Vijf weken oud is onze baby als de eerste militaire oefening in Duitsland zich aandient. Ik zie er enorm tegenop. Niet zozeer de zorg voor een baby en twee kleuters of de eenzame gebroken nachten, maar omdat ik weet dat ik zal moeten aanpoten.
Ik heb het (naar verluidt zeldzame) geluk dat in ons huishouden alles evenredig is verdeeld. Hij kookt, ik was, hij stofzuigt, ik doe de toiletten. Hij ruimt de woonkamer op, ik de bovenverdieping. De kinderen brengen we om beurten naar bed en zo zitten we vaak rond een uur of acht op de bank in een opgeruimd huis. Als hij weg is krijg ik letterlijk de helft van het werk erbij, het emotionele effect van vertrek niet eens meegerekend.
Baby in bed Die ochtend moet mijn man om kwart voor zeven aanwezig zijn op de vliegbasis. De auto kan ik niet zo lang missen, dus we zullen hem moeten afzetten. De baby slaapt nog en als ik deze nu wakker maak zal hij eerst moeten eten. Ook de kleuters hebben honger en moeten klaargemaakt worden voor school. We besluiten de baby in zijn wieg te laten slapen en met de kleuters heen en weer te rijden. We hebben een camerasysteem waarmee ik de baby constant live kan zien en met een in-geval-van-nood-briefje in mijn jaszak rijden we weg. Het is niet de eerste keer dat ik het op deze manier moet oplossen, maar wel de eerste keer met de nieuwe baby en het voelt gek.
Binnen een kwartier ben ik weer terug op het nest en voed ik - enigszins opgelucht - de baby. Ik maak broodtrommels, schooltassen, kleuters en mezelf klaar, maar net als ik op het punt sta te vertrekken is de baby weer in een diepe slaap gevallen. Shit. Ik besluit hem opnieuw te laten liggen. De school is hier drie minuten vandaan en het lijkt mij het fijnst voor hem. Op het schoolplein spreek ik een moeder die geïnteresseerd vraagt waar de baby is. Ik vertel dat deze slaapt en laat hem via camera zien. De daaropvolgende ‘Oh’ en kritische blik bestempelen mij als de slechtste moeder op aarde en de twijfel slaat toe. Ik moet nú naar huis, dit was dom.
Kritische noot Alsof het zo moet zijn valt ook het ophaalmoment precies in een slaap/voedmoment, maar uiteraard laat ik me dit geen tweede keer gebeuren. Zoals het een goede moeder betaamt haal ik de baby uit zijn wiegje, wurm deze in een jasje en maak de wandelwagen klaar. De kleine zet het op een gillen en houdt dit tot op het schoolplein vol. Een andere moeder komt een kijkje nemen. ‘Oh ik hoor het al, hij moet echt nu eten hoor.' En zo sta ik daar wederom als de slechtste moeder op aarde, maar nu mét kind.
Eenmaal thuis gaat de knop om en in de flow van aanpakken ruim ik op, verschoon de bedden en gooi er een was in. Verbazingwekkend soepel doorloop ik het programma en tevreden zit ik net voor Goede Tijden op de bank. Ook de daaropvolgende dagen gaan allemaal dusdanig soepel en hoewel ik drie kinderen in mijn bed heb en één daarvan nachtvoedingen wenst, slapen we allemaal lekker.
Moedermaffia Mijn man heeft de oefening van veertien dagen mogen verkorten naar vijf en nog een dag eerder dan gepland staat hij als verrassing op de stoep. Dankbaar vlieg ik hem om de nek om de rest van de dag als een lamme tak op de bank te hangen. Hij kookt die avond, ruimt alles af en brengt de kinderen naar bed. En ik? Ik ben moe, heb geen zin en ben niet vooruit te branden. Het contrast tussen de dagen met en zonder man is enorm groot, maar het hoort erbij. Jammer dat de moedermaffia op het schoolplein deze context niet meekrijgt, ze doen het me vast niet na.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Ik ben zelf alleenstaande moeder al sinds de zwangerschap van de 2e en heb mijn kind tot nu toe nog geen 1x alleen thuis gelaten. Er hangt ook een op camera op zijn kamer zodat ik hem kan zien op mijn telefoon maar dit heb ik gedaan voor als ik beneden zit of als ik in de tuin zit. Sorry ik durf mijn kind echt niet alleen thuis te laten ook niet voor 3 minuten.
Ik mis even waarom het zo belangrijk is dat zij een vrouw van een militair is. Dit zal toch ook voor moeders waarbij de mannen een andere functie hebben, herkenbaar zijn. Ik vervroegde zelf het middagslaapje van de jongste zodat hij veilig mee kon naar school wanneer ik de oudste moest ophalen.
Maar echt hè! Het feit dat ze een army wife betekend NIKS. Ze is gewoon moeder.
En ik zou nooit never ever m’n baby alleen thuislaten. Met de auto weg?! Je zal maar een ongeluk krijgen en niemand vind je “in geval van nood “ Briefje.
Reageer op dit artikel
reacties (5) Stuur een bedankje