Sanne (27) en haar vriend (31) zijn bijna tien jaar samen als ze stopt met de pil. Meteen heeft ze lange, maar regelmatige cyclussen: “Mooi, dacht ik, gelijk een regelmatige cyclus, zodra we er klaar voor zijn ben ik vast snel zwanger. Niets was minder waar…”
Clomid
“Toen we ons er klaar voor voelden en de condooms de deur uit waren veranderde het plotseling. Ineens een cyclus van 60 dagen, toen van 90 en uiteindelijk was een cyclus van 120 dagen redelijk normaal. Toch maar eens naar de huisarts dus. Na wat echo's, bloedafnames en gesprekken verder kwam de diagnose. PCOS. Verdrietig maar hoopvol gingen we het traject in. Inmiddels ruim 1 jaar nadat ik stopte met de pil. Clomid 50mg deed niks, er groeide geen eitje bij mij en de cyclus werd afgebroken door middel van een Provera kuur. Nog meer hormonen. Ik kon er slecht tegen en de de inwendige echo's die ik tweemaal per week had, ze begonnen echt zeer te doen”.
Zwanger
Nieuwe ronde nieuwe kansen met Clomid 100mg. En daar was hij dan, een follikel van 16 mm! Ons geluk kon niet op toen ik twee weken later ook echt daadwerkelijk zwanger bleek! Een spannende tijd brak aan, want bleef het wel goed gaan? Ik had enorm veel buikpijn. Mede daarom een extra echo gehad met 10 weken. Daar lag onze baby heerlijk te spartelen in mijn buik! Niks bijzonders aan te zien! Rustig aan doen was het advies. Met 15 weken hadden we de geslachtsecho, een meid! We kregen een dochter! De zwangerschap verliep voorspoedig. Nog steeds veel last van buikpijn en uiteindelijk ook veel harde buiken. Met 18 weken dacht ik dat het klaar was, zoveel kramp. Ik lag inmiddels al twee dagen met een warme kruik op de bank maar het hielp niks. Toch de verloskundige maar bellen. Gelukkig ging het met onze kleine meid hartstikke goed en waren er geen aanwijzingen dat ik zou bevallen. Wat een opluchting!
Verlof
Na 3 dagen trok het redelijk weg en kon ik weer werken. Nog steeds moest ik rustig aan doen. Maarja, een opleiding doen, 32 uur per week werken als verpleegkundige en het huishouden doen, gaat gewoon niet rustig aan. Uiteindelijk besloten om met 28 weken dan toch echt te stoppen met aan het bed werken. Wat een opluchting was dat, rust! Ik kon rustig aan computerwerk doen en mijn opleiding afronden. Met 33 weken zijn we getrouwd en met 34 weken ging ik met verlof. Snel nog even de ziekenhuistas klaar maken want ze kon wel eens te vroeg komen. Letterlijk mijn woorden toen een collega vroeg wat ik ging doen in mijn verlof. Eten, drinken, kleding voor mezelf, mijn man en de baby en nog een heleboel ander spul stond klaar in de tas. Hmmm.. Ik moet alleen nog een pakje in maat 44 hebben. Je weet maar nooit... Van de week maar even halen!
Vochtverlies met 34 weken
“Ik was inmiddels 34+2 weken zwanger. Laatste opdrachten ingeleverd voor school! Nu alleen nog afwachten of ik het gehaald heb.Diezelfde avond begon ik steeds kleine beetjes vocht te verliezen. Inmiddels was ik zo dik dat ik er vanuit ging dat ik incontinent was geworden. Het idee dat het vruchtwater was schoot even kort door mijn gedachten, maar omdat mijn man zich ook geen zorgen maakte besloot ik het voor de nacht even aan te kijken. Het was inmiddels ook al 23.30 uur en ik wilde de verloskundige niet uit haar bed bellen omdat ik in mijn broek pieste.De volgende ochtend werd ik wakker om 5.00 uur, even plassen. Hmmm.. nog steeds vochtverlies. Vandaag toch maar even bellen nu eerst terug naar bed. 5.20 uur krijg ik kramp, hè dit ken ik niet...! Gelukkig trok het weg. 10 minuten later weer. Hé... Dit is niet goed! Ik verhuisde naar de bank en begon te timen. Exact elke 10 minuten een krampend gevoel dat weer wegtrok. Tijd om toch maar de verloskundige uit bed te bellen om 6.15 uur”.
Op naar het ziekenhuis
“Ze vertelde er zo snel mogelijk aan te komen. Ik maakte mijn man wakker en vertelde hem dat ik de verloskundige had gebeld want ik had weeën. Zijn antwoord: ‘Oké’. Hij sprong uit bed om zich aan te kleden. Rond 7.00 bevestigde de verloskundige dat het inderdaad vruchtwater was en kreeg ik op mijn kop dat ik gisteravond niet had gebeld. Inmiddels vond ik dat zelf ook behoorlijk dom. Maar goed, op naar het ziekenhuis dan maar! Inmiddels weeën elke 8 minuten. In de auto bespraken mijn man en ik het feit dat het toch echt stond te gebeuren nu. Gelukkig zijn wij redelijk nuchter en keken we uit naar de bevalling zonder een moment van stress. Het was ondanks de weeën een hele fijne rit, mede doordat ons in onze bestemming iets moois stond te wachten! Bij het ziekenhuis moesten we aanbellen aangezien ze nog niet open waren. Ik werk zelf in dit ziekenhuis en vertelde dan ook dat ik op de b4 (verloskunde afdeling) werd verwacht. De beveiliger deed de deur open en zei: werk ze! Grinnikend liepen wij naar binnen, hij moest eens weten hoe hard er gewerkt ging worden!”
Domste beslissing ooit
“Aangekomen op de afdeling werd ik direct aangesloten op de CTG, kreeg een infuus waaruit ze bloed afnamen en ook nog een echo om te kijken of onze dame al ingedaald lag. Na de 34 weken geven ze geen weeën remmers of longrijping meer. Dus onze dame ging geboren worden en snel ook. Inmiddels had ik om de 5 minuten weeën. Aangezien ik thuis graag in bad wilde bevallen vroeg ik of ik hier onder de douche kon. Dat kon en ik stapte eronder. Domste beslissing ooit. Waarom wilde ik dit? De weeën waren op bed veel beter op te vangen. Hoe moest ik mezelf wassen, afdrogen en aankleden met weeën om de 3 minuten? Na wat een eeuwigheid leek te duren lag ik weer op bed, wat een verademing. Dit kon ik veel beter. Plat op mijn rug liggend ving ik de weeën op”.
Remifentanil pompje
“Om 10.30 uur had ik al 7 centimeter ontsluiting. Rond 11.00 uur vond ik het welletjes en vroeg om een remifentanil pompje. Handig als je zelf in het ziekenhuis werkt dan ken je dat soort dingen. Die kreeg ik en gelijk voelde ik de rust tussen de weeën door. De weeën zelf werden niet minder pijnlijk maar de rust ertussen was prettig. Echter had ik niet helemaal door dat je om de 3 minuten op het knopje mocht drukken. Ik had in mijn hoofd om het halfuur. Waarom ik dat dacht vraag ik me nog steeds af, ik ken die pompen en weet hoe het werkt maar op de een of andere manier was ik dat cruciale stukje vergeten”.
Mooiste moment van mijn leven
‘Om 12.00 uur volledige ontsluiting en persdrang! De kinderarts werd gebeld en stond stand-by op de gang. Na een uur persen moest ze toch echt geboren worden, omdat ze vroeg was, moest ze eruit. Dus hup een knip erin en een perswee later werd ze dan geboren. Onze prachtige dochter, het mooiste moment van mijn leven. Heel cliché ik weet het, maar wat was het mooi. Een moment om nooit te vergeten. Ik heb haar zelf aangepakt en op mijn borst gelegd. Na vijf minuten moest ze wel echt mee met de kinderarts, mijn man ging haar uiteraard achterna. Daar lag ik dan, net bevallen, zonder kind en zonder man. Niet helemaal wat we verwacht hadden maar het was allemaal goed zolang het maar goed met haar ging. Zolang zij maar gezond was vond ik alles goed. Na 1.5 uur kon ik dan ook naar haar toe. Wat was ze mooi en wat was ze klein! Alhoewel ze voor haar termijn nog vrij groot was, 2400 gram, was het echt een klein frummeltje hoe ze daar zo lag in de couveuse met de plakkers van de hartmonitor op haar kleine lijfje zag ze er nog kleiner uit”.
Naar huis
“Na één nacht mocht ze eruit, mijn borstvoeding was inmiddels op gang en ze kreeg volledig borstvoeding uit de fles. Ze heeft nooit een sonde nodig gehad. Eén nacht heeft ze onder de uv lamp gelegen maar dat was alles! Wat een sterke meid hadden wij op de wereld gezet! Na één week mocht ze mee naar huis, we mochten haar ook nog daar laten als we het thuis te spannend vonden. Ze verslikte zich nog vaak omdat ze door haar vroeggeboorte het ademen en slikken nog niet goed kon coördineren. Maar we wilden haar meenemen naar huis. We hadden het volste vertrouwen in haar en ons. Met 2300 gram mocht ze mee naar huis. Ze verslikt zich nog af en toe maar met de juiste fles en voedingstechniek gaat dat stukken beter. Helaas lukte het drinken aan de borst niet maar ze heeft toch 2.5 maand borstvoeding gehad uit de fles! Nu 4 maanden later hebben we een prachtige, gezonde dochter van bijna 6 kilo! Onze mooie, sterke meid. Nu pas, weet ik wat onvoorwaardelijke liefde is”.
Sanne wilde graag anoniem blijven, haar echte naam is bekend bij de redactie.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
 en haar vriend (31) zijn bijna tien jaar samen als ze stopt met de pil. Lees het hele artikel op Babybytes.){kind=link}
Reageer op dit artikel
reacties (0)