Geen enkele bevalling is hetzelfde en elke bevalling is speciaal. Toch hebben sommigen van onze lezeressen een extra spannend bevallingsverhaal te vertellen. Lezeres Selene (22) bijvoorbeeld. Ze was van plan in het ziekenhuis te bevallen, maar haar zoontje werd - zonder hulp - thuis in haar eigen bed geboren. Veel sneller dan verwacht.
"‘s Morgens vroeg, rond zes uur, werd ik wakker van stevige pijn in mijn stuit. Eerst dacht ik dat ik vast verkeerd had gelegen. Ik besloot naar het toilet te gaan, omdat ik dacht dat ik moest poepen. Eenmaal daar, kreeg ik nog meer pijn.
Ik kroop terug in bed en probeerde nog even verder te slapen, maar ik kon mijn draai niet vinden. Na een uurtje begon ik te huilen van de pijn. Daar werd mijn date - de jongen die ik tijdens de zwangerschap had leren kennen - wakker.
Ik ging op mijn knieën zitten, omdat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest van de pijn. Inmiddels hadden we allebei wel door hoe laat het was. Mijn dochtertje van twee was ook wakker geworden en stond aan ons bed. De pijn was ondertussen ondraaglijk. Ik ging toch naar de keuken om mijn moeder te bellen. Maar hoe moest ik haar uitleggen dat er een wildvreemde jongen op de bank zou zitten?
Gebroken vliezen
Eenmaal in de keuken begon er wat te druppelen. Ik verwachtte dat mijn vliezen waren gebroken en kreeg op dat moment persdrang. Toen ik daar aan toegaf, knapte er iets en lag in één keer de hele slaapkamer vol vruchtwater.
Mijn dochter en vriend waren van schrik weer komen kijken en zagen dat het niet lang meer zou duren. Het was nog net geen zeven uur toen ik toch mijn moeder heb gebeld. Met haar aan de telefoon begon ik met persen. Mijn moeder moest nog een half uur rijden, dus ik riep in paniek dat ze echt op moest schieten. Ik denk dat ik door de pijn en de roes van hoe snel dit allemaal ging, compleet was vergeten de verloskundige te bellen.
Hulp te laat
Ik was totaal in paniek en droeg mijn date op de ambulance te bellen. Ik had allemaal rampscenario’s in mijn hoofd. Wat als de navelstreng om het nekje zou zitten? Toch wist ik op dat moment dat ik de bevalling alleen zou moeten doen. Hulp zou niet op tijd zijn, al waren de ambulance en de verloskundige - die hadden zij gelukkig ingeschakeld - onderweg.
Daar is hij dan
Terug op bed kreeg ik enorme persdrang: de schouders werden geboren. De ambulancebroeders kwamen binnen en ik bleef maar roepen: “Wat moet ik nu doen?” De broeders - twee jonge jongens - wisten het ook niet zo goed. Bij de volgende perswee werd mijn zoontje geboren, zo op mijn eigen bed. Het duurde even voor hij begon te huilen. In mijn hoofd leek het een eeuwigheid. Eén van de broeders legde Giovany op mijn borst. Ik pakte hem vast en kuste hem. Ik was ontzettend verbaasd over wat er gebeurd was en vroeg de ambulancebroeders of ik nu echt een baby had gekregen. Ze moesten lachen en bevestigden dit.
Goede afloop
Ik heb - zo bleek achteraf - een uur weeën gehad en ongeveer twintig minuten geperst. Uiteindelijk hielpen de ambulancebroeders me met aankleden en namen ze mij mee in de ambulance. Mijn moeder, mijn date (haha), dochter en natuurlijk Giovany kwamen achter me aan met de verloskundige. Diezelfde avond nog mochten we weer naar huis.
Mijn vriend en ik zijn inmiddels officieel bij elkaar en vormen een prachtig gezinnetje."
Wil jij ook je net iets anders-dan-anders-bevallingsverhaal vertellen? Vul dan onderstaand contactformulier in. Probeer je verhaal in 500-700 woorden samen te vatten.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)