Suzanne was al 32 weken zwanger maar voelde haar kindje nog steeds niet in haar buik. Bij de echoscopist bleek dat het haar baby te klein was voor de termijn. Maar dat was nog niet alles...
“In 2020 was ik zwanger van mijn eerste kindje. Mijn zwangerschap verliep heel goed en zonder complicaties. Uitkijkend naar het verlof was ik nog aan het werk. Ik voelde me vanaf 30 weken wat extra vermoeid en ik begon vocht vast te houden in mijn benen.
Bij een controle bij de verloskundige met 30 weken was mijn bloeddruk 135/70, iets hoger dan de rest van de zwangerschap maar volgens de verloskundige niets om mij zorgen over te maken. Ook het vocht in mijn benen hoorde volgens hem ook bij de termijn van de zwangerschap.”
Hoofdpijn
“Een dag voor de 32 weken echo was ik extreem vermoeid en had ik last van wat hoofdpijn. Ik dacht nog dat dit kwam omdat ik drie late diensten achter elkaar had gewerkt. Thuis maakte ik nog een grapje: “Als ik nu geen rust neem val ik dood neer.”
De volgende dag, maandag 2 november, had ik zin om ons wondertje weer te zien bij de 32 weken echo en om het bevallingsplan samen te gaan stellen. Kort voor de afspraak begon ik te twijfelen of het wel goed zat, want ik voelde mijn kindje nog niet echt bewegen in mijn buik. Dit had wel al gemoeten met dit termijn.”
Echo
“Om 15:30 uur waren ik en mijn vriend bij de verloskundige. Net zoals andere keren begonnen we met de echo. De echoscopist nam de lengte van ons kindje op. Direct merkte ze op dat ze ons kindje veel te klein vond voor het 32 weken termijn. Ze nam contact op met het ziekenhuis waar we dezelfde dag om 17:00 uur terecht konden.”
Hartslag
“In het ziekenhuis werden we opgevangen door een verpleegkundige. Ze sloot de ctg-scan aan om een beeld te krijgen van de hartslag. Ze kon de hartslag van ons kindje niet gevonden. Ondertussen nam ze mijn bloeddruk op en werd er een urineonderzoek gedaan.”
Pre-eclampsie
“Vervolgens kwamen er steeds meer artsen mijn kamer opgelopen. Een van de gynaecologen vertelde mij wat er aan de hand was. Ze zei dat ik pre-eclampsie had en dat mijn bloeddruk gevaarlijk hoog was en er veel te veel eiwitten in mijn urine zaten. Dit had gevolgen voor ons kindje want door de druk kwamen er niet voldoende voedingsstoffen en niet voldoende zuurstof bij haar. Hierdoor was ook haar hartslag veel te laag. Ik kreeg overal infusen aangesloten, in mijn hand, pols en voeten. Dit om medicatie toe te dienen om mijn bloeddruk naar beneden te krijgen.”
Keizersnede
“Later kwam de gynaecoloog terug en vertelde dat mijn zwangerschap beëindigd moest worden om mij beter te maken. Uhm ja... om mij beter te maken, maar wat betekende dit voor mijn kindje? Dat vond ik belangrijker.
Er werd mij verteld dat ze een grote overlevingskans had, maar dat ze wel in de couveuse zou moeten. Vervolgens discussieerden de artsen waar ze de keizersnede gingen uitvoeren. Ze wilden me overbrengen naar een speciaal ziekenhuis te gaan waar een speciale NICE (intensive care voor pasgeborenen) gevestigd was.
Ik werd richting de ambulance gebracht waarmee we met spoed naar Veldhoven werden gereden.”
Spoed
“Onderweg naar de ambulance werd het anders en ging onze gezondheid achteruit. We werden met spoed naar de OK gebracht. Op de OK kreeg ik een ruggenprik en ging ik liggen. Direct zetten de artsen de keizersnede in gang. Ik voelde heel veel en kon mijn benen nog bewegen.
Daar was ze onze dochter, ze lieten haar heel kort zien en namen haar direct mee naar de couveuse. Mijn vriend ging met haar mee. Ze werd in de couveuse in een soort plastic zakje gelegd om de warmte vast te houden. Na wat hulp om haar longetjes open te maken en haar ademhaling op gang te brengen deed ze het uitzonderlijk goed en kon ze met behulp van een CIPAP (Continuous Positive Airway Pressure) zelfstandig ademen. Ze was 1270 gram en 37 cm.”
Buidelen
“Later die nacht mocht ik naar haar toe. Ik schrok van alle plakkertjes met draadjes op haar kleine lijfje. Ik mocht haar even vasthouden. Dit ging huid op huid, ook wel buidelen genoemd. Dit is goed voor de hechting van moeder en kind en helpt je kindje bij de verdere ontwikkeling. Dit voelde fijn maar tegelijkertijd ook eng.
Nadat ik twee dagen later stabiel genoeg was mocht ik bij mijn dochter op de kamer blijven. In totaal hebben we zes weken in het ziekenhuis gelegen. In het begin kreeg onze dochter sondevoeding. Dit begon om het uur zodat haar lijfje kon wennen aan het verdragen van voeding. De porties werden geleidelijk aan groter met een langer tijdbestek ertussen.”
Prematuur en dysmatuur
“In het ziekenhuis was het een pittige periode waarin we veel geleerd hebben om met een prematuur en dysmatuur kindje om te gaan. Zo gaat aankleden, luier verschonen, de fles geven, oppakken en in bad doen allemaal anders. Dit is omdat de gewrichtjes nog niet sterk genoeg zijn ontwikkeld om het gewicht van der armen en benen te dragen. Hierdoor is er veel meer ondersteuning nodig.
Na 6 weken was ze boven de 2500 gram en kon ze zelfstandig haar flesjes leeg drinken en mochten we eindelijk naar huis.”
Bloeddruk
“Na twee maanden was mijn bloeddruk weer onder controle en kon ik stoppen met mijn medicatie. Ik heb vooral het eerste jaar veel last gehad van angsten om mijn dochter te verliezen en moeite gehad met concentreren. Later bleek ook dat mijn schildklier niet goed werkte en dat dit waarschijnlijk verergerd is door de zwangerschap. Ook kan het te weinig aanmaken van het schildklierhormoon de oorzaak zijn geweest van mijn HELLP-Syndroom. Nadat ik medicatie hiervoor heb gekregen, voelde ik mij weer een heel stuk beter. Onze dochter is gelukkig kerngezond en heeft ze niks overgehouden aan haar vroeggeboorte.”
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik heb ook HELLP-syndroom gehad, maar in mijn geval had ik geen besef van alle draden en ondersteuningen bij de baby tot een paar dagen na de bevalling. Ik vergat ook veel en was wattig in mijn hoofd, wat kenmerkend is voor het ziektebeeld.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje