Ach daar zit ze, mijn dochtertje. Ik besef me dat ik aan het piekeren was maar, ik word er door haar aanblik uitgehaald. Ze ligt op een kleedje op de grond het labeltje van haar knuffel aan een grondige inspectie te onder hevelen. Je zou zeggen dat ze dit labeltje voor het eerst ziet, maar nee, gisteren en eergisteren was ditzelfde labeltje voor haar eveneens een reden tot nader onderzoek.
Vier en half jaar geleden besloot ik te stoppen met werken. Ik vond het een hele enge stap en heb er destijds veel over gepiekerd. Redden we het financieel wel zonder mijn inkomen? Vlieg ik niet tegen de muren op als ik hele dagen met twee kinderen hier thuis ben? Is het niet zonde van mijn opleiding om daar niks mee te doen?
Nu vier en half jaar verder lijkt de tijd omgevlogen. Het bleek voor dat moment de juiste beslissing te zijn. Ik ben niet tegen de muren omgevlogen, of nou ja, niet al te vaak. En financieel is het gelukt. Ik heb ervan genoten om veel bij mijn kinderen te zijn en ik heb me in die jaren op andere vlakken kunnen ontwikkelen.
Toch heb ik het gevoel dat de langste tijd van mijn huismoederschap geweest is. De kinderen worden langzamerhand duurder en ik zou ze ook graag de kans willen geven om ze behalve op school ook op andere vakken te laten ontwikkelen. Een verruiming van ons inkomen begint hierdoor op ons wensenlijstje te staan.
En toen begon het gepieker weer. Ik had al besloten dat ik niet per se een baan zou willen in mijn eigen vakgebied maar dat ik mijn blik ruimer wil houden. Maar hoe vind ik een baan die goed te combineren is met het gezin en dat ik ook leuk vind?
Hoe?
Mijn man werkt buiten de stad. Als ik ook buiten de stad ga werken, hoe moet het dan als er overdag iets met de kinderen gebeurd? Zoals laatst dat ik door school werd gebeld dat mijn zoontje een gat in zijn hoofd had. Komt er meer stress in onze dagen als ik zou werken? En zo ja, wat krijgen de kinderen daarvan mee? Hoe doen we dat met verschil in tijden van school voor de jongens en een opvang voor ons dochtertje? Wat doen we als 's ochtends blijkt dat er een kind ziek is?
Schuldgevoel
Daarbij ik ben een behoorlijke perfectionist, loop ik als ik werk niet altijd met een sluimerend schuldgevoel rond, zowel voor mijn gezin als voor mijn werkgever? Houden we nog wel wat over van het extra inkomen als we voor drie kinderen kinderopvang moet betalen en als er eventueel een auto bij moet? En daarbij, mijn moederhart huilt bij de gedachte dat ik mijn dochtertje achter moet laten bij een oppas of kinderdagverblijf terwijl ze juist op het hoogtepunt van de eenkennigheidsfase zit.
Stapje voor stapje
Ik geniet van het kijken naar mijn dochtertje die nog steeds bezig is met haar inspectie. Als zo'n labeltje al met zo veel aandacht onderzocht moet worden, dan heeft ze er nog een flinke klus aan om de rest van haar wereldje te onderzoeken. Toch lijkt ze geen haast te hebben. Ze denkt niet na over wat ze allemaal nog moet, maar doet gewoon wat ze moet doen, rustig aan, stapje voor stapje. Misschien moet ik dat ook maar gaan doen. Stapje voor stapje. Niet al te veel nadenken naar wat nog moet maar rustig onderzoek doen naar wat er op me af komt.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Geke is getrouwd en een vrolijke moeder van twee zoons (2012 en 2014) en een dochter (2018). Door haar beroep als medisch analist bekijkt ze haar rol als moeder ook door een analytische bril. In haar vrije tijd schrijft ze graag over de alledaagse (on)geregeldheden die ze als moeder tegenkomt. Neem ook eens een kijkje op haar eigen site Nietvolgensboekje.nl.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje