Zodra ik een positieve zwangerschapstest in handen heb, begin ik te fantaseren. Over de zwangerschap, over hoe we het nieuws kenbaar zullen gaan maken, over het geslacht, over hoe het kindje eruit zal komen te zien, noem maar op! Eigenlijk begint dat fantaseren al zodra ik het idee van (nog) een kindje in mijn hoofd heb gehaald. Natuurlijk komen er ook wel eens minder leuke gedachten voorbij. Wat als ik deze keer minder geluk heb? Wat als ik een miskraam krijg? Wat als mijn kindje veel te vroeg geboren wordt? Of wat als mijn kindje ziek blijkt te zijn?
Gelukkig worden er elk jaar heel veel gezonde kindjes geboren. En meestal gaan we er ook niet van uit dat er iets mis zal zijn met het kindje dat je draagt. Dat is ook maar goed, want je wordt er niet echt blij van als je je elke keer bedenkt wat er allemaal mis kan gaan tijdens een zwangerschap, een geboorte of nadat je kindje geboren is.
Toch gaat het natuurlijk niet altijd goed. Naast een ‘gewone’ miskraam kun je ook later in je zwangerschap geconfronteerd worden met het overlijden van je kindje. En soms word je voor haast onmogelijke keuzes gesteld. Want wat zou jij doen als bij de 20 weken echo je kindje wel levensvatbaar blijkt te zijn maar ernstig gehandicapt ter wereld zou komen? Welke beslissing zou je nemen als je met 25 weken bevalt? Wel behandelen (met een grote kans op ernstige schade wanneer het kindje opgroeit) of niet behandelen en je kindje verliezen? En wat als uit de NIPT en vervolgens vruchtwaterpunctie blijkt dat je in verwachting bent van een kindje met het syndroom van Down?
Waarschijnlijk zijn dergelijke scenario’s weleens de revue gepasseerd voor of tijdens je zwangerschap. Een NIPT laat je immers niet zomaar uitvoeren, evenals een 20 weken echo. Toch valt een slechte uitslag natuurlijk rauw op je dak. En alleen jij en je vriend/man/vrouw/partner kunnen vervolgens een beslissing nemen over wat te doen. Geen enkele zorgverlener zal het je kunnen zeggen. In je omgeving wellicht genoeg mensen die je willen adviseren, maar dat is nu net niet waar je op zit te wachten en waar je naar zou moeten luisteren.
Beslissing
Want jij/jullie zijn de ouders van het kindje. Iedereen heeft zijn of haar redenen om het wel of niet geboren te laten worden. Niemand anders kan die beslissing voor jouw/jullie maken. Ik hoorde een gynaecoloog laatst het enige juiste antwoord geven aan een stel dat een keuze had gemaakt in een vergelijkbare situatie: “Dit is jullie weloverwogen beslissing, gemaakt op basis van de informatie die jullie nu tot je beschikking hebben; jullie staan achter deze beslissing en dan is het ook de juiste beslissing.”
Daar heb ik eigenlijk maar weinig aan toe te voegen. Hadden we maar een glazen bol die ons zou laten zien hoe de toekomst zou lopen als we een bepaalde beslissing maakten. Maar helaas hebben we die niet. Dus mocht je onverhoopt voor een dergelijke onmogelijke keuze komen te staan, haal diep adem (dat mag best een paar keer), zet alles voor jullie zelf op een rijtje, laat je informeren, beslis en blijf achter je beslissing staan. Ga er later niet aan twijfelen, maar maak er het beste van. Rouw om het verlies van je kindje of om het verlies van de gezondheid van je kindje en kijk vervolgens vooruit naar alles wat het leven je te bieden heeft.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)