“In november 2020 ben ik bevallen van onze prachtige dochter Emma, en dat heb ik helaas niet als heel prettig ervaren”, vertelt forumlid Stephanie.
“Ik ben zelf wat voller, met een bmi van 30 en ik werd door mijn verloskundige gelijk al bestempeld als risicoloper voor suiker. Goed, het was ons eerste kindje, dus ik had geen idee wat ik kon verwachten. Omdat ik alles toch best spannend vond, werd ik al snel als ‘onzeker’ weggezet en zijn mij meerdere dingen aangeraden door de verloskundige. Het was verstandig zwangerschapsbegeleiding aan te gaan, of een doula, of met een psycholoog of praktijkondersteuner te praten. Alles heb ik afgeslagen want het voelde niet goed.”
Insuline
“Uiteindelijk bleek ik inderdaad zwangerschapssuiker te hebben en werd ik met 26 weken overgedragen naar het ziekenhuis. Door mijn suiker moest ik elke ochtend en avond insuline spuiten en werd er gelijk over inleiden met 38 weken gesproken, want ik zou een groot kind krijgen. Meten konden ze niet goed, want onze dochter lag al vroeg ingedaald. Ik had wel een grote buik en tijdens controles zeiden ze elke keer weer ‘een lekker kind’ te voelen. Ik ben overal blanco in meegegaan, want ja, wist ik veel hoe zoiets ging.”
Plakkertje
“Op 17 november kreeg ik in het ziekenhuis een ballon ingebracht. Ik moest blijven die nacht. Ik had veel krampen en slijm- en bloedverlies en ik sliep weinig. De volgende ochtend werden mijn vliezen gebroken en werd ik gelijk aan een infuus met weeënopwekkers gezet. Ik had drie á vier centimeter ontsluiting. Ook werd er gelijk een ‘plakkertje’ op het hoofd van onze dochter gezet om haar in de gaten te houden. Het infuus werd steeds hoger gezet. Ik probeerde van alles om de weeën op te vangen: lopen, douchen, rollen, knielen, op een bal en noem het maar op. Tegen vier uur had ik nog steeds 4 centimeter ontsluiting en ging ik kapot van de pijn. Ik zou een ruggenprik krijgen.”
Mis geprikt
“Ik moest een goed uur op de ruggenprik wachten. Toen werd er eerst twee keer ‘mis geprikt’. Toen hij eindelijk zat, was het toch maar half. Het was inmiddels negen uur ’s avonds en de ontsluiting was vijf centimeter. De gynaecoloog kwam kijken en zag dat er geen vooruitgang was. Ik was moe. De baby was moe. We spraken af dat de dokter om elf uur nog eens kwam. Als er dan nog geen vooruitgang was geboekt, dan zou ik een keizersnede krijgen. Ik vond het allemaal prima, want was er goed klaar mee.”
Toch persen
“Om elf uur bleek ik wonderbaarlijk genoeg volledige ontsluiting te hebben en mocht ik toch gaan persen. Ik was er zo klaar mee. Ik heb eerst een goed uur geschreeuwd dat ik niet ging persen en dat ik naar de operatiekamer wilde. De verloskundige van de nachtploeg heeft echt op me moeten inpraten als Brugman. Uiteindelijk ben ik gaan persen. Daar ben ik achteraf blij mee. Onze dochter is op 19 november om 02:01 geboren. Ik heb deze bevalling als best traumatisch ervaren.”
Bijplacenta’s
“Emma woog 3340 gram en was 49 centimeter groot. Waar is dat grote kind dat ze steeds noemden? Dat vroeg ik mezelf af. De placenta wilde niet gelijk goed loskomen, dus ik kreeg twee injecties en toen kwam hij er gelukkig uit. Ik bleek drie ‘bijplacenta’s’ te hebben. Dat is erg bijzonder.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Zo jammer dat er in dit artikel wordt gesproken over 'zwangerschapssuiker' terwijl dit niet de juiste benaming is. Het is en blijft nog altijd zwangerschapsdiabetes. Daarbij is inleiden met 38 weken gewoon protocol als je insuline spuit.
Ook met pilletjes . Ik dacht namelijk dat ik niet zou worden ingeleid. Ivm mijn erg lage BMI. En omdat ik dus geen insuline heb gespoten alleen pilletjes nam.
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje