Na drie miskramen durfde Steffi pas na twintig weken zwangerschap aan haar omgeving te vertellen dat ze weer zwanger was. Op zich lijkt als goed te gaan, maar kort na de bevalling ontstaat er paniek...
Miskraam
“Na ons huwelijk besloten we dat we direct aan kinderen wilden beginnen. De spiraal ging eruit en ik werd meteen zwanger. Helaas eindigde dit een miskraam. Helaas was dit niet de enige miskraam. In totaal had ik drie miskramen voordat ik zwanger werd van onze dochter. De schrik zat er tijdens de zwangerschap dus goed in. We waren zo bang, dat we tot ruim twintig weken hebben gewacht om iedereen op de hoogte te brengen. Al had iedereen een vermoeden, want er ging geen uur voorbij of ik hing over de wc-pot de ziel uit mijn lijf te spugen. Ook was ik constant moe. Toen we het eindelijk aan iedereen het grote nieuws bekendmaakten, wist iedereen het dus al lang. Maar iedereen wist waar we het afgelopen jaar doorheen waren gegaan en uit respect hebben ze nooit iets gevraagd aan ons. Daar ben ik hen nog steeds heel dankbaar voor.”
Uitgerekend op Valentijnsdag
“Ik was uitgerekend voor 14 februari, romantischer kon het bijna niet. De zwangerschap verliep heel moeizaam en ik was het spuugzat, maar onze kleine meid had blijkbaar nog geen zin om de wereld te verkennen. Het werd 14 februari en ik had een controle bij de gynaecoloog. Ik had nog geen enkele centimeter ontsluiting en mijn baarmoederhals was zelfs nog niet verkort. Volgens de arts kon dus nog even duren. Elke avond lag ik te huilen van frustratie. Alles hebben we geprobeerd om het op gang te krijgen. Seks, accupunctuur, lange wandelingen, kilo's ananas en liters tonic gedronken maar ze bleef koppig zitten. Op 20 februari besloot de gynaecoloog dat het genoeg was geweest en we spraken af dat ik 22 februari mocht langskomen voor een inleiding.”
Weeën
“Op 22 februari gingen we naar het ziekenhuis. Eenmaal op de afdeling Verloskunde aangekomen, werd ik naar een verloskamer gebracht en kwam de vroedman zeggen dat ze rond 4:00 uur een pilletje zouden komen toedienen om de baarmoederhals te verweken. Ik had uitdrukkelijk gevraagd om tussen elke stap van de inleiding toch wat tijd tussen te laten om mijn lichaam de kans te geven het signaal om te bevallen zelf op te pikken. Nadat het pilletje was toegediend, ging ik weer slapen maar om 6:00 uur werd ik wakker van de buikpijn en wat steken in mijn buik. Ik duwde op het belletje en jawel ik had weeën. Ik kon wel huilen van geluk want de kans dat ik een infuus om weeën op te wekken zou krijgen, werd nu kleiner. De vroedvrouw kwam mijn ontsluiting meten en ik had al 4 cm ontsluiting! Ik was zo blij.”
Vliezen breken
“De weeën volgden snel na elkaar, maar ik kon ze goed wegpuffen als ik op handen en knieën ging zitten. Tegen 11:00 uur kwam de gynaecoloog eens kijken en zat ik op 7 cm. Ik besloot in bad te kruipen. Rond 12:00 uur hield ik het niet meer uit in bad, en ging terug naar het bed. De vroedvrouw besloot mijn vliezen te breken, want ik zat ondertussen al op 8 cm. Nadat mijn vliezen waren gebroken, voelde ik meteen persdrang. Om 12:10 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Na twee keer persen werd onze dochter geboren om 12:15 uur. Ze begon meteen te drinken en we waren op slag verliefd.”
Paniek
“De wereld kon me even gestolen worden, maar al snel werd ik teruggeroepen naar de realiteit want ik hoorde paniek in de stem van de vroedvrouw. Die zei dat mijn man direct onze dochter moest overnemen, want ik bleef maar bloeden en de placenta kwam er niet uit. Mijn dochter werd uit mijn handen genomen en in de armen van mijn man geduwd. Vervolgens ging de vroedvrouw met haar volle gewicht op mijn buik duwen.
Ik dacht dat ik ging flauwvallen van de pijn. Er kwam een andere dokter binnen die een infuus in mijn arm stak met toch nog die verdomde weeënopwekkers. Ik kreeg een storm van weeën over mij heen maar mijn placenta kwam maar niet los. Ondertussen voelde ik me heel zwak worden. Ik hoorde de vroedvrouw bellen om de OK klaar te maken en de anesthesist te vragen voor een volledige verdoving. Ik wilde helemaal niet weg van mijn dochter dus heb ik met alle kracht die ik nog had die placenta eruit geperst, terwijl de vroedvrouw met al haar kracht op mijn buik bleef duwen. Bij mijn laatste perspoging kwam hij uiteindelijk los en was de placenta eruit. De placenta ligt nu begraven onder ons trouwprieel waar er een blauwe regen rond klimt.”
Veel bloed verloren
“Ik kreeg wat extra bloed, want ik was heel veel verloren door de placenta. Ook ben ik nog flauwgevallen toen ik naar het toilet wilde gaan. Maar daar herinner ik mij niets meer van. Tegen 18:00 uur werden we eindelijk naar onze kamer gebracht en konden we beginnen met genieten.”
“Een tweede kindje zal er niet komen. Na ons hobbelige parcours is de behoefte naar een tweede kind er niet meer en voelt ons gezin compleet.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (0)