Als moeder weet ik dat ik het goed doe, ik houd onvoorwaardelijk veel van mijn kind. Ik geef haar alles wat ze nodig heeft. Ik ben hier niet onzeker over, ik weet dat ik haar aanvoel. Hetgene waar ik verdrietig van wordt, is dat zij al zo jong de wrede wereld heeft moeten ervaren. Dat mijn dochter, zo'n klein weerloos meisje, zoiets mee heeft moeten maken, verscheurt mij van binnen.
Mijn ex Henk (= schuilnaam) en ik waren dolgelukkig. Hij was heel anders dan mijn vorige ex, die me lichamelijk- en geestelijk heeft mishandeld. Hij was zes jaar ouder dan ik en had een dochter van 12. Het stelde me gerust dat hij haar al had: dan zou hij vast weten hoe het ouderschap in elkaar zat. We waren stapelgek op elkaar. Ik was ervan overtuigd dat hij nooit iemand een vlieg kwaad zou doen.
Nadat we ervoor hadden gekozen voor een kindje te gaan, was ik al snel zwanger. Net na mijn verjaardag stond ik trots met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Het eerste zwangere half jaar vond ik zwaar, maar de laatste drie maanden heb ik ontzettend genoten!
Tijdens de zwangerschap wilden we het geslacht graag weten. Henk wilde per se een meisje, als het een jongetje zou zijn, zou bij wijze van spreken de wereld voor hem vergaan. Gelukkig kreeg hij zijn zin en hij sprong dan ook een gat in de lucht toen hij hoorde dat we een dochter verwachtten.
Sollicitatiegesprek
Na een prachtige bevalling was ik op slag verliefd. Alles ging goed, al ging de relatie tussen mij en Henk wat stroef. Ik dacht: dat hoort erbij. Je moet elkaar weer vinden.
Een maand na de bevalling had ik een sollicitatiegesprek en zou ons kleine meisje bij haar papa blijven, het gesprek zou niet heel lang duren dus ik kon snel weer terug. Ik had er uiteraard alle vertrouwen in dat alles goed zou gaan.
Blauwe plek
Toen ik thuiskwam, zag ik echter een flinke blauwe plek op haar wang. Henk zei dat dat kwam, omdat zij op haar speen had gelegen. Ik had er op dat moment al vraagtekens bij of dat verhaal wel klopte, maar ik geloofde hem. Welke andere verklaring zou er zijn? Een vader zou zijn kind nooit wat aan doen toch?
Na dit eerste incident ging alles weer goed, tot ik een keer boodschappen ging doen en onze dochter bij haar vader bleef. Ze lag lekker diep te slapen toen ik wegging, en na een kwartiertje kwam ik thuis. De deur zat opeens op de knip, dus ik kon er niet in. Pas na vijf minuten gewacht te hebben, deed hij eindelijk open. Ons meisje lag nog heerlijk te slapen. Toen ze wakker werd en ik haar verschoonde, zag ik een onverklaarbare substantie in haar luier.
Camera
Op die dag besloot ik: ik ga volgende week werken, ik moet weten wat er gebeurt als ik er niet ben. Toen op zaterdag, de dag dat mijn verlof afgelopen was, had ik stiekem een camera in haar kamer opgehangen. Toen ik ging werken, dacht ik nog: stom dat je die camera ophangt, het enige wat je straks ziet, is een lieve papa die leuk speelt met jullie kindje. Echt totaal onnodig die maatregel.
Nachtmerrie
Wat ik vervolgens echter zag, is het ergste wat een moeder kan zien bij je kindje van nog niet eens drie maanden. Het was echt een nachtmerrie. Mijn kleine poppetje werd keihard geslagen, heel erg door elkaar geschud, neergegooid, geknepen en weer opnieuw. Alles meerdere keren, zonder zich in te houden. De mishandeling duurde van 8:00 uur tot 13:00 uur, zonder onderbrekingen. Door degene die haar hoort te beschermen, koesteren, lief te hebben en te knuffelen. Het had niet veel gescheeld, of mijn kleine meisje was er niet meer geweest.
Ziekenhuis
Nadat ik deze beelden heb gezien, heb ik Henk per direct uit huis gezet. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan met mijn dochter en heb direct aangifte gedaan. Ik heb in totaal zo ongeveer drie weken in het ziekenhuis gezeten. Ik heb al die maanden daarvoor gedacht dat onze dochter een huilbaby was met last van haar darmpjes. Inmiddels weet ik - helaas - beter…
Lina, mijn dochter, heeft trauma’s opgelopen. Daarvoor gaan we naar een babypsycholoog. Daarnaast zitten we nog midden in het proces van rechters, advocaten, hulpverleners, en alles wat daarbij komt kijken.
Verliefd
Naar omstandigheden gaat het onwijs goed met ons, mijn moeder vertelde dat ze bang was dat ik depressief zou worden. Maar ze zei: “zoals jij naar Lina kijkt, zo verliefd, dan geloof ik niet dat je depressief kan worden! Ik geniet inderdaad verschrikkelijk van mijn dochter. Ik blijf staande door haar lachje, haar vrolijkheid. Ik moet voor haar vechten en haar beschermen. Mijn vertrouwen in mensen is totaal weg, daarom krijg ik ook hulp van een psycholoog.
Zelfmedelijden
Wat mijn ex betreft: hij toont eigenlijk alleen maar zelfmedelijden. Hij vindt het erg dat ik hem het huis heb uitgezet, dat ik hem niet meer wil zien en dat ik hem het contact met zijn kind ontzeg. Volgens hem hadden we zo’n mooi gezin kunnen zijn.
Ik ben echter achter een hoop leugens van hem gekomen. Ik weet nu dat hij een kei is in manipuleren, liegen en bedriegen. Niemand in mijn omgeving had dit verwacht, terwijl mijn familie en vrienden meestal toch echt niet naïef zijn… Ik verbaas me er nog steeds over hoe ontzettend ik me in hem heb vergist. Ik dacht altijd dat dit soort drama’s eigenlijk alleen maar ver weg gebeuren, maar nu weet ik dat het helaas ook dichterbij gebeurt…
Proces
Henk is nu geschorst en zit bij zijn moeder thuis in afwachting van zijn proces. Dat is toch gek als je bedenkt wat hij zijn eigen dochter heeft aangedaan. Alles staat op film en hij loopt nog vrij rond, zich als slachtoffer te gedragen. Tegen de mensen waar hij mee omgaat, zegt hij dat ik me aanstel en een vertrouwens-issue had en hem daarom de deur uitgezet heb.
Gelukkig heb ik de beelden en staat Jeugdzorg achter mij. Die zeggen dat hij zijn tijd geld en moeite moet besparen. Hij heeft geen gezag en zij zien het ook echt niet zitten met een omgangsregeling. Ik ben ongelofelijk dankbaar voor de hulp die ik krijg van mijn ouder, broertje, schoonzus en vrienden.
Ik ben Iris, 28 jaar en de mama van Lina, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als ik nu van mijn dochtertje doe, en ik ben nog nooit zo verliefd geweest. En ik ben zo blij dat ik die camera op heb gehangen. Ik heb erger voorkomen. En ik mag van geluk spreken dat mijn kleine wondertje nog leeft!
(Henk en Lina zijn niet de echte namen)
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (5) Stuur een bedankje