Sinterklaasspanning

"De stoomtrein is met alle cadeautjes terug naar Spanje aan het rijden!" Grote tranen rollen over het gezicht van mijn kleuter. Het is woensdagochtend 4 december, twintig minuten nadat ik een onacceptabel woord naar mijn hoofd gesmeten kreeg omdat zoonlief zijn trui met jus vlek van gisteren niet aan mag naar school vandaag.

Ik vermoedde al dat de aanwezigheid van de goedheiligman iets te maken had met zijn donderwolkenhumeur van vanochtend. Eigenlijk vind ik ze ook net een stapje te ver gaan bij het sinterklaasjournaal. De kinderen die geloven en het ook echt snappen zijn veelal 4-7 jaar oud. Voor hen is het hele sinterklaasgebeuren sowieso behoorlijk spannend. Moet er dan ieder jaar zo'n groot drama rondom georganiseerd worden? Veel aspecten van het sinterklaasjournaal vind ik erg leuk hoor. Een wit paard wat zwart blijkt te zijn, de pietentelling die geniaal in de soep loopt, uitleg over hoe de pieten binnen kunnen komen, dat is ieder jaar weer leuk bedacht. Ook de vraag of de boot (of dit jaar de trein) wel de goede kant op gaat kunnen de kinderen nog wel aan. Voor de ouders zijn er dan de grapjes als meneer Jan Modaal en Co Hesie en zijn broer Ad Hesie.

Maar ieder jaar vlak voor pakjesavond blijkt dat de pakjes verdwenen, kwijt, verkeerd ingepakt, helemaal nat, of, zoals dit jaar, terug naar Spanje zijn. Juist wanneer de spanning bij de kinderen zo hoog is dat slapen moeilijk blijkt en lontjes behoorlijk kort zijn doet het sinterklaasjournaal er nog een flinke schep bovenop. Duizenden toch al zenuwachtige kinderen raken half in paniek omdat men op tv zegt dat er geen pakjes komen dit jaar! Van een afstandje kan men heerlijk lachen om de twist, maar als moeder die zeker nog vijf jaar in de spanning verwacht te zitten zou ik het toch fijn vinden als de organisatie een iets mildere verhaallijn zou bedenken volgend jaar. Helaas is niet kijken om de spanning zo te drukken ook geen optie want op school komt het journaal braaf elke dag langs en bij de kleuters onderling zijn de laatste ontwikkelingen het gesprek van de dag.

Ik neem mijn huilende zoon bij me en leg hem uit dat ieder jaar alles mis dreigt te gaan, maar dat het ook ieder jaar goed komt. Sinterklaas zorgt daar wel voor.

"Maar Sinterklaas is ook verdwenen!"

"Ik denk dat hij alles aan het regelen is!" Zeg ik hem.

"Maar dat kan niet want de trein is al lang weg en die rijdt helemaal automatisch terug naar Spanje en die is al weg uit Nederland en daar kan Sinterklaas niet bij!" Het komt er allemaal in één adem uit.

"Ik weet ook niet hoe hij het doet," geef ik toe. "Maar ik maak al 33 jaar pakjesavond mee en er gebeuren altijd wel gekke dingen, maar het komt ook altijd weer goed."

Helaas blijken die woorden ook niet veel te helpen. "Maar ik besta nog niet zo lang dus ik weet dat niet." Hij is nog net zo overstuur als toen we het gesprek begonnen.

Wat zou ik hem graag vertellen dat mama de pakjes al lang gekocht en ingepakt heeft, dat ze veilig in onze kledingkast verstopt staan te wachten tot het donderdagavond is en we kunnen genieten van pakjesavond.

Nog twee dagen, prent ik mezelf in, dan zijn de sint en pieten weer terug naar huis. Dan is deze spanning voor 11 maanden weer verdwenen.

Hoe gaat dat bij jullie thuis, die laatste dagen?''

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons