Als er één taboe is in de moederwereld dan is het wel om openlijk te zeggen dat je spijt hebt dat je kinderen hebt gekregen. Een moeder houdt tenslotte toch van haar kind? Het is toch het mooiste wat haar overkomen moet zijn? Deze moeders legden op de site Quora uit waarom zij zich zo voelen.
Een anonieme bezoeker postte op de site Quora de vraag: ‘Hoe is het om spijt te hebben van het krijgen van kinderen? Sommige mensen kijken terug en hebben spijt dat ze er ooit aan begonnen zijn. Hoe is dat?’
Victoria: 'Ik wilde plots zo graag een kind, dat ik niet naar mijn innerlijke stemmetje luisterde dat zei dat ik beter geen kind met deze man kon krijgen. Vrij snel na de geboorte realiseerde ik me dat ik ernstige fouten had gemaakt. Ik was getrouwd en had een kind met een heel slecht persoon. En nu was ik de moeder van dit kleine meisje. Ik was niet gemaakt om moeder te zijn en ik had het feit genegeerd dat ik de 27 jaar ervoor ook altijd had gezegd dat ik nooit kinderen wilde. Ik had geen baan omdat ik tijdens mijn zwangerschap te veel pijn kreeg en mijn man was ontslagen. Ik was dus bang dat we onze dochter niet financieel konden steunen. Toen ze vier maanden oud was kreeg ik gelukkig weer een baan en mijn man uiteindelijk ook. We waren inmiddels wel gescheiden. Maar het ging dieper dan dat. Ik voelde me, en nog steeds, alsof ik een fout had gemaakt. En om duidelijk te zijn: ik hou van mijn dochter. Als er iets zou gebeuren met haar zou ik ontroostbaar zijn. Voor altijd. Dan zou ik ook dood willen. Maar ik heb gewoon het gevoel dat ik een fout heb gemaakt.’
Anoniem: ‘Ik heb twee kinderen, eentje is 21, de andere 8. Ik kreeg ze toen ik 20 en 33 was. Terwijl je zou denken dat de timing (leeftijd moeder/vader), geld, stabiliteit etcetera de belangrijkste beslissingen zijn om kinderen te krijgen, zijn ze bijzaak. De persoon met wie je de kinderen hebt is het allerbelangrijkste. Ik kan het niet genoeg benadrukken. Het maakt niet uit hoe klaar je bent om een kind te krijgen, als je partner niet bereid is om een ouder te zijn, zal het niet werken. Ik heb niet te klagen over de vader van mijn 21-jarige kind. Hij is een geweldige vader en was net zo onwetend als ik toen we onze dochter kregen. We zijn nog steeds vrienden en mijn oudste dochter is een gelukkig, geweldig persoon. We waren arme studenten, het werkte omdat we dezelfde waarden hadden als ouders. Ik heb echter spijt van de tweede. Mijn huidige man en ik hebben veel geld, stabiliteit en een goede baan. Maar wat we niet hebben is een rustige, gelukkige thuisbasis voor ons kind. Het is net zo erg mijn schuld om akkoord te gaan met een tweede kind, als zijn schuld om het te ‘eisen’. Als ouders staan we altijd lijnrecht tegenover elkaar. Ik heb er nu voor gekozen om te gaan scheiden. Heb ik spijt van het krijgen van een tweede kind? Ja. Het ik spijt van het krijgen van háár? Nee.’
Anoniem: ‘Ik heb geen spijt van de persoon die mijn zoon is - hoewel ik wou dat hij niet zoveel van mijn negatieve karaktertrekken zou hebben gekregen. Ik betreur het feit dat ik het zo slecht als ouder heb gedaan bij hem - hij verdiende meer dan ik in staat was om hem te geven. Ik heb spijt van het hebben van kinderen, want ik was nog niet klaar (23), en omdat ik veel te egoïstisch ben om me andermans gevoelens aan te trekken. Het is een hele grote verantwoordelijkheid die ik niet aankan.’
Anoniem: ‘Ik kreeg mijn dochter toen ik 21 was. Haar vader was geen voorstander van mijn beslissing om een abortus te laten plegen. Kinderopvang kon ik me niet veroorloven, dus mijn moeder was de oppas van mijn dochter. Op dat moment had ik nog geen duidelijkheid over waar mijn moeder aan leed, maar ze was een narcistische psychopaat. Ze had haar eigen kinderen verdeeld in haar lievelingen en haar zondebokken. Narcisten doen dat. De lievelingen kunnen geen kwaad doen, zelfs als ze overduidelijk dingen verkeerd doen. Aan de andere kant worden de goede daden van de zondebokken genegeerd, kortgezegd. Mijn moeder was goed voor mijn dochter – soort van. Ze leerde haar echter om mij te haten, en dat is ongezond. Mijn dochter is nu 32 en we hebben elkaar nu 6,5 jaar niet gesproken. Ik heb veel spijt van alle energie die ik in haar opvoeding heb gestoken. Alles wat ik deed, deed ik voor haar. Ze trouwde onlangs, en ik was niet uitgenodigd voor haar bruiloft. Het voelt alsof ik een groot deel van mijn tijd heb verspild.’
Wat vind jij van deze heftige verhalen van de moeders?
Vaker artikelen lezen op Babybytes? Like Babybytes op Facebook en volg ons op Twitter.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje