Shary moest professionele hulp inschakelen om haar bevalling te verwerken: “Ik kon het niet aan om zwangere vrouwen te zien, om informatie over zwangerschap voorbij de zien komen op Facebook, vragen van mensen te beantwoorden over de bevalling, fragmenten in films te zien en zelfs de gedachte om seks te hebben maakt me doodsbang. Bijna alles deed me eraan denken, zelfs als ik op het toilet zit en moet ‘persen’... Ik zag dan alles weer opnieuw gebeuren: de bevalling…”
We keken er naar uit
“Alles verliep mooi, met 5 cm ontsluiting naar het ziekenhuis gegaan om 01.00 uur. Rond 3.00 uur toch ruggenprik bij 8 cm ontsluiting en mijn vliezen werden gebroken. We keken er naar uit en waren aan het aftellen, maar toen ging het niet meer zo vlot. De baby lag met zijn hoofdje schuin waardoor het indalen moeizaam ging... Door de gynaecoloog die hem heeft proberen draaien hadden we om 10 uur volledige ontsluiting en zouden we om 11 uur mogen beginnen persen”.
Het ging niet
“Dit ging heel goed, mijn vriend steunde mij zo goed en ik was zo trots op hem. Maar na anderhalf uur intensief persen en weeën opwekkers te hebben gekregen, werd het een traumatische ervaring. Mijn bekken waren te smal dus kon hij er niet op eigen krachten uit. Ze besloten de vacuümpomp te gebruiken... Het ging allemaal zo snel, opeens hangt en duwt de vroedvrouw met haar volle gewicht op mijn buik terwijl de gynaecoloog met de vacuüm trekt... Onhoudbare pijn! De ruggenprik is helemaal uitgewerkt. Ze trekken nogmaals, ik kan het niet meer aan en begin te schreeuwen van de pijn! Ze moesten stoppen het ging niet! Het voelde precies of mijn bekken en heupen er mee uit worden getrokken.
Martelmethode
“‘Stop met roepen!’, was het enige dat ik ze hoorde zeggen. Nog een laatste keer gingen ze deze martelmethode uitvoeren en als dit niet lukte werd het een spoedkeizersnede. Het is gelukt, de meest gruwelijke pijn in mijn leven maar hij is eruit, de navelstreng zat rond zijn nek… Mijn t-shirt werd omhoog getrokken en ze leggen hem op mij maar ik heb helemaal geen besef. Ik lig te rillen en te beven. Ik ween maar ik kan niet plaatsen of dit van geluk is. Ja, het was een mooie baby en hij is gezond. Ik weet niet wat er rond mij gebeurd”.
“Mijn vriend knipt de navelstreng door, hier weet ik me helaas niets van te herinneren. Het enige wat ik zie is bloed en voel ik de pijn van de gynaecoloog die me aan het naaien is, elke steek, elk draadje voelde ik door mijn lichaam gaan. Het leken er wel honderd... Het duurde een eeuwigheid. Nog steeds lag de baby op mij maar in mijn hoofd kon ik enkel denken aan de pijn en speelde alles honderd keer opnieuw af. Ik wou de baby van me af maar had de kracht niet om het te zeggen. Uiteindelijk hebben ze hem gewogen en hebben ze mij proper gemaakt”.
‘Het is normaal’
“Eens op de kamer was ik wel blij en gelukkig dat we eindelijk ons zoontje hadden. Maar toen het bedtijd was en ik mijn ogen sloot beleefde ik alles opnieuw en voelde ik de pijn terug. Ik vertelde het aan een vroedvrouw die de nachtdienst had, maar dat is normaal zegt ze. Spijtig genoeg boden ze mij de psychische hulp die ik toen eigenlijk nodig had niet aan. De dagen na de bevalling werden een emotionele rollercoaster, ik probeerde me sterker voor te doen dan ik was. Met wie kon ik praten? Niemand zou mij begrijpen dacht ik. Iedere vrouw heeft een bevalling meegemaakt dus ik kon mijn verhaal bij niemand kwijt. Dan begonnen ze over hun eigen bevalling... Op dat moment had ik gewoon een luisterend oor nodig maar praten kon ik er niet over”
Een trauma
“Ik was bang dat ze me een aansteller vonden. En de antwoorden zoals: ‘De baby is gezond, dat is het belangrijkste’ of ‘Het is voorbij, hé’ had ik echt niet nodig. Huilbuien die ik niet kon plaatsen had ik vaak maar dat is normaal zeggen ze, het zijn de hormonen... Ik voelde dat dit meer was dan die hormonen. Ik probeerde het allemaal weg te drukken en wilde niet aan mezelf toegeven dat ik met een ‘trauma’ zat ondanks ik er veel op internet over opzocht en mezelf in de symptomen herkende. Tot we op een avond in bed lagen en mijn vriend een grapje maakte over seks. Toen brak er iets in mij… Ik begon te huilen en besefte dat ik het alleen niet kan oplossen. Ik was zo bang dat ik het nooit een plaats kon gaan geven en mijn relatie en leven hier onder ging leiden. Ik voelde me onzekerder dan ooit tevoren, zowel lichamelijk als psychisch. Ik hoopte hier snel vanaf te geraken en de persoon te worden die ik voor de zwangerschap was”.
Therapie
“Vier maanden na de bevalling heb ik met een psychologe gepraat en een aantal sessies gevolgd maar helaas hielp dit niet. Nog steeds komen de gedachten aan de bevalling terug en even hard. Tijd voor een volgende stap EMDR therapie. Dit is een methode waarbij de therapeut geluid afspeelt via een koptelefoon en je doet terugdenken aan de moeilijke momenten. Zo proberen ze je brein te resetten. De eerste sessie dacht ik dat het echt ging werken! Tot ik op een dag toevallig een foto van mezelf zag in een familiealbum... De gedachten kwamen terug en de tranen rolden van mijn mijn gezicht. Ik schaam me zo dat ik dit maar niet verwerkt krijg. Na nog twee sessies EMDR besluiten we te stoppen want het helpt me niet... Ik heb mijn best gedaan om het een plaats te geven”.
Leven veranderd
“Nu een jaar later ben ik er nog steeds niet helemaal overheen, maar heb ik wel het gevoel dat ik het heb kunnen plaatsen en ermee om kan gaan. Het heeft mijn leven helemaal veranderd en er zijn nog steeds dingen die het enorm prikkelen waardoor ik het moeilijk krijg maar het gaat allemaal goed. Ik heb een super kindje en hij doet het super goed. Daar hou ik me aan vast”.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik heb gelukkig helemaal geen trauma overgehouden aan m’n bevallingen; hoewel de weeën lang duurden ging het pers-gedeelte altijd erg vlot, hadden mijn baby’s het nooit moeilijk, en heb ik een lieve man die nooit van mijn zijde hoefde te wijken. Ik denk dat ik daar de engste, naarste dingen wel zo’n beetje getackled heb.
Ik denk dat je aan de bevalling zelf inderdaad niet zoveel had kunnen veranderen, alle bevalplannen ten spijt moet het soms gewoon, nú, zo snel mogelijk, dan maar met brute kracht. Maar de “key” zit hem echt in communicatie, als niet tijdens, dan wel achteraf... mensenwerk natuurlijk (en vaak door mensen die ook moe en gestresst zijn) maar wel zonde als dat misloopt.
Ik denk iig dat het hele “zware bevalling een beetje weglachen” achteraf heel zonde is, en iets wat mensen langzaamaan moeten afleren. Dat komt vast ooit wel, ook bij militairen werd vroeger gedacht “joh, je leeft nog, wees blij”...
Wat een herkenbaar verhaal Shary, hier ook een eerste traumatische bevalling gehad. Kort samengevat aan m'n lot overgelaten geweest in een koud bevalbad terwijl mijn verloskundige in mijn ziekenhuisbed lag te slapen. Na uren waren de weeën weggezakt en volgden weeënopwekkers. Die deden hun werk maar de pijn was niet te verdragen. Toen mijn zoontje na 30 uur weeën geboren werd had hij de navelstreng drie keer om zijn nekje en was blauw en suf met een apgarscore van 4,0 werd hij gelijk getest op zuurstofgehalte. Bij het hechten (totaalruptuur) waren ze even vergeten te verdoven. Al met al een vreselijke ervaring maar ook voor mij dezelfde woorden: ik had toch (uiteindelijk) een gezond kind? Even overheen zetten, etc. Mijn verloskundige had geen enkele zelfreflectie en wuifde mijn kritiek weg. Ik denk nogsteeds aan een klacht bij de knov tegen haar (inmiddels 3,5 jaar geleden). In de zwangerschap van de tweede (kinderwens was groter dan angst) werd ptss vastgesteld en heb ik Imaginaire exposure therapie gevolgd. Daarin heb ik geleerd er op terug te kunnen kijken en heb e.e.a. in de juiste perspectieven kunnen plaatsen. Voor de therapie vond ik dat ik niet mocht klagen, alleen militairen ptss kregen etc. Nu kan ik erkennen dat het niet normaal was, dat ik echt een hele heftige ervaring heb gehad en dat dat niet goed te praten is. Mijn tweede bevalling was snel en verliep goed, al droeg mijn eerdere ervaring niet bij, ik had nog wel veel angst. Nu ben ik 8 maanden zwanger van mijn 3e en is de angst nog verder afgevlakt maar overheerst de boosheid over wat er mis gegaan is en welke invloed dat heeft gehad op mijn kraamweek, de risico's die mijn zoon heeft gelopen en de nasleep daarvan. Ik kan je de therapie aanraden, het heeft mij geholpen in ieder geval. En ik zou je willen meegeven dat je negatieve gevoelens er mogen zijn, wat anderen ook zeggen, zij hebben niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt en hoe kritisch de situatie ook was, er had anders met jou gecommuniceerd en omgegaan moeten worden. Twijfel niet aan jezelf en je eigen waarneming. Sterkte!!
Ik vond mijn eerste bevalling een hel en durfde een tweede bevalling aan omdat ik er van overtuigd was dat het niet erger kon. Helaas was mijn tweede bevalling nog veel erger. Ik heb voor beide bevallingen therapie gehad.
Mijn jongste is 4 en ik heb nog steeds wel momenten dat wanneer ik er aan terug denk dat ik verdrietig word... Sterkte
Wat verdrietig dat je er nog steeds zoveel last van hebt!
Je hebt het vast al gedaan maar heb je ook een gesprek met de gynaecoloog en de vroedvrouw gehad? Mogelijk kan dat dingen ook in perspectief plaatsen.
Waarschijnlijk was de toestand van de baby kritiek en moest hij er echt nú uit. Wel heel naar dat je niet op de juiste manier hier doorheen bent gecoacht!
Wat verdrietig dat je er nog steeds zoveel last van hebt!
Je hebt het vast al gedaan maar heb je ook een gesprek met de gynaecoloog en de vroedvrouw gehad? Mogelijk kan dat dingen ook in perspectief plaatsen.
Waarschijnlijk was de toestand van de baby kritiek en moest hij er echt nú uit. Wel heel naar dat je niet op de juiste manier hier doorheen bent gecoacht!
Wow heftig! Hier ook een vrij traumatische eerste bevalling, al heb ik dat niet meegekregen door de pijnstillers. Hoorde de dag erna pas hoe kritiek het is geweest. Dat is ook de reden dat mijn kids maar elf maanden schelen. Ik dacht serieus “ als ik hier lang over na ga denken komt er nooit meer een tweede”.
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje