Het is tien uur ‘s avonds als ik bedenk dat ik eigenlijk wel lekker mijn bed in kan duiken. Het is te donker om met mijn schilderhobby verder te kunnen en in mijn eentje op de bank vind ik ook niks.
Ik lummel nog wat aan als een kwartier later de baby begint te huilen. Eigenlijk drinkt hij niet meer om deze tijd, maar ach, misschien slaapt hij daarmee weer een nachtje door. Hoopvol ga ik naar boven voor een voeding. De lichten, vaatwasser en deuren doe ik daarna wel op slot.
Krijsen Hij drinkt zonder bijzonderheden, maar begint nadien hartverscheurend te huilen. Denkend aan een boertje hups ik wat met hem heen en weer en klop en aai zijn rugje. Maar het huilen wordt krijsen en er lijkt echt iets niet lekker te zitten. In een schuine positie, wiebelend en met mijn gezicht tegen zijn wangetje aan wordt hij rustig en kreunt alleen nog. Dat scheelt al in volume, hopelijk blijven de andere twee in hun bed liggen.
Iedere keer als ik probeer te gaan zitten of liggen begint het harde krijsen opnieuw en uiteindelijk breng ik anderhalf uur in deze onhandige positie door, ijsberend door de slaapkamer.
Ik besluit naar beneden te gaan, af te sluiten en in ieder geval boven te kunnen blijven voor het geval hij wel in slaap valt. Maar hij blijft gillen. Met het beddengoed nog in de droger kan ik ook niet zelf in bed stappen en ik kan niet anders dan hem gillend in zijn wieg leggen en even snel het bed op te maken.
Het is inmiddels voorbij één uur en nog altijd krijst en kreunt hij en ik heb geen idee waarom. Ik twijfel of misschien zijn huid jeukt, hij heeft tenslotte uitslag op zijn lijfje. Ik pak de kokosolie en geef hem een baby massage. Ik zie dat hij het lekker vind maar hij blijft wel met zijn oogjes dicht kreunen. Zodra ik stop begint hij opnieuw te gillen.
Ik probeer of hij nog iets wil drinken, maar daar heeft hij geen behoefte aan. Ik denk na over wat ik heb gegeten en of daar iets in kan hebben gezeten waar hij last van heeft. Het enige wat ik kan verzinnen zijn de koekjes die we vanmiddag gebakken hebben. Misschien zit daar iets van koemelk in? Het is vannacht volle maan en ik vraag me zelfs af of dat invloed kan hebben op bijvoorbeeld zijn disfunctionele, met vocht gevulde nier. We bestaan tenslotte voor iets van 70% uit water en op eb en vloed heeft de maan ook invloed. Oké, ik dwaal af.
Om half drie heb ik hem naast me gehad, op, over, schuin, recht, op zijn buik, op zijn rug en ben ik uit mijn opties. Ik haal zetpillen van beneden en masseer hem nog een keertje zachtjes tot het pilletje werkt. Hij wordt stil en lijkt te genieten van de massage. Ik baker hem in met een zachte koele doek en laat hem liggen op mijn plek in het bed.
Peuter tantrum Onhandig ga ik ernaast liggen, maar ik ben al blij dat hij slaapt en even zonder pijn lijkt te zijn. Ik kijk om even voor drie nog een keer op de klok en sluit mijn ogen. Een kwartier later schrik ik wakker omdat de middelste in mijn slaapkamer staat te huilen. Ze kan niet slapen en wil bij mij in bed. Ik neem haar mee terug naar haar kamer en leg uit dat de baby ziek is en ze toch echt gewoon moet gaan slapen. Ze krijgt een peuter tantrum en is niet voor rede vatbaar. Uiteraard is daarmee ook de oudste in het bovenste bed wakker geworden, maar die laat het gebeuren en blijft gelukkig liggen. Ik waarschuw en ga terug naar bed. Eenzelfde riedel herhaalt zich daarna nog drie keer, wisselend van niet kunnen slapen tot ik kan niet plassen, welke overigens allemaal niet waar zijn.
Ten einde raad zeg ik om vier uur dat mama er zelf bijna ook van moet huilen en dat vindt ze schijnbaar toch wel erg zielig. Ze gaat naar bed en ik hoor haar niet meer. Opnieuw sluit ik mijn ogen tot het half zes is en de baby weer begint te huilen. Zal hij honger hebben? Ik denk van wel en hou mijn hart vast voor ‘hoe het valt’. Maar hij drinkt en slaapt daarna ingebakerd weer verder. Om half zeven staan de twee dames weer in de slaapkamer, is het al ochtend? Ik heb geen energie meer om ze hun kamer weer in te sturen en zeg dat ze wel naar beneden mogen. Nog geen halfuur later staan ze weer boven, ze hebben honger. 'Zullen we anders zelf brood proberen te maken mama’ klinkt mij als muziek in de oren en de chaos nadien neem ik graag voor lief. Nog heel even lig ik in bed met mijn oren gespitst voor bijzonderheden beneden.
De baby is inmiddels ook weer wakker voor de volgende voeding en als ik beneden kom kan ik tot mijn opluchting concluderen dat er geen chaos is en ze met volle buikjes zitten te knutselen. Ik glimlach bij het aangezicht; dat maakt de nacht toch weer een stuk beter.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje