel echt toe doen. Wordt een kind er echt slechter van als ze bij papa een halfuur later naar bed mag, of bij mama een uur langer op de Playstation? Kinderen kunnen die verschillen best aan. Bij opa en oma en op school zijn ook weer andere regels dan thuis, dit moet kunnen. Grootste punt is dat je de andere ouder niet afvalt waar het kind bij is.
Gun elkaar de tijd. Als je gaat scheiden zal eenieder van jullie een rouwproces doormaken. En daar staan geen exacte tijden voor. Misschien heb jij alles al geaccepteerd, maar zit je ex-partner nog in zijn verdriet en jullie kinderen in hun boosheid. Natuurlijk is dat moeilijk, maar het is wat het is. Iedereen zal daarin zijn eigen proces moeten doormaken. Belangrijk is dat je je kinderen laat praten als zij dat nodig hebben en dat ze weten dat jij onvoorwaardelijk van ze houdt, net als hun andere ouder.
Er is leven na een scheiding. En met een beetje geluk, een heel mooi leven.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Rosanne van der Laarse is moeder van twee heerlijke druktemakers en dus ervaringsdeskundige op het gebied van 'ouder zijn'. Ze weet hoe ongelofelijk lastig opvoeden kan zijn, zelfs als alles redelijk 'naar behoren' gaat. Ook weet ze door ruim 13 jaar ervaring in de Jeugdzorg dat dat nog maar het begin kan zijn, en dat veel ouders voor veel grotere uitdagingen staan.
In 2014 is ze gestart met haar praktijk De Kinder- en Opvoedcoach; waar ze coaching en training geeft aan kinderen, jongeren en ouders. Haar missie is haar bijdrage te leveren aan meer gelukkige gezinnen in dit land. Dat geluk zit vaak in de kleine dingen.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje