Soms is het leuk om iemand gewoon even in het zonnetje te zetten. Omdat je denkt: hoe doet ze het toch? Zo ook Anneke: ze is single mama en heeft zelfs als gevangenisbewaarder gewerkt. Momenteel werkt ze in de beveiliging.
Anneke is via een grote omweg in de wereld van beveiliging terechtgekomen. ‘Via de huishoudschool, schoonmaakwerk en wat opleidingen kwam ik op een gegeven moment bij de politie terecht waar ik administratief werk deed. Ik vond dit ontzettend leuk en uiteindelijk ben ik een thuisstudie van de LOI gaan doen: beveiliging. Begin jaren 90 kwamen er heel veel vluchtelingen naar Nederland en ik raakte al snel aan de slag bij een beveiligingsbedrijf die toen alle AZC's in Nederland beveiligde. Er was werk zat en een vast contract was snel binnen.’
Beveiliger & gevangenisbewaarder ‘Ik was de eerste vrouwelijke beveiliger in het Noorden op een AZC. De mannen geloofden het pas toen ik voor mijn eerste dienst uit de auto stapte en mij meldde bij de portier, een object tegenover de vliegbasis Leeuwarden. Daar stonden ze, met hun mond open; ze dachten tot op de laatste minuut dat het een grap was. Al snel kwamen er meer vrouwen bij. In 1997 verbrak ik mijn relatie en ging ik alleen verder. Kort daarna leerde ik de vader van mijn kinderen kennen. Toen de jongste net naar de peuterschool ging kwam er op een warme augustusdag een telefoontje van een uitzendbureau: ze hadden mijn CV gevonden, of ik belang had bij een baan in de beveiliging bij Justitie.’
Anneke kreeg een contract als gevangenisbewaarder. ‘Ik heb het werk met veel plezier gedaan, ik heb mij eigenlijk nooit een moment onveilig gevoeld. Eén druk op de knop en de collega's kwamen uit alle hoeken aangerend. Doordat ik de jaren daarvoor voornamelijk alleen of met één collega in de onregelmatige diensten had gewerkt op objecten met een paarhonderd mensen in the middle of nowhere, vond ik het niet eng over de binnenplaats te lopen of door de gangen. Ik heb dit drie jaar gedaan, tot het masterplan van Den Haag 1200 man op straat zette. Een aantal gevangenissen gingen dicht.’
Als vrouw tussen de mannen ‘Binnen de muren was de sfeer voornamelijk rustig, men zat zijn straf uit en hield zich gedeisd. Dat ik ook rondjes liep op de binnenplaats werd wel gewaardeerd. Ik heb geen vrouwonvriendelijke geluiden gehoord. Natuurlijk werd er naar mij gekeken maar niet op een vervelende manier. Als ik een gedetineerde sommeerde te vertrekken uit de doktersruimte omdat hij zich intimiderend opstelde tegenover de dokter, dan vertrok hij. Eén klap en ik had dood kunnen zijn maar nee, een grijns terug, want ik was stoer en niet bang. En ik had mijn overhemd altijd opgerold, waardoor mijn tatoeages zichtbaar waren. De mannelijke collega's waren over het algemeen wel vriendelijk maar ik kwam ze ook tegen die het ronduit niks vonden dat ik ook de diensten op de isoleerafdeling wilde draaien. Vrouwen hoorden daar niet was hun mening. Ik vond van wel. Ik wilde als volwaardig bewaarder beschouwd worden.’
Enge ervaringen Binnen de gevangenis heeft Anneke geen bizarre of enge dingen meegemaakt. ‘Ik heb als beveiliger in de jaren 90 bij andere objecten wél soms bizarre dingen meegemaakt. Zoals iemand die zich had opgehangen maar niet met sterk genoeg touw, en dus van een paar meter hoogte op de grond klapte. Nadat hij was opgehaald door een maatschappelijk werker deed hij op diens kantoor nog een poging met een appelschilmesje om zichzelf van het leven te beroven. Flink bloedend is hij toen afgevoerd met de ambulance. Maar ook andere mensen die het leven niet meer zagen zitten probeerden onder bedreiging van een mes of een strijkijzer - het laatste klinkt hilarisch maar is wel een feit - er een einde aan te maken. Ook heb ik meegemaakt dat iemand zijn hoofd uit pure wanhoop tegen de muur tot bloedens toe kapotbonkte, en daarna schuimbekkend zijn agressie naar mij toe richtte.’
‘Tuurlijk heb ik weleens getwijfeld. Getwijfeld of het wel veilig genoeg was, getwijfeld of het wel goed was weer te gaan werken, weer in de onregelmatigheid en in een uniform beroep. Of ik er goed aan deed de jongens vaker alleen te laten. Maar tot nu gaat het gewoon goed.’
Single Toen de jongste vijf werd, zeven jaar geleden nu, is Anneke bij hun vader weggegaan. ‘Ik vond dat wel het allerzwaarste wat ik ooit heb moeten doen in mijn leven: namelijk een keuze voor mezelf omdat ik niet meer gelukkig was binnen het gezin. Ik heb er zeker twee jaar over nagedacht en tegenaan gehikt. Het zwaarste van dat alles was het verdriet wat ik daarmee aanrichtte bij mijn kinderen en het gemis als ze bij hun vader waren. De periode na de scheiding was moeilijk. Maar voornamelijk op sociaal en emotioneel gebied, ik had geen familie om mij heen en ik kende nauwelijks iemand in Groningen. Het allemaal alleen doen was mij niet onbekend, ik deed eigenlijk altijd al alles alleen, maar nu dan zonder de ergernis van een partner die op de bank bleef hangen. Maar ik ben flink in de war geweest en onstabiel. Scheiden, mijn baan kwijt raken, een relatie die niet werd wat het had kunnen zijn. De dreiging dat ik door mijn keuze mijn kinderen zou kwijt raken. Die angst is gelukkig weg.’
Beveiligingsbeambte ‘Ik werk nu als beveiligingsbeambte op verschillende objecten. Vanwege de gevoeligheid van deze objecten kan ik daar niet veel over zeggen. Het is onregelmatig, op sommige objecten werk ik alleen en op sommige met meerdere collega's. Doordat de kinderen nu ouder en zelfstandiger worden, wordt het ook gemakkelijker en heb ik ervoor gekozen om weer te gaan werken in de beveiliging.’
‘Wij met zijn vieren doen het heel goed. Het was niet gemakkelijk, het zal niet altijd gemakkelijk zijn, maar het gaat ons goed.’
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje